ETIKA ISLAMA.. PRIKLADAN ODGOVOR ZA ONOGA KO TRAŽI DJELOTVORAN LIJEK Stanje kao na slikama.. Tvrd povez.. Fleke sa strane,prelomljeni-izgužvani listovi u gornjem ćošku. Više nego čitljiva i pregledna i unutra fino očuvana. Izdanje 2005 godine,516 strana.. Izuzetna i retka knjiga

Izdavač: Svetosavska književna zajednica, Beograd Biblioteka Posebna izdanja, knjiga 2 Predgovor i prevod: Srboljub Miletić Povez: broširan Broj strana: 120 Sadržaj priložen na slici. Veoma dobro očuvana. Jednog dana, pre ili kasnije, niko ne zna tačno kada, crkve i religije će se ujediniti. U tom haosu laži će čak i izabrani biti u opasnosti da izgube svoj put. To će biti doba Antihrista. Kako i kada će Antihrist doći, niko ne može da kaže. Ne zna se ni koliko njih će biti u stanju da ga prepoznaju, jer će on doći kao dobrotvor čovečanstva. Za sada možemo sa sigurnošću reći samo jednu stvar: svi ovi pokreti prema ujedinjenju nacija i crkava, svi ovi kompromisi i svo ovo uniformisanje čovečanstva postepeno činjeno pod parnim valjkom tehnološke kulture, priprema put za dolazak Antihrista. Ovakav razvoj čovečanstva, prema kriterijumu sveta je divan. Ali, prema hrišćanskom kriterijuumu vodi ka uništenju. Ovo ne iznenađuje i ne plaši hrišćane. Oni znaju da je svet sam sebe osudio. Zato Hristos nije htio da se moli za svet. „Ne molim se za svet.“ Knez ovoga sveta je đavo i on je „čovekoubica od početka.“ Smrt će zateći svet na vrhuncu njegove slave, na vrhuncu njegove samoobmane, na samitu kule vavilonske, kada će čovek biti u zenitu svoga starog pokušaja da postane bog svojom ličnom moći, bez Boga. Kada Sin Čovečiji dođe, naći će čoveka u punoj slavi svoje satanske opsednutosti. Bog ne traži od hrišćana da spasu svet. Svaki pokušaj od strane hrišćana da promjene smer u kome se svet sada kreće bio bi uzaludan i smešan. Svet je brod koji tone i on tone zato što mu je sama struktura pokvarena. Bog ne traži od hrišćana da spasu brod, već da spasu koliko god mogu brodolomnika. Nova Nojeva barka, Hristova crkva, plovi blizu mesta brodoloma. Svako ko hoće da se spase od vode mora da potraži utočište u njoj. Ali, da bi našao utočište, čovek mora da se odrekne sveta, ne toliko geografski, koliko suštinski. „Zato iziđite između njih i odvojte se, govori Gospod, i ne dohvatajte se do nečistote, i ja ću vas primiti.“ (K-96)

Dr Aleksandar Kalomiros - Protiv laznog jedinstva Jednostavne misli pravoslavnog hriscanina u odnosu na nerazborite pokusaje stvaranje Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve sa takozvanim crkvama Zapada Hriscanska misao, Beograd, Valjevo, Srbinje, 1998. Mek povez, 154 strane, ponegde uredno podvlaceno hemijskom olovkom, posveta. RETKO! Jednog dana, pre ili kasnije, niko ne zna tačno kada, crkve i religije će se ujediniti. U tom haosu laži će čak i izabrani biti u opasnosti da izgube svoj put. To će biti doba Antihrista. Kako i kada će Antihrist doći, niko ne može da kaže. Ne zna se ni koliko njih će biti u stanju da ga prepoznaju, jer će on doći kao dobrotvor čovečanstva. Za sada možemo sa sigurnošću reći samo jednu stvar: svi ovi pokreti prema ujedinjenju nacija i crkava, svi ovi kompromisi i svo ovo uniformisanje čovečanstva postepeno činjeno pod parnim valjkom tehnološke kulture, priprema put za dolazak Antihrista. Ovakav razvoj čovečanstva, prema kriterijumu sveta je divan. Ali, prema hrišćanskom kriterijuumu vodi ka uništenju. Ovo ne iznenađuje i ne plaši hrišćane. Oni znaju da je svet sam sebe osudio. Zato Hristos nije htio da se moli za svet. „Ne molim se za svet.“ Knez ovoga sveta je đavo i on je „čovekoubica od početka.“ Smrt će zateći svet na vrhuncu njegove slave, na vrhuncu njegove samoobmane, na samitu kule vavilonske, kada će čovek biti u zenitu svoga starog pokušaja da postane bog svojom ličnom moći, bez Boga. Kada Sin Čovečiji dođe, naći će čoveka u punoj slavi svoje satanske opsednutosti. Bog ne traži od hrišćana da spasu svet. Svaki pokušaj od strane hrišćana da promjene smer u kome se svet sada kreće bio bi uzaludan i smešan. Svet je brod koji tone i on tone zato što mu je sama struktura pokvarena. Bog ne traži od hrišćana da spasu brod, već da spasu koliko god mogu brodolomnika. Nova Nojeva barka, Hristova crkva, plovi blizu mesta brodoloma. Svako ko hoće da se spase od vode mora da potraži utočište u njoj. Ali, da bi našao utočište, čovek mora da se odrekne sveta, ne toliko geografski, koliko suštinski. „Zato iziđite između njih i odvojte se, govori Gospod, i ne dohvatajte se do nečistote, i ja ću vas primiti.“ tags: ekumenizam, antiekumenizam...

Dobro očuvana , Retko !!! 357 strana 470 grama Usponom na goru Karmel Ivan simbolizira stanje mističnog sjedinjenja duše sa svojim Bogom. Za Ivana to sjedinjenje predstavlja duboku etičku, psihičku i antičku asimilaciju s Bogom, uranjanje u otajstva Ljubavi... Put do tog vrhunca — mističnog sjedinjenja vodi kroz faze mučnog očišćenja..., kroz svjetlo i sjenu — chiaroscuro jednog Caravaggia ili velikih slikara baroka: Velasgueza, Murilla, Rembrandta... Uspon u samoj koncepciji ima određenu fizionomiju i autor ga samo razvija u pojedinostima. Prisna mu je veza između emotivnog i refleksivnog elementa; sve je ispunjeno duhom, u kojem je koncentriran bitak. Ivanova nam se paleta otkriva tako čarobna, kao paleta impresionista: Cétannea, Maneta, Moneta... Ili nam se čini kao da motrimo kroz njegova djela prelijevanje boja sunčanoga spektra: zelene kao smaragd, crvene kao rubin, žute kao topaz, modre kao safir ... Za podlogu svoje nauke i života Ivan traži ništa (nije to »ništa« u ontičkom smislu) da postigne sve. Nije to ono Budhino-Sakvamunino ispunjenje u ništavnosti Nirvane, nego je to obuhvaćanje svega, po oslobođenju od spona neurednosti u samome čovjeku. Ivanova je Ljubav — sazrela na Križu — razapeta i raspjevana... Ona vodi dubinama Vječnosti, najuzvišenijemu Vrhuncu: Trojstvenome Bogu. Sveti Ivan od Križa (1542.-1591.) katolički je mistik, crkveni naučitelj i reformator Karmelićanskog reda. Jedan je od najvećih katoličkih mističnih pisaca, a njegova djela Uspon na goru Karmel, Duhovni spjev, Tamna noć duše i Živi plam ljubavi klasična su djela europske duhovnosti i književnosti. Svoje mistično iskustvo izrazio je slikovitim pjesničkim jezikom, ne zanemarujući pritom sustavnost i cjelovitost, ostavivši tako neprolazni duhovni nauk. RL2

Arhimandrit Zaharija Zaharu je naš savremenik i sadašnji duhovnik manastira Sv. Jovana Krstitelja u Eseksu u Engleskoj. On je učenik i duhovni nastavljač asketske i bogoslovske prakse prepodobnog starca Sofronija Saharova, učenika Sv. Siluana Atonskog, odnosno, duboke i drevne molitveno-asketske tradicije Pravoslavne Crkve. Skriveni čovek srca je knjiga koja predstavlja niz duhovnih izlaganja o mestu srca u duhovnom životu hrišćanina. Pošto je, po rečima Hristovim, Carstvo Božije u nama, onda je srce bojno polje našeg spasenja. Svaki duhovni podvig i sav trud duhovnog čoveka usmeren je na to da očisti srce od prljavštine, i da ga sačuva čistim pred Gospodom. Srce je „hram“ istinskog susreta čoveka i Boga. Ljudsko srce „traži znanje“, i umno i božansko, i ne može da nađe pokoja dok Gospod slave ne dođe i ne useli se u njega. U rečima oca Zaharije čitalac će naći reči iz samog jezgra drevnog predanja Crkve, na takav način i sa takvim smislom izrečene, kako mi danas obično nigde ne čujemo. Nauka koju svedoči otac Zaharije prenosi duhovnu misao i poruke Svetih Otaca Crkve, od davnina pa sve do dvojice svetih staraca koji su praktično savremenici našeg doba – Sofronija Esekskog i Siluana Atonskog. Strana: 189 Povez: tvrdi Pismo: ćirilica Format: 21,5 cm

STANJE PREDMETA: Zaštitni omot korice sa sitnijim udubljenjima u vidu linija. Posveta prethodnom vlasniku društva od koje ju je dobio. Sem toga, sjajno očuvana. Možda čak i neotvorena. OPIS: Realizacija jednoga ovakvog izdanja pretpostavlja i predstavlja veoma obiman i odgovoran posao, kako u pogledu pravljenja opšteg plana i njegove razrade do pojedinosti (azbučnih), tako i u pogledu razrade jedinica na odgovarajući enciklopedijski način, pri čemu se mora voditi računa da one sadrže najnovije podatke o temama koje obrađuju. Uraditi sve to kako valja bilo je još teže zbog toga što sličnih radova do sada nije bilo na ovim prostorima. Do pojave Narodne enciklopedije SHS (I-IV) Stanoja Stanojevića (1874-1937) naša kultura nije imala toliko obimno delo ovakve vrste; od tada je objavljeno više enciklopedijskih izdanja opšteg ili posebnog karaktera, ali ENCIKLOPEDIJA PRAVOSLAVLJA je prvi realizovan poduhvat ove vrste kod nas. `Savremena administracija` je preuzela ovaj posao sa verom u uspeh, a taj je posao i nezahvalan i zahvalan; nezahvalan, jer pretpostavlja mnoge velike i male teme i sadržaje... pa ma koliko da smo sadržaja obuhvatili i obradili, opet će ostati stvari van pažnje i obima koje korice knjige obuhvataju; a posao je zahvalan iz razloga što pruža ono što naš čovek, i duhovno i naučno, danas traži više nego ikad ranije. U pitanju je odgovor na dvostruko pitanje. U stvari, grade se mostovi i vaspostavljaju kontinuiteti ne samo između arheoloških iskopinai muzejskih eksponata, nego između dubokih slojeva mentaliteta i duhovne arheologije i sadašnjeg naraštaja i trenutka u nauci, ostajući otvoreni prema budućnosti i pružajući pouzdan osnov za dalju izgradnju. U dimenziji i pogledu retrospektivnog ENCIKLOPEDIJA PRAVOSLAVLJA oživljuje i aktuelizuje odgurnuto i zanemareno, a u dimenziji i pogledu perspektivnog ona otvara balgotvornu duhovnu i naučnu klimu i omogućuje buduće razrastanje i bogaćenje. NAPOMENA: Ostale predmete u mojoj ponudi možete proveriti preko sledećih linkova: - Kupindo: https://www.kupindo.com/Clan/Duduledu/SpisakPredmeta - Limundo: https://www.limundo.com/Clan/Duduledu

Strana: 394 Povez: tvrdi Pismo: ćirilica Format: 19,5 cm Umno–srdačna molitva je, uz Svetu Liturgiju, samo srce Pravoslavne Crkve. Konkretan i praktično primenljiv udžbenik molitvenog tihovanja, sa čistih svetogorskih izvora, najzad i na našem jeziku. Knjiga koja će postati sastavni deo Vašeg molitvenog pravila. Isusova molitva je krvotok Crkve, vetar koji razgoni iskušenja, tiho pristanište za uznemirena srca, zaštita od demona i njegovih zamki. Ako je istina (a jeste!) da naš život zavisi od naših pomisli onda je Isusova molitva zlatni put ka postizanju sklada u životu i nebeskog mira u pomislima. Savremeni monasi odvraćaju se od trezvenoumlja i srdačne molitve iz tog razloga što veliki protivnik satana, uznapredovavši u ovom poslednjem veku više nego u prethodnim, nastoji ne samo da zanavek izbriše sećanje na ovu tešku, ali spasonosnu nauku, nego i da uništi čak i usrdno izvršavanje sabornih molitvi i pojanja u crkvi. Međutim, kako do svršetka veka neće iščeznuti izabranici Božiji (ako ne i proroci nove blagodati) koji podstiču druge na podražavanje i dostizanje delatne i sozercateljne vrline, sastavljena je i ova knjiga kao dušekorisna i kao ona koja pokreće na vrlinski i blagočestiv život. Čitanje ove knjige u stanju je da iz svake duše protera dremež – porod beslovesnih i niskih strasti, a takođe i malodušnost i bojažljivost i da pobudi božanstvenu želju, da pomogne napredovanje u dostizanju savršenstav rasta Hristovog i Cartsva nebesekog koje se, prema nepogrešivoj reči Spasiteljevoj, nalazi u nama i unutar nas. Neka niko u ovoj knjizi ne traži skladnu kompoziciju i lepu rečenicu, jer je izlaganje u njoj nevešto. Korist, međutim, ne dolazi od veštine komponovanja, nego od pomisli istine. Sveto Predanje Crkve od Istoka podrazumeva skladno spajanje liturgijskog i podvižničkog, saborne i lične molitve. I saborna i lična molitva ne mogu se zamisliti bez one najkraće i najdejstvenije, Isusove molitve: Gospode Isuse Hriste, Sine Božiji, pomiluj me grešnog. Tom molitvom vekovima se spasavaju i ljudi u svetu, i najveći čudotvorci po manastirima i pustinjama. Isusova molitva je krvotok Crkve, vetar koji razgoni iskušenja, tiho pristanište za uznemirena srca, zaštita od demona i njegovih zamki. Ako je istina (a jeste!) da naš život zavisi od naših pomisli – onda je Isusova molitva zlatni put ka postizanju sklada u životu i nebeskog mira u pomislima…

Arhimandrit Rafail (Karelin) TAJNA SPASENJA Manastir ZUspenja Presvete Bogorodice-Podmaine 2014. Mek povez, klapna, 342 strane, kao NOVO. Arhimandrit Rafail (Karelin) bez sumnje je jedan od najoriginalnijih i najznačajnijih crkvenih pisaca današnjice. Njegove knjige svakako su među naizdavanijima i najčitanijima. Autor je mnogobrojnih beseda i članaka polemičkog karaktera posvećenih aktuelnim pitanjima današnjeg crkvenog života, članaka u kojima se govori o raznim problemima asketskog i moralnog karaktera. Za oca Rafaila s pravom se može reći da uvek i u svim okolnostima teži da prvenstveno govori o o spasenju kao o onome što nam je jedino potrebno (vidi, Lk. 10, 42). Danas se o mnogo čemu piše i polemiše, ali se, nažalost, veoma često zaboravlja na ono najvažnije, na čovekovu dušu koja je, po reči Spasiteljevoj, dragocenija od celog sveta. Zaboravlja se na dušu i njen skriveni život u Bogu. To naravno nije slučajnost. Da bi se raspravljalo o teološkim pitanjima, treba dobro izučiti teologiju. Da bi se raspravljalo o problemima pred kojima se danas Crkva nalazi, treba dobro izučiti crkvenu istoriju. Ali da bi se govorilo i pisalo o duši i njenom životu, preba dobro upoznati svoju dušu, ali i duše drugih ljudi. To je svakako mnogo teže i komplikovanije nego li izučiti teologiju ili istoriju Crkve. Čovek mora prema sebi biti veoma strog i pažljiv da bi mogao da razlikuje glas duše od glasa strasti i da bi mogao da shvati da li duša stremi ljubavi prema Bogu ili, pak, ljubavi prema samoj sebi. Čovek istovremeno mora da nauči da voli one koji su pored njega jer će samo tada kroz nesavršenstva i nedostatke, kroz nemoći i poroke moći u ljudima da vidi ono što je dobro i čisto, što su, bez obzira na iskvarenost čovekove prirode, sačuvali, ono zbog čega Gospod i voli čoveka. Drugim rečima, da bi neko pisao o duhovnosti, mora sâm postati duhovan, mora primiti Duha, a za to treba dati krv i znoj. Dakle, neophodno je podvižničko iskustvo čiji su plod prave i nelažne reči o putu spasenja. Upravo takav duhovni plod ponuđen je čitaocima u ovoj knjizi kroz autorva razmišljanja, misli i ocene, koje nam se ponekad čine veoma oštrima i kategoričnima. Ponekad nam je ipak žao što arhimandrit Rafail, kao po pravilu, izbegava da govori o sebi, a kad je to ipak neophodno, čini to samo uzgred. Zato su njegove knjige, koje izazivaju tako veliko interesovanje, lišene biografskih podataka o autoru. No pošto je autor monah, sasvim je razumljivo nepostaojanje želje da piše o sebi. Verovatno ne bi bila velika greška ako bismo rekli da su knjige oca Rafaila u neku ruku i njegova biografija. On nam se u njima otkriva, između ostalog, i kao izuzetno iskren čovek. On prosto ne podnosi ni najmanju laž ili lukavstvo čime se i mogu objasniti njegova oštrina i kategoričnost i njegova uverenost da je put mučeništva iznad puta kompromisa. Treba istaći da se knjiga oca Rafaila “Tajna spasenja” ipak razlikuje od njegovih do sad štampanih knjiga. Naime, ova knjiga sastoji se iz dva dela. U prvom delu govori se o duhovnom životu, o onome što se čoveku otkriva na njegovom putu ka Bogu, što izaziva radost i tugu i ponekad nas primorava da zastanemo i s bolom se zagledamo u svoje srce. Tu se na izuzetan način govori o tome kako postići blaženstvo koje je dostupno samo onima koji sebe svesno osude na to da budu istinski siromašni duhom. U prvom delu ove knjige nalazi i učenje o molitvi koja za hrišćanina treba da postane glavno delanje u njegovom životu i njegov pokretač i oslonac. Tu je i odsjaj one Božije lepote pred kojom čovekova duša, kad je iznenada otkrije, ponekad zamire od oduševljenja i koju nakon toga celog života traži u suzama pokajnog plača. Drugi deo knjige čine sećanja oca Rafaila na izuzetne podvižnike XX veka koje je, po milosti Božijoj, poznavao. Reč je o neobično jarkim ličnostima koje pažnju čitalaca bukvalno prikuju za sebe. Ali sećanja nas navode da se od tih ličnosti mislneno vraćamo autoru koji o njima piše s toliko ljubavi. Kroz sećanja na podvižnike otac Rafailo nam se sâm otkriva mnogo više nego u prethodnim knjigama. Tako nam postaje jasno da se i kao čovek, i kao monah i sveštenik, ali i kao pisac formirao upravo zahvaljujući druženju s podvižnicima o kojima piše. Kad ovu knjigu pročitaju do kraja oni kojima će se otac Rafail u početku učiniti suviše srogim, uveriće se da je podjednako strog i prema sebi samom, s tom razlikom što njegova strogost prema sebi samom više liči na nemilosrdnost. Čini nam se da je povod tome to što otac Rafail prosto nije u stanju da greši dušu ili da ne bude do kraja iskren kad je u pitanju istina. Jer ukoliko je u istini prisutno i najmanje zrnce laži, onda to više nije istina, nego je laž. Tajna spasenja, kao najvažnija tajna može se čoveku otkriti samo u svetlosti istine. c8

Aleksandar Šmeman – Istorijski put pravoslavlja Završavajući ovaj kratak pregled istorijskog puta Pravoslavlja, mi se ne odlučujemo da „svedemo račune”. Put nije završen. Istorija se nastavlja. A sve dok se ona nastavlja, za hrišćanina ne može biti konačnog „računa”. Jedno samo želimo da dodamo: za mnoge, istorija crkve predstavlja sablazan i oni je izbegavaju, bojeći se „razočarenja”. Plašim se da će i u ovoj knjizi oni naći i jedno i drugo. U istoriji Pravo-slavlja, kao i u istoriji hrišćanstva uopšte, mnogo je padova i ljudskih grehova. Ja nisam hteo da ih prikrivam zato što verujem da je sva sila Pravoslavlja u istini i zato što „razlikovanje duhova” u prošlosti smatram preduslovom svakog istinskog crkvenog delanja u sadašnjosti. U savremenoj crkvenoj svesti prošlost često više opterećuje i sputava, nego što se stvaralački pretvara u vernost istinskom predanju. Očituje se nesposobnost da se oceni prošlost, da se u njoj jednostavno razlikuje Istina od same prošlosti. Predanje se do nepre-poznatljivosti meša sa svakojakim „predanjima”, koja, sa svoje strane, traže dodatnu ocenu u svetlosti večne istine crkve. Ono što je jednostrano, pa čak i iskrivljeno, izdaje se ponekad za „suštinu” Pravoslavlja. Postoji i greh „apsolutizacije” prošlosti, koji neizbežno dovodi do druge krajnosti – do „modernizma” – zapravo do odricanja prošlosti uopšte, i prihvatanja „savremenosti”, „nauke”, i „potreba tekućeg trenutka” za jedinstveno merilo. Ali, kao što samo čuvanje „pravoslavne” spoljašnosti nije u stanju da sakrije duboku krizu savremene Pravoslavne crkve, tako ni „modernizam” ne može da je promeni. Jedini izlaz uvek je bio u obraćanju samoj Istini crkve, a preko nje u ovladavanju prošlošću: u prošlosti nalazimo i večno predanje crkve, ali i bezbrojna izneveravanja toga predanja. Pravoslavna svest je uvek „istorična”, ona uvek uključuje u sebe prošlost, ali joj nikada ne „robuje”. Hristos je „juče, danas i vavek Isti , a sila crkve nije u prošlosti, sadašnjosti ili budućnosti, nego u Hristu, koji će biti s njom do kraja vekova, kako bi svako od nas mogao u Njemu i sa Njime da nađe smisao života.

Izdavači: Mitropolija crnogorsko-primorska, Cetinje / Atos, Podgorica Biblioteka Putevi pravoslavlja, knj. 1 Prevod: Marija Marković, Branislav Marković Povez: tvrd sa omotom Broj strana: 380 Sadržaj priložen na slici. Bez predlista (slika 3) inače veoma dobro očuvana. Završavajući ovaj kratak pregled istorijskog puta Pravoslavlja, mi se ne odlučujemo da „svedemo račune”. Put nije završen. Istorija se nastavlja. A sve dok se ona nastavlja, za hrišćanina ne može biti konačnog „računa”. Jedno samo želimo da dodamo: za mnoge, istorija crkve predstavlja sablazan i oni je izbegavaju, bojeći se „razočarenja”. Plašim se da će i u ovoj knjizi oni naći i jedno i drugo. U istoriji Pravoslavlja, kao i u istoriji hrišćanstva uopšte, mnogo je padova i ljudskih grehova. Ja nisam hteo da ih prikrivam zato što verujem da je sva sila Pravoslavlja u istini i zato što „razlikovanje duhova” u prošlosti smatram preduslovom svakog istinskog crkvenog delanja u sadašnjosti. U savremenoj crkvenoj svesti prošlost često više opterećuje i sputava, nego što se stvaralački pretvara u vernost istinskom predanju. Očituje se nesposobnost da se oceni prošlost, da se u njoj jednostavno razlikuje Istina od same prošlosti. Predanje se do neprepoznatljivosti meša sa svakojakim „predanjima”, koja, sa svoje strane, traže dodatnu ocenu u svetlosti večne istine crkve. Ono što je jednostrano, pa čak i iskrivljeno, izdaje se ponekad za „suštinu” Pravoslavlja. Postoji i greh „apsolutizacije” prošlosti, koji neizbežno dovodi do druge krajnosti – do „modernizma” – zapravo do odricanja prošlosti uopšte, i prihvatanja „savremenosti”, „nauke”, i „potreba tekućeg trenutka” za jedinstveno merilo. Ali, kao što samo čuvanje „pravoslavne” spoljašnosti nije u stanju da sakrije duboku krizu savremene Pravoslavne crkve, tako ni „modernizam” ne može da je promeni. Jedini izlaz uvek je bio u obraćanju samoj Istini crkve, a preko nje u ovladavanju prošlošću: u prošlosti nalazimo i večno predanje crkve, ali i bezbrojna izneveravanja toga predanja. Pravoslavna svest je uvek „istorična”, ona uvek uključuje u sebe prošlost, ali joj nikada ne „robuje”. Hristos je „juče, danas i vavek Isti , a sila crkve nije u prošlosti, sadašnjosti ili budućnosti, nego u Hristu, koji će biti s njom do kraja vekova, kako bi svako od nas mogao u Njemu i sa Njime da nađe smisao života. (K-75)

Autor - osoba ǂel -ǂKiranevi, Muhammed ibn Halilullah Melkavi, Muhamed Abdul Kadir Naslov Trijumf istine : skraćena verzija / autor Eš Šejh Rahmetullah bin Halil El Hindi ; sažeo Muhamed Abdul Kadir Melkavi Jedinstveni naslov Izharul-hakk Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik bosanski Godina 1997 Izdavanje i proizvodnja Kraljevina Saudijska Arabija : Ministarstvo islama, vakufa i misionarstva, 1997 (Kraljevina Saudijska Arabija : Ministarstvo islama, vakufa i misionarstva Humanitarna organizacija `Ibrahim bin Abdul Aziz Al Ibrahim`) Fizički opis 220 str. ; 24 str. (Broš.) Napomene Prijevod djela: Izharul-hakk Kratka biografija autora knjige Izharul-hakk: str. 3-4 Predmetne odrednice Religija -- Svete knjige Stanje: posveta na najavnom listu, inače dobro očuvano. Ova knjiga se smatra najboljim djelom kao naučno istraživanje i dokazivanje iskrivljenja Tevrata i Indžila i rušenja akide trojstva i božanstvenosti Isusa, te potvrda poslanstva Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem i odgovor na sumnje orijentalista i kršćanskih daija. Knjiga je rezultat dijaloga islamskog učenjaka Muhammeda Rahmetullah ibn Halilullah El-Kiranevi-ja sa kršćanskim misionarima i sveštenicima. Knjiga pobija kršćanske „dokaze` vezano za trojstvo, „božansku` prirodu Isusa (Isa a. s.) dokazuje mnogobrojne iskrivljene citate u Bibliji i pobija zabludjela kršćanska učenja. U današnjem vremenu ova knjiga je obavezno štivo svakog muslimana ali i kršćanina koji traži Istinu. Kratka biografija autora knjige `Izharul-hakk“ Muhammed Rahmetullah ibin Halilullah El-Kiranevi vodi porijeklo od trećeg kalife `Usmana r.a. Rođen je 1818. g. u blizini Delhija, glavnog gradu Indije. Njegova porodica je poznata po vrsnim medicinarima, učenjacima mnogih drugih znanosti i visokim društvenim položajima. On lično je dobro poznavao perzijski, arapski i urdo jezik. Bio je vrstan poznavalac šeriatskih znanosti, medicine, perzijske književnosti, matematike, geometrije, kršćanstva i jevrejstva. Osjetio je veliku opasnost od kršćanskih misionara, koji su, zajedno s engleskim kolonizatorima ulagali ogroman trud na pokrštavanju njegovog naroda, te je ustao u odbranu Islama. Napustio je profesorski posao, osnovao centar za islamske misionare koji će stati pred krstaše koji pljuju na sve što je islamsko i počeo pisati о vjerama. Njegova najpoznatija djela u kojima se suprotstavlja misionarima kršćanstva su: 1. Izaietui-evhami: (na perzijskom jeziku). 2. Izaletuš-šukuki: (na urdskom jeziku) 3. El-l`đžazul ’lsevij (na urdskom jeziku), 4. El-Burukul-lami`ah (na arapskom), 5. Mua ’ddilu i`avidžail mizani, 6. Taklibul meta’ini, 7. Mi`jarut tahkiki 8. ’lzharul hakk. Učestovao je 1857. g. u neuspjeloj revoluciji protiv kolonizatora, te je za njim raspisana potjernica i zabranjeno štampanje, rasturanje, prodavanje i čitanje njegovih knjiga. Uspio je učiniti hidžru u Meku gdje je imenovan predavačem u Haremi Šerifu. U Meki je osnovao školu (Medresetus-savlijje) koja i danas postoji i radi. Na bolji svijet je preselio 22. Ramazana, 1308. h.gj 1.5.1891. g. Kako je došlo do pisanja knjige `Izharul hakk.`? Svećenici su u 18. i 19. stoljeću, po blagoslovu Engleza u Indiji ulagali ogromne napore na pokrštavanju muslimana. Jedan od njihovih najistaknutijih misionara je bio Dr Fonder. Iznosio je mnoge neistine о Islamu, Kuranu i Muhammedu (s.a.v.s.). Javno je izazivao muslimanske učenjake na debatu. Rahmetullah mu je poslao devet pisama na koja je Dr Fonder odgovarao i u kojima su se dogovorili da vode međusobni dijalog. Jedan od uslova koje je postavio Dr Fonder je bio da Rahmetullah ne odustaje do kraja dijaloga, a Rahmetullah je uslovljavao da se rasprava vodi javno, pred masom svijeta. Također je dogovoreno da tema disputacije budu sljedeće tačke: derogacija u vjerskim knjigama, iskrivljivanje nebeskih knjiga, osobenost Isaa a.s., trojstvo, nadnaravni karakter Kur’ana i vjerovjesnička misija Muhammeda (s.a.v.s.). Dogovoreno je da prvi dio rasprave bude 11. i 12. redžeba, 1270. h. g. /1854. g.) i to na prve dvije teme; derogacija u vjerskim knjigama i iskrivljivanje nebeskih knjiga. Tako je i bilo, polemika je vođena u Ekberabadu, gradu poznatom po Tadž Mahalu. Prvi dan je prisustvovalo oko 500 najistaknutijih građana Indije, medu kojima su bili muslimani, kršćani, idolopoklonici, predstavnici engleske kolonizatorske vlasti, vojna lica, veliki činovnici, najpoznatiji misionari kršćanstva, svećenici i novinari. Vijest о toku disputacije se brzo raširila te je sljedećeg dana raspravi prisustvovalo oko 1000 ljudi. Rahmetullah je, uz Allahovu pomoć, ovom raspravom jasno razotkrio lice i djelo Dr Fondera. Dokazao je da je о Islamu pisao bez znanja i zlonamjerno. Dr Fonder je u dijalogu javno priznao da u dva Zavjeta postoje iskrivljivanja, da su autori, nepažnjom ili, namjerno, načinili, grešku na 40.000 mjesta. Englezi su na njega bili gnjevni, te je poraz pokušao umanjiti narednog dana. Međutim, Allah je htio da istina dođe i do onih koji je nisu čuli prvi dan. Pokušaj Fondera da dokaže da su se iskrivljivanja desila samo na nekoliko mjesta je propao, a Rahmetullah je pojasnio da njegov cilj nije da utvrdi na koliko mjesta je njihova Knjiga iskrivljena, nego samo to da je ona iskrivljena pa makar samo na jednom mjestu. Pošto se ne može, posigurno, utvrditi koje je od dva kontradiktorna mjesta iskrivljeno, cijela Knjiga postaje sumnjiva. Krajem drugog dana Fonder je čvrsto odlučio prekinuti dijalog. Njegov nastavak je oslovio Rahmetullahovim priznanjem da su dva Zavjeta originalne Božije objave, jer je bio svjestan da se tekstovi knjige koju sugovornik smatra iskrivljenom ne mogu uzeti kao dokaz u dijalogu. Zanemario je svoje vlastito priznanje njihove iskrivljenosti a traži od Rahmetullaha da prizna njihovu ispravnost. Rahmetullah je shvatio da Fonder time želi prekinuti dijalog i pobojao se da svijet ne pomisli da je on prekinuo dijalog, te je na kraju ustao i rekao: „Ja dolazim u dogovoreno vrijeme, točno nakon dva mjeseca, na dijalog s Dr Fonderom. I ne postoji razlog za moj nedolazak.“ Dr Fonder nije ništa rekao, a u dogovoreno vrijeme nije došao. Raspravljalo se, dakle, samo о derogaciji nebeskih knjiga i njihovom iskrivljivanju. Nakon poraza Fonder napušta Indiju. Rasprava nije nastavljena. Njegovi sunarodnjaci su ga prezirali, jer je iznevjerio njihova očekivanja. Otputovao je u Njemačku, zatim Austriju i Britaniju. Dobio je novi misionarski zadatak u Turskoj u koju je otputovao 1858. g. U Turskoj je krivo predstavio sve navode dijaloga s Rahmetullahom. Vijest o tome je pogodila sultana Abdul ` Aziza, koji ubrzo saznaje od turskih hadžija da se Rahmetullah nalazi u Meki. Pozvao ga je da nastavi dijalog s Dr Fonderom u Turskoj. Kada je Fonder za to saznao pobjegao je iz Turske bojeći se susreta s njime. Sultan je tražio od Rahmetullaha da napiše knjigu о toj raspravi i da iznese svoje mišljenje о preostalim temama о kojima je trebalo da se vodi debata. Rahmetullah ju je počeo pisati krajem decembra 1863. g. a završio u junu 1864. g. Tako je knjiga „Izharul hakk` rezultat pomenute disputacije. Nakon završetka sultan je naredio da se prevede na devet stranih jezika, u koje, spadaju i sljedeći: njemački, francuski, engleski, turski, urdo, kedžratijje (jedan od indijskih jezika) ... Poštovani čitaoče! Ti pred sobom imaš kompendijum tog velikog djela, kojeg je obradio Dr Melkavi, a čiji se izlazak iz štampe na arapskom tek očekuje. MG141 (N)

Autor - osoba Nikolaevna Sokolova, Mariя, 1899-1971 Naslov Trud ikonopisca / M. N. Sokolova ; prevod Vladimir Nacik Vrsta građe priručnik Jezik srpski Godina 2005 Izdavanje i proizvodnja Kraljevo : Manastir Žiča - Duhovni centar Sv. Vladike Nikolaja, 2005 Fizički opis 255 str. : ilustr. ; 20 cm Drugi autori - osoba Nacik, Vladimir (Broš.) O ikoni… Ikona – to je knjiga o veri. Jezikom linija i boja ona otkriva dogmatsko, moralno i liturgijsko učenje crkve. I što je čistiji i uzvišeniji život hrišćanina, utoliko je njegovoj duši pristupačniji jezik ikone. Ikona je, pre svega, sveti predmet. Lik koji je na njoj izobražen imenuje se, po pravilu crkve – Natpisom. Time se ukazuje poštovanje onom ko je na njoj izobražen, ikona se uzdiže do svog prvoobraza i postaje okriljena blagodaću njegovom, jer pri nedostojnom, nemarnom odnosu prema ikoni, vređa se ne živopis, već onaj čije je ime dobila, njen prvoobraz. Zato ikonopisac početnik pogotovo, mora da bude prožet dubokim poštovanjem prema ikonopisanju i da ga prihvati kao sveto delo. Takođe je neophodno da se oseti poštovanje prema onim ljudima, koji su u toku prošlih vekova uložili trud u tom poslu, koji su uspeli da iskažu smisao ikone. Među njima mi prepoznajemo pre svega Svetog apostola i jevanđelistu Luku, a posle njega bilo je i veliki broj ikonopisaca među svetim ljudima i ocima crkve. Ikona i jeste molitva, likovno izražena, i ona se poima, uglavnom, kroz molitvu. Ona je i namenjena samo verujućem koji joj molitveno prilazi. Njeno naznačenje je da podržava molitvu, i zato ikonopisac, baveći se tim delom, ne sme da zaboravi na molitvu. U ikoni će molitva mnogo toga bez reči da objasni, da učini razumljivim, bliskim, da ukaže na istinsku duhovnost, na neospornu istinu. Greši onaj, ko u ikoni traži spoljašnju dopadljivost. Crkveno stvaralaštvo se odlikuje u nekoliko drugačijim poimanjem lepote. Lepota duhovna je iznad telesne, i cilj hrišćanskog života je u uspinjanju ka prvoistočniku lepote – Bogu. Ikona, smatra crkva, može da bude urađena crkveno, samo „čistim rukama“, pa zato pomesni stoglavi sabor ruske crkve nalaže ikonopiscu da sačuva moralna pravila. On mora da bude: smiren , blage naravi, da uvažava delo kojim se bavi, ne sme da bude praznorečiv, podsmešljiv, nametljiv, zavidljiv, pijanica, otimač, ubica; mora posebno i sa punom opreznošću da čuva duševnu i telesnu čistotu, i kako priliči živopiscima, da često odlazi duhovnim ocima i da se u svemu s njima savetuje, da se ispoveda, i po njihovom savetu i učenju da živi u postu, molitvi i smirenom odricanju. Sabor nalaže „Da se s najvećom brižljivošću slika obraz Gospoda našeg Isusa Hrista, i Prečiste Majke Božije, i svetitelja po liku, i po podobiju, i u skladu s onim što čini suštinu vere, i po najboljim uzorima drevnih ikonopisaca; a nikako da slikaju po sopstvenim uobraženjima i ličnim nagađanjima o onome što je božansko.“ Ako pak neko od učenika počne „da živi ne po pravilima zaveta, već u nečistoći, pijanstvu i izgredništvu, takve od ikonopisnog dela svakako treba udaljiti i zabranjivati im da se toga dotiču, bojeći se kazanog: Neka je proklet čovek, koji tvori delo gospodnje s nebrižljivošću (jer. 48,10).“ Seljane pak i neznalice, koji su do sada slikali ikone, ne učivši da razumeju sveti sadržaj obraza ikone i sveti karakter tog posla, nego to čine samovoljno i neznalački, treba strogo kazniti, ali im i dozvoliti da uče kod dobrih majstora; pa kome Bog da tu premudrost, taj neka i slika, a onome kome ne da, neka se potpuno okane tog posla, kako se ime Božije zbog lošeg slikanja ne bi ružilo, a „Bog neka im oprosti, jer ne znaju šta čine“. Takav je zavet moskovskog sabora svim ikonopiscima. Tekst preuzet iz knjige „Trud ikonopisca“ – Monahinja Julijanija SADRŽAJ I. MONAHINJA JULIANIJA (Marija Nikolajevna Sokolova), 1899–1981 G. Životopis ... 9 II. UPUTSTVO ZA IKONOPISCE POČETNIKE 1. Ikonopiscu početniku 47 2. Ikonopis je umetnost zasnovana na predanju 53 3. Ikonopisna veština 62 ETAPE IKONOPISANJA: Izbor osnove i njena obrada 62 Priprema daske za grundiranje 71 Proces nanošenja grunda na dasku 76 Izravnavake (glačanje) grunda 82 Grundiranje „platnene daske“ – tabletke 82 Crtež. Precrt. Izvornici. Zlaćenje. Sloj boje 86 Premazivanje olifom 138 PRILOZI: Lik Spasitelja. Njegov spoljašnji izgled prema najstarijem dokumentu 143 Spoljašnji izgled i moralna uzvišenost Presvete Bogorodice 146 Opis u ikonopisu prihvaćenih izobražavanja odeće 148 III. BOGOSLOVSKI ČLANCI 1. Crkva - Telo Hristovo 153 2. U čemu je istinska svetost članova Svete Crkve 162 3. Vid duhovni 169 4. Ikona je bogoslovlje obrazom izraženo 175 5. Istorija ikonografije obraza Vaskrsenja Hristovog 181 6. Ikonografija izobražena Silaska Svetog Duha na Apostole 190 7. Pravoslavna ikona 198 PRILOZI Precrti ikona 205 Radovi iz albuma M. I. Sokolove (1929. god.) 244 Spisak izobražena Svetih, koji su dati u prilozima 256 MG55

Božje ime je milosrđe : razgovor s Andreom Tornielijem / papa Franja ; Beograd : Novoli, 2016 , tvrdi povez, omot. Fizički opis 90 str. ; 22 cm Prevod dela: Il nome di Dio è Misericordia : una conversazione con Andrea Tornielli / by Jorge Mario Bergoglio, papa Francesco Predmetne odrednice Franciscus I, papa, 1936- -- Intervjui Franciscus I, papa, 1936- Tornielli, Andrea Očuvanost 4. Nekoliko meseci nakon svetske premijere razgovora koji su vodili Papa Franja i vatikanista Andrea Tornijeli, koji su pretočeni u bestseler delo “Božje ime je milosrđe”, ova knjiga se pojavljuje i na srpskom jeziku. Koji su razlozi globalne popularnosti i poštovanja prema jednom verskom lideru, kao šro je Papa Franja? Očigledno je da u pitanju nisu samo kurtoazni razlozi, da u pitanju nije samo poštovanje prema čoveku koji predstavla moralni i verski autoritet. Razlozi su mnogo dublji, a ipak jednostavni i duboko ljudski. Otvorenost, spontanost, iskrenost, humanost, ali i mogućnost da jednostavnim rečima prožmete ljude i pokažete na sopstvenom primeru da “Crkva nije na svetu da osuđuje, nego da omogući susret s onom dubokom ljubavlju koja je Božje milosrđe”. Takva je i ova knjiga. Direktna, iskrena, spontana, humana i otvorena. Papa se obraća svima koji traže odgovore, želi da dopre do nespokojnog i ranjenog čovečanstva koje želi da bude prihvaćeno, do siromašnih i marginalizovanih, zatvorenika i prostitutki, ali i do dezorjentisanih i onih koji, misle, da su daleko od vere, homoseksualaca i usamljenih, ukratko svih onih koji su marginalizovani. Poseban deo knjige posvećen je socijalnim temama koje razdiru današnje društvo. Kao jedan od najvećih problema Papa Franja vidi korupciju. “Korupcija nije čin nego stanje, lično i društveno stanje na koje se neko naviknw da u njemu živi. Korumpirani je izgradio samopoštovanje koje se bazira na obmani: vodi život služeći se opotunizmom, po cenu soptvenog i tuđeg dostojanstva. Korumpirani će se zgražavati ako mu neko ukrade novčanik, a s druge strane vara državu izbegavajući da plati porez ili otpušta zaposlene na svaka tri meseca da ne bi morao da ih zaposli na neodređeno vreme ili koristi te ljude prisiljavajući ih da rade na crno”. Papa Franja ne izbegava ni suočavanje sa svim pitanjima koje muči današnji svet i Crkvu. Naprotiv, njegov stav je da Crkva nikome ne sme da zatvori vrata, stoga i ona mora prihvatiti i učiniti i da drugi prihvate odgovornost.

Vjera i nevjera: Problem naših dana i Misterij naših duša / Mijo Škvorc Zagreb 1982. Tvrd povez, zaštitni omot, 709 strana. Knjiga je odlično očuvana V8 ČEMU KNJIGA O VJERI I NEVJERI? Da vjera i nevjera ne opsjedaju čovjeka otkad je čovjek, ne bi bilo ove knjige. No to duhovno svjetlo i sjena još uvijek postavljaju pitanja i traže odgovor. Ova knjiga nije zaobišla nijednoga teretnog pitanja. Pokušava pružiti bar donekle prihvatljiv odgovor. Vjera je, znamo, transcendentna vrijednost. Ne domišlja se niti se izrađuje isključivo u ljudskom duhu. Pruža je Bog i prihvaća čovjek. Zato je pitanje vjere obrazloženo ponajprije s te strane s izvorne strane sa strane Božje. Vjera je osvijetljena kao stvarnost nevezana uz filozofiju i znanstveno istrazivanje, s vlastitim područjem, vidicima i zakonitošću. Budući da vjera znači životvorni susret s Bogom, utječe božanskom snagom na čovjekovo područje života i rada. Knjiga se zaputila u sve te krajeve — misaonog istraživanja, moralnih zasada, religioznih intuicija, kulture i umjetnosti, svjedočenja i obraćenja. Pokazano je koliko je vjera držala čovjeka nad ponorima zla, kako mu je rješavala strašne muke vezane uz problem smrti. Uza sve to, knjiga nije htjela da bude neka školska apologetika, ni propovjednički kompendij. Ona iznosi osobno razmišljanje, potpomognuto mnogim velikim i uspjelim srcima, vjernicima i svecima, učiteljima i objaviteljima. Vjera nije uvijek nezamračeno sunce. Često je skriva mračan oblak nevjere. Trebalo je i o nevjeri iznijeti nekoliko ispravnih misli. Zato je pojava ateizma, izrasla u svesvjetski problem, gotovo u novovjeki misterij povijesti, zauzela drugu polovicu knjige. Pred ljude naših i budućih dana treba iznijeti samu genezu i korijenje nevjere. Njezin dinamizam i slabost. Njeno širenje i utjecaj. Kako se ateizam rađa iz raznih motiva, to se i nudi u raznim oblicima. Obrađen je i pučki — neobrazloženi ateizam, i ateizam znanosti, i ateizam filozofije, čak i ateizam religije (budizam). Ateizam je pojava isključivo čovjekova, kao i vjera. Obračun s Bogom kao i vjera. Stoga je ateizam stavljen pred sve probleme i misterije ljudskog opstanka kao i vjera. Mora dati kakav-takav odgovor i na ona pitanja od kojih najradije bježi, kao što je pitanje zla, grijeha, neuspjeha i smrti. O svemu tome u knjizi je riječ. Premda je djelo tematikom prilično široko, nije iscrpno. Još uvijek ostaje prilično nepregledana i neobrađena tla. No ovo što čitateljima nudimo, bratski je pokušaj da ih razumijemo, da ih kao ljude prihvatimo, da zajedno pitamo, da tražimo i bar nešto sigurno odgo vorimo. Knjiga nije školski priručnik. Ne mora se čitati strogim redom. Za ponekog čitatelja bit će dobro da počne s kojim lakšim poglavljem. Na primjer s prikazom vjere ili nevjere u književnosti i umjetnosti. Velikani stvara nja mogu nas potaknuti da dalje tragamo za blagom što su ga sami pronašli ili izgubili, makar mi toga ne znali prikazati poput njih. čini se da naše vrijeme ne zazire od težih djela. Kad je noć zamagljenija, potrebna su jača svjetla. Kad je bolest opasnija, nije naodmet opasnija operacija. Zato i za ovo vrijeme, duhovno i duševno neishranjeno, neće biti naodmet pružiti — da reknemo s Papinijem — ne sitne kolačiće, nego kruh od kile. I na kraju molba: neka nitko ne osjeti čitajući ovu knjigu bilo što protiv sebe, nego uvijek nešto za sebe! Bude li potrebno štogod u životu izmijeniti, neka to bude nabolje! A onda čovjek ne žali ni truda ni suza.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Mit (grč. μῦθος – priča, predanje) osnovni je oblik ideološkog stvaralaštva u doklasnom društvu. Dok legenda izlaže doživljaje heroja i ljudskih bića koja su bilo čim obdarenija od običnih ljudi, mit se više drži božanskih bića. Kod naroda u fazi lovačke i sakupljačke privrede najčešće je predstavlja priču, čija je tema porijeklo svijeta, bogova, nekih predmeta, prirodne pojave, nebeskog tijela, životinje, biljke, vjerskog obreda, značajnije društvene ustanove. Helenski mit je prvi i osnovni oblik u kojem su mislila helenska plemena; sjajna poezija u Homerovom i Hesiodovom imenu očuvala je glavne Nebesko telohelenske mitove i dala polet mnogim drugim. Za pjesnika i umjetnika mit je idealno ogledalo ljudskog života. Kako se njegovo bogatstvo ne može iscrpsti, on je nepresušan izvor gradiva za nova umjetnička uobličavanja.[1] Mit, tumačenje i pojam Mit je u stvari sveta priča. Kao predanje u koje se vjeruje, mit iskazuje kolektivne predstave naivne svijesti. Prvobitni mit potiče iz relativno nerazvijene svijesti čovjeka prvobitne zajednice. Svijet bogova, heroja i drugih natprirodnih bića o kome govore klasični mitovi fantastična je slika međusobnih odnosa i trajnih težnji članova patrijarhalne zajednice. I neizmjerne moći mitskih junaka, i čudesnost svijeta koji oni nastanjuju odgovaraju nekritičnosti arhaičnog čovjeka: slike koje mu daje uobrazilja on teško razaznaje od predstava koje mu pruža iskustvo i slabo poznaje granice mogućeg. Ovo naivno povjerenje prema tvorevinama fantazije nije isključivo obilježje čovjeka sa ranog stupnja istorijskog razvitka; na izvijestan način ono se iznova javlja kod svakog djeteta, a takođe se održava i kod odraslih ljudi na odgovarajućem stupnju duhovnog razvoja. Otud ni civilizovano čovječanstvo nije bez svojih mitova. Prvo saznanje o mitu istovremeno je razbijanje mita, odlučan prekid s naivnim prihvatanjem tradicije kao svetinje. Prvi put u istoriji evropske kulture takav trenutak nastupa sa grčkim filozofima 6. vijeka prije n. e. koji su započeli racionalističku kritiku mita. Dok Ksenofan objavljuje da su bogovi zamišljeni po čovjekovom podobiju, Heraklit, Solon i drugi filozofi u ime mudrosti osuđuju pjesnike zbog zastupanja narodnih vjerovanja i izmišljanja. Na sličan način prosvjetitelji mnogo kasnijih vremena, redovno pod dramatičnim okolnostima, odbacuju mit kao izmišljotinu, plod neznanja ili obmane. Najraniji pokušaj da se mitovima nađe opravdanje pred probuđenom kritičkom sviješću čini alegoričko tumačenje mita (alegoreza). Počev od Teagena iz Regiona (6. vijek prije n. e.) brojni teolozi, filozofi i filolozi nastojali su da otkriju skrivene misli koje se nalaze iza svega onoga što se u mitu neposredno kazuje. Poseban pravac tumačenja ogledao se u traženju istorijskog jezgra svakog mita. Antičkom piscu Euhemeru se pripisuje da je u spisu Sveti zapis prvi objašnjavao kako su bogovi i heroji zapravo junaci i kraljevi legendarnih vremena; slaveći ih zbog izuzetnih zasluga kao bogove, ljudi su zaboravili njihovo zemaljsko porijeklo. Kao psihološka osnova mitotvorstva češće je istican strah, naročito strah od smrti. Mitovi su takođe tumačeni kao staro pjesništvo. U 18. vijeku naročito je Giovan Viko široko razvio učenje prema kome su sve mitove stvorili pjesnici u vremena koja još nisu poznavala apstraktno razmišljanje. Smatrajući da suštinu mita čine pjesnički karakteri, koji predstavljaju „fantastične univerzalije”, istakao je u svojoj Novoj nauci (Scienza nuova) da su takve tipove „djeca ljudskoga roda” izgrađivala spontano, služeći se jezikom metafora i personifikacija, koji bejaše jedna vrsta pjesništva. Sistematičniji pokušaj da se mit objasni kao samostalan svijet svijesti, nesvodiv na bilo koju drugu njenu poznatu formu, donijela je Šelingova filozofija. Učitelj mnogih romantičara, ovaj klasik njemačkog filozofskog idealizma uložio je napor da taj svijet spontanosti odredi zakonitošću koja mu je imanentna. Ali u njegovoj filozofiji je ostavljen bitan udio Apsolutu, koji u mitu sam sebe počinje da otkriva. Sa stanovišta kritičke filozofije znatniji pokušaj objašnjenja prirode mita učinio je Ernst Kasirer u djelu Philosophie der symbolischen Formen (Filozofija simboličkih oblika), čiji je drugi dio (1925) posvetio mitskom mišljenju. Posmatrajući mit kao takav vid simboličkog izražavanja gdje se simboli ne razlikuju od predmeta koje simbolizuju (riječi od značenja, slike od stvari, idealno od realnog), on podržava novije etnologe koji su izvor mita tražili u ritualima. Dramatičnost iznenadnih metamorfoza, koje čine da se u mitskom svetu sve može preobratiti, on objašnjava spontanim uviđanjem unutrašnje solidarnosti svih vidova života. U tom smislu se mit Kasireru ukazao kao objektivacija čovjekovog društvenog iskustva, gdje se emocija pretvara u sliku; prikazana u mitu i sama smrt postaje podnošljivija. Za objašnjenje mita kao takvog on kaže: „Mit se shvata i ’objašnjava’ na taj način što se prevodi u pojmovni jezik popularne filozofije, tj. na taj način što se smatra ruhom u koje je zaodenuta bilo spekulativna, bilo prirodnonaučna ili etička istina”.[2] — Ernst Kasirer „Nije mitologija nastala pod nekim uticajem prirode kome je unutrašnji čovekov život izmakao, nego je, po tom istom zakonu, mitološki proces prošao kroz one iste stupnjeve kroz koje je prvobitno prošla priroda… …mitološki proces ima ne samo religiozno, nego i opšte značenje, jer u njemu se ponavlja opšti proces; prema tome, istina koja je sadržana u mitološkom procesu nije isključiva, univerzalna.”[3] — Ernst Kasirer Polazeći sa svojih stanovišta, mitologijom se živo bave etnologija, psihoanaliza, semiotika, ali traganja za suštinom mita u savremenoj antropologiji se nastavljaju i stara kolebanja u određivanju njegove suštine traju. U svim mitovima pada u oči jedinstvo izvijesnog shvatanja i osjećanja svijeta i volja da se taj svijet sačuva u vidu koji je poželjan. Kao objašnjenje kulta mitska priča je istovremeno i moralni kodeks, političko-pravna povelja, istorija i ekonomija plemena, alhemijska formula, pjesnička riječ – i istovremeno nije još nijedno od toga. Gledan iz perspektive razvijenije svijesti, mit je izraz kulture u kojoj posebne forme društvene svijesti, kao što su religija, pravo, moral, nauka i umjetnost, još nisu diferencirane. Osjećanje za pravdu je u mitu još uvijek u sjenci natprirodnog autoriteta; glas savjesti još uvijek nije moguće čuti od zastrašujućih pretnji koje se upućuju onima što ne poštuju zabrane i naređenja viših bića; istorijske uspomene i naučna zapažanja natopljeni su osjećanjima i obavijeni slikama fantazije, a pjesnička riječ je sputana vjerovanjem u konačnu istinitost svega ispričanog. Uopštavanja do kojih dolazi mitsko mišljenje ne javljaju se u vidu apstraktnih pojmova, već se redovno personifikuju u figure heroja i bogova, zaštitnikâ određenih strana ljudskog života i prirode, koja je od tog života neodvojiva. Ljubav, san, vino, sunce, more, grom – sve i više od toga u mitu dobija svoje božanske, više ili manje čovjekolike predstavnike. Postanje stvari i uzročni odnosi među njima redovno se nagovještavaju rodbinskim odnosom, a različita teogonijska srodstva su shvaćena kao sheme po kojima se sve vazda iznova dešava, u trajnoj i beskonačnoj sadašnjosti. Tipičnost mitskih junaka kao nosilaca određenih opštijih osobina omogućava članovima zajednice da se na njih ugledaju i sa njima emotivno poistovjećuju. Izrazit primjer takvog dubokog, upravo mističnog, poistovjećenja ili identifikacije pružaju obredi, gdje se izvođač u maski boga i sam u njega ekstatički preobraća. Nesigurnost razlikovanja privida od pojave, nemoć raspoznavanja slike i stvari kao slike, neprestano potkrijepljuje vjeru u realnost svega što se uobrazi. Gdje prestaje začarani svijet mita i počinje svijet poezije? Oštra granica između njih – između svetog i profanog – postoji, ali ona nije spolja naznačena i nije nepomična. Mitovi u koje se prestaje vjerovati postaju bajke, a bajke u čiju se istinitost povjeruje bivaju mit. Pjesništvo se izdvaja iz mitologije u trenutku pojavljivanja kritičke, naučne svijesti; i izvijesna mjera kritičnosti, lako poigravanje nevjerice u egzistenciju predočenih likova – uslov je svakog umjetničkog doživljaja. Stara narodna vjerovanja se prenose novim naraštajima kroz djela nebrojenih pjesnika od Eshila do Dantea, od Gogolja do Tomasa Mana i dalje. Mitološka struja u savremenoj književnoj kritici je, čak, sklona da u svim književnim djelima traži mitska jezgra, arhetipe. Ali za modernog čovjeka mitski junaci i fabule u djelima nemaju vjerski smisao, već bivaju simbolična svjedočanstva čovjekove sudbine. Može pjesnik nastupiti kao prorok, može kazivanje biti izloženo kao poruka višeg bića, riječ Muze – čitalac novog doba će u takvom postupku vidjeti samo stilsku osobenost, pjesničku invokaciju.

Odlično stanje Kur`an Časni Stvarnost Zagreb 1990 Kuran (arapski: أَلْقُرآن al-qur`ān - u prenesenom prijevodu `kazivanje`; takođe zvan Al Qur`a-n Al Kari-m; ili izvedeni nazivi Quran, Koran, Kuran Časni, te rijetko Alcoran) je sveta knjiga Islama. Muslimani vjeruju da je Kuran objava Božjih riječi i kulminacija Božje objave čovječanstvu, preko Božjeg poslanika Muhameda u periodu od 23 godine preko meleka (anđela) Džabraila (Jibril - Gabriel). Kuran je napisan u 7. veku Format Kuran se sastoji od 114 sura sa ukupno 6236 ajeta isključujući 112 bismilla koje se obično podrazumijevaju kao bezbrojne, ili 6348 uključujući i njih; tačan broj ajeta je različit, ne zbog sadržaja, nego zbog različitih metoda njihovog brojanja. Muslimani obično povezuju sure, ne sa njihovim brojevima, nego sa arapskim imenima koja su izvedena na neki način iz date sure. (Pogledajte listu imena sura.) Sure nisu poredane po hronološkom redu (po redu po kojem islamski učenjaci vjeruju da su i objavljivani) nego po drugačijem redu, prvenstveno prema veličini sura, što muslimani vjeruju da je takođe inspirisano od Boga. Nakon kratkog uvoda, Kuran nastavlja sa najdužom surom, a završava sa nekim najkraćima. Često se zaboravlja da Islam priznaje ranije Knjige (Stari i Novi zavet) kao svoje svete knjige, s tom razlikom što ih nadograđuje novom svetom knjigom - Kur`an-om koja dolazi od istog Boga ,a objavio ju je prorok Muhamed. Lista imena sura: Sura 1. - Fatiha (Al-Fatiha) Sura 2. - Krava (Al-Baqarah) Sura 3. - Imranova obitelj (Ali-Imran) Sura 4. - Žene (An-Nisa`) Sura 5. - Trpeza (Al-Maidah) Sura 6. - Stada (Al-Anam) Sura 7. - Al-Araf Sura 8. - Plijen (Al-Anfal) Sura 9. - Pokajanje (At-Tawbah) Sura 10. - Jona (Yunus) Sura 11. - Hud Sura 12. - Josip (Yusuf) Sura 13. - Grmljavina (Ar-Raad) Sura 14. - Abraham (Ibrahim) Sura 15. - Hidžra (Al-Hijr) Sura 16. - Pčele (An-Nahl) Sura 17. - Noćno putovanje (Al-Isra) Sura 18. - Pećina (Al-Kahf) Sura 19. - Marija (Maryam) Sura 20. - Ta-Ha Sura 21. - Navjesnici (Al-Anbiya) Sura 22. - Hodočašće (Al-Hajj) Sura 23. - Oni koji vjeruju (Al-Muminune) Sura 24. - Svjetlost(An-Nur) Sura 25. - Al Furqan Sura 26. - Pjesnici (As-Shuaraa) Sura 27. - Mravi (An-Naml) Sura 28. - Pripovijest (Al-Qasas) Sura 29. - Pauk (Al-Ankabut) Sura 30. - Rimljani (Ar-Rum) Sura 31. - Luqman Sura 32. - Klanjanje (As-Sajda) Sura 33. - Saveznici (Al-Ahzab) Sura 34. - Saba Sura 35. - Stvoritelj (Fatir) Sura 36. - Ya-Sin Sura 37. - Redovi (As-Saffat) Sura 38. - Sad Sura 39. - Skupine (Az-Zumar) Sura 40. - Onaj koji oprašta (Gafir) Sura 41. - Izloženi Redci (Fussilat) Sura 42. - Savjet (Achoura) Sura 43. - Ures (Azzukhruf) Sura 44. - Dim (Ad-Dukhan) Sura 45. - Ona koja kleči (Al-Jathya) Sura 46. - Al-Ahqaf Sura 47. - Muhamed (Muhammad) Sura 48. - Blistava pobjeda (Al-Fath) Sura 49. - Nastambe (Al-Hujurat) Sura 50. - Qaf Sura 51. - Rasipnik (Ad-Dariyat) Sura 52. - Gora (At-Tur) Sura 53. - Zvijezda (An-Najm) Sura 54. - Mjesec (Al-Qamar) Sura 55. - Premilostivi (Ar-Rahman) Sura 56. - Događaj (Al-Waqi`a) Sura 57. - Željezo (Al-Hadid) Sura 58. - Razprava (Al-Mujadalah) Sura 59. - Izlazak (Al-Hasr) Sura 60. - Iskušenica (Al-Mumtahanah) Sura 61. - Red (As-Saff) Sura 62. - Petak (Al-Jumua) Sura 63. - Licemjeri (Al-Munafiqun) Sura 64. - Veliki gubitak (At-Tagabun) Sura 65. - Razvod (At-Talaq) Sura 66. - Zabrana (At-Tahrim) Sura 67. - Kraljevsko dostojanstvo (Al-Mulk) Sura 68. - Pero (Al-Qalam) Sura 69. - Vjerodostojnica (Al- Haqqah) Sura 70. - Putevi uzašašća (Al- Maarij) Sura 71. - Noe (Nuh) Sura 72. - Djinni (Al-Jinn) Sura 73. - Ovijeni (Al-Muzzamil) Sura 74. - Ogrnuti ogrtačem (Al-Muddattir) Sura 75. - Uskrsnuće (Al-Qiyamah) Sura 76. - Čovjek (Al-Insan) Sura 77. - Poslanici (Al-Mursalate) Sura 78. - Novost (An-Naba) Sura 79. - Angjeli koji čupaju duše (An-Naziate) Sura 80. - On se namrgodio (Abasa) Sura 81. - Zatamnjenje (At-Takwir) Sura 82. - Prekid (Al-Infitar) Sura 83. - Prevaranti (Al-Mutaffifune) Sura 84. - Raskid (Al-Insiqaq) Sura 85. - Sazviježđa (Al-Buruj) Sura 86. - Noćna zvijezda (At-Tariq) Sura 87. - Svevišnji (Al-Ala) Sura 88. - Obvijajuća (Al-Gasiyah) Sura 89. - Zora (Al-Fajr) Sura 90. - Šetalište (Al-Balad) Sura 91. - Sunce (Ach-Chams) Sura 92. - Noć (Al-Layl) Sura 93. - Svitanje (Ad-Duha) Sura 94. - Otvaranje (As-Sarh) Sura 95. - Datulja (At-Tin) Sura 96. - Pristupanje (Al-Alaq) Sura 97. - Sudbina (Al-Qadr) Sura 98. - Dokaz (Al-Bayyinah) Sura 99. - Stres (Az-Zalzalah) Sura 100. - Jurišnici (Al-Adiyate) Sura 101. - Treska (Al-Qariah) Sura 102. - Nadmetanje (At-Takatur) Sura 103. - Vrijeme (Al-Asr) Sura 104. - Klevetnik (Al-Humazah) Sura 105. - Slon (Al-Fil) Sura 106. - Kurajši (Koraïsh) Sura 107. - Oruđa (Al-Maun) Sura 108. - Obilje (Al-Kawtar) Sura 109. - Nevjernici (Al-Kafirune) Sura 110. - Spasenja (An-Nasr) Sura 111. - Vlakna (Al-Masad) Sura 112. - Čisto bogoštovlje (Al-Ihlas) Sura 113. - Praskozorje (Al-Falaq) Sura 114. - Ljudi (An-Nas) Jezik Kuran je jedna od prvih pisanih knjiga u Arabiji. On je napisan u ranoj formi klasičnog književnog arapskog jezika, poznatog u engleskom jeziku kao `Kuranski` arapski. Postoji nekoliko ostalih primjera arapskog iz tog vremena.(Mu`allaqat, ili suspendirana oda, za koju se vjereuje da je jedan primjer arapskog jezika prije islama; ostali kažu da je kreirana poslije Muhameda Preživjelo je samo pet natpisa iz pred islamskog arapskog jezika.) Ubrzo nakon smrti Muhameda 632. godine, Islam se proširio izvan Arabije, te osvojio znatan tadašnjeg Rimskog carstva, usled tek završenih ratova između Vizantije i Persije pod vođstvom cara Iraklija koji su ostavili za sobom veliki nenastanjen prostor i razrušene gradove. Arapi su se morali suočiti s milionima stranih osoba, s kojima su morali na neki način komunicirati. Jezik se brzo mjenjao da bi mogao odgovoriti novonastaloj situaciji, gubeći na svojoj složenosti i nejasnom rječniku. Nekoliko generacija nakon Prorokove smrti, mnoge riječi korištene u Kuranu postale su nejasne za obične ljude koji su govorili svakodnevni arapski, budući da je arapski jezik evoluirao velikom brzinom, a Kur`an i jest zapisan književnim jezikom, a ne pučkim govorom. Beduini su govorili izmjenjenim jezikom, prihvatljivo malom brzinom izgovaranja, tako da su rani arapski leksikografi njih tražili kako bi im objasnili nerazumljive riječi ili razjašnjavanju neke točke gramatike. Dijelom zbog potrebe religije da objasni Kuran slabijim govornicima, arapska gramatika i leksika su postale značajne nauke, pa je model za literarni jezik zadržao do danas taj govor iz Kuranskih dana, prije nego neki od trenutno važećih dijalektata Muslimani smatraju Kur`an velikim i značajnim zbog njegove poezije i dotjeranosti, kao i da je ta njegova literarna perfekcija dokaz njegovog božanskog porijekla. Budući da je ta perfekcija vidljiva samo za govornike arapskog jezika, stoji kao još jedan razlog zašto se samo originalni arapski tekst smatra kao pravi Kuran. Prijevodi su smatrani manje sjajnič, radije kao tumačenjima Božjih poruka, nego li same izravne Božje objave. Tradicionalno ravnanje bprijevodima i publikacijama Kur`ana traži da objavljena knjiga ne nosi jednostavni naslov `Kur`an`. Naslov uvijek mora sadržavati odredbeni pridjev (sprječavajući konfuziju sa ostalim `recitacijama`, u arapskom smislu), pa zbog toga najviše izdanja Kur`ana nosi naslove poput Sveti Kur`an, Plemeniti Kur`an, Kur`an Časni i sl. Svaki priznati znanstvenik islamske škole trebao bi moći čitati i razumijevati Kur`an u njegovoj izvornoj formi. Mnogi muslimani, djeca i odrasli, uključujući i one koji uopće ne razumiju arapski jezik niti ono što memoriraju, uče Kuran na pamet, djelomično ili u cjelini, u izvornom obliku, radi obavljanja molitve - namaza, što kod hrišćana korespondira liturgijskom obredu ili misi...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Kuran Casni Kuran (arapski: أَلْقُرآن al-qur`ān - u prenesenom prijevodu `kazivanje`; takođe zvan Al Qur`a-n Al Kari-m; ili izvedeni nazivi Quran, Koran, Kuran Časni, te rijetko Alcoran) je sveta knjiga Islama. Muslimani vjeruju da je Kuran objava Božjih riječi i kulminacija Božje objave čovječanstvu, preko Božjeg poslanika Muhameda u periodu od 23 godine preko meleka (anđela) Džabraila (Jibril - Gabriel). Kuran je napisan u 7. veku Format Kuran se sastoji od 114 sura sa ukupno 6236 ajeta isključujući 112 bismilla koje se obično podrazumijevaju kao bezbrojne, ili 6348 uključujući i njih; tačan broj ajeta je različit, ne zbog sadržaja, nego zbog različitih metoda njihovog brojanja. Muslimani obično povezuju sure, ne sa njihovim brojevima, nego sa arapskim imenima koja su izvedena na neki način iz date sure. (Pogledajte listu imena sura.) Sure nisu poredane po hronološkom redu (po redu po kojem islamski učenjaci vjeruju da su i objavljivani) nego po drugačijem redu, prvenstveno prema veličini sura, što muslimani vjeruju da je takođe inspirisano od Boga. Nakon kratkog uvoda, Kuran nastavlja sa najdužom surom, a završava sa nekim najkraćima. Često se zaboravlja da Islam priznaje ranije Knjige (Stari i Novi zavet) kao svoje svete knjige, s tom razlikom što ih nadograđuje novom svetom knjigom - Kur`an-om koja dolazi od istog Boga ,a objavio ju je prorok Muhamed. Lista imena sura: Sura 1. - Fatiha (Al-Fatiha) Sura 2. - Krava (Al-Baqarah) Sura 3. - Imranova obitelj (Ali-Imran) Sura 4. - Žene (An-Nisa`) Sura 5. - Trpeza (Al-Maidah) Sura 6. - Stada (Al-Anam) Sura 7. - Al-Araf Sura 8. - Plijen (Al-Anfal) Sura 9. - Pokajanje (At-Tawbah) Sura 10. - Jona (Yunus) Sura 11. - Hud Sura 12. - Josip (Yusuf) Sura 13. - Grmljavina (Ar-Raad) Sura 14. - Abraham (Ibrahim) Sura 15. - Hidžra (Al-Hijr) Sura 16. - Pčele (An-Nahl) Sura 17. - Noćno putovanje (Al-Isra) Sura 18. - Pećina (Al-Kahf) Sura 19. - Marija (Maryam) Sura 20. - Ta-Ha Sura 21. - Navjesnici (Al-Anbiya) Sura 22. - Hodočašće (Al-Hajj) Sura 23. - Oni koji vjeruju (Al-Muminune) Sura 24. - Svjetlost(An-Nur) Sura 25. - Al Furqan Sura 26. - Pjesnici (As-Shuaraa) Sura 27. - Mravi (An-Naml) Sura 28. - Pripovijest (Al-Qasas) Sura 29. - Pauk (Al-Ankabut) Sura 30. - Rimljani (Ar-Rum) Sura 31. - Luqman Sura 32. - Klanjanje (As-Sajda) Sura 33. - Saveznici (Al-Ahzab) Sura 34. - Saba Sura 35. - Stvoritelj (Fatir) Sura 36. - Ya-Sin Sura 37. - Redovi (As-Saffat) Sura 38. - Sad Sura 39. - Skupine (Az-Zumar) Sura 40. - Onaj koji oprašta (Gafir) Sura 41. - Izloženi Redci (Fussilat) Sura 42. - Savjet (Achoura) Sura 43. - Ures (Azzukhruf) Sura 44. - Dim (Ad-Dukhan) Sura 45. - Ona koja kleči (Al-Jathya) Sura 46. - Al-Ahqaf Sura 47. - Muhamed (Muhammad) Sura 48. - Blistava pobjeda (Al-Fath) Sura 49. - Nastambe (Al-Hujurat) Sura 50. - Qaf Sura 51. - Rasipnik (Ad-Dariyat) Sura 52. - Gora (At-Tur) Sura 53. - Zvijezda (An-Najm) Sura 54. - Mjesec (Al-Qamar) Sura 55. - Premilostivi (Ar-Rahman) Sura 56. - Događaj (Al-Waqi`a) Sura 57. - Željezo (Al-Hadid) Sura 58. - Razprava (Al-Mujadalah) Sura 59. - Izlazak (Al-Hasr) Sura 60. - Iskušenica (Al-Mumtahanah) Sura 61. - Red (As-Saff) Sura 62. - Petak (Al-Jumua) Sura 63. - Licemjeri (Al-Munafiqun) Sura 64. - Veliki gubitak (At-Tagabun) Sura 65. - Razvod (At-Talaq) Sura 66. - Zabrana (At-Tahrim) Sura 67. - Kraljevsko dostojanstvo (Al-Mulk) Sura 68. - Pero (Al-Qalam) Sura 69. - Vjerodostojnica (Al- Haqqah) Sura 70. - Putevi uzašašća (Al- Maarij) Sura 71. - Noe (Nuh) Sura 72. - Djinni (Al-Jinn) Sura 73. - Ovijeni (Al-Muzzamil) Sura 74. - Ogrnuti ogrtačem (Al-Muddattir) Sura 75. - Uskrsnuće (Al-Qiyamah) Sura 76. - Čovjek (Al-Insan) Sura 77. - Poslanici (Al-Mursalate) Sura 78. - Novost (An-Naba) Sura 79. - Angjeli koji čupaju duše (An-Naziate) Sura 80. - On se namrgodio (Abasa) Sura 81. - Zatamnjenje (At-Takwir) Sura 82. - Prekid (Al-Infitar) Sura 83. - Prevaranti (Al-Mutaffifune) Sura 84. - Raskid (Al-Insiqaq) Sura 85. - Sazviježđa (Al-Buruj) Sura 86. - Noćna zvijezda (At-Tariq) Sura 87. - Svevišnji (Al-Ala) Sura 88. - Obvijajuća (Al-Gasiyah) Sura 89. - Zora (Al-Fajr) Sura 90. - Šetalište (Al-Balad) Sura 91. - Sunce (Ach-Chams) Sura 92. - Noć (Al-Layl) Sura 93. - Svitanje (Ad-Duha) Sura 94. - Otvaranje (As-Sarh) Sura 95. - Datulja (At-Tin) Sura 96. - Pristupanje (Al-Alaq) Sura 97. - Sudbina (Al-Qadr) Sura 98. - Dokaz (Al-Bayyinah) Sura 99. - Stres (Az-Zalzalah) Sura 100. - Jurišnici (Al-Adiyate) Sura 101. - Treska (Al-Qariah) Sura 102. - Nadmetanje (At-Takatur) Sura 103. - Vrijeme (Al-Asr) Sura 104. - Klevetnik (Al-Humazah) Sura 105. - Slon (Al-Fil) Sura 106. - Kurajši (Koraïsh) Sura 107. - Oruđa (Al-Maun) Sura 108. - Obilje (Al-Kawtar) Sura 109. - Nevjernici (Al-Kafirune) Sura 110. - Spasenja (An-Nasr) Sura 111. - Vlakna (Al-Masad) Sura 112. - Čisto bogoštovlje (Al-Ihlas) Sura 113. - Praskozorje (Al-Falaq) Sura 114. - Ljudi (An-Nas) Jezik Kuran je jedna od prvih pisanih knjiga u Arabiji. On je napisan u ranoj formi klasičnog književnog arapskog jezika, poznatog u engleskom jeziku kao `Kuranski` arapski. Postoji nekoliko ostalih primjera arapskog iz tog vremena.(Mu`allaqat, ili suspendirana oda, za koju se vjereuje da je jedan primjer arapskog jezika prije islama; ostali kažu da je kreirana poslije Muhameda Preživjelo je samo pet natpisa iz pred islamskog arapskog jezika.) Ubrzo nakon smrti Muhameda 632. godine, Islam se proširio izvan Arabije, te osvojio znatan tadašnjeg Rimskog carstva, usled tek završenih ratova između Vizantije i Persije pod vođstvom cara Iraklija koji su ostavili za sobom veliki nenastanjen prostor i razrušene gradove. Arapi su se morali suočiti s milionima stranih osoba, s kojima su morali na neki način komunicirati. Jezik se brzo mjenjao da bi mogao odgovoriti novonastaloj situaciji, gubeći na svojoj složenosti i nejasnom rječniku. Nekoliko generacija nakon Prorokove smrti, mnoge riječi korištene u Kuranu postale su nejasne za obične ljude koji su govorili svakodnevni arapski, budući da je arapski jezik evoluirao velikom brzinom, a Kur`an i jest zapisan književnim jezikom, a ne pučkim govorom. Beduini su govorili izmjenjenim jezikom, prihvatljivo malom brzinom izgovaranja, tako da su rani arapski leksikografi njih tražili kako bi im objasnili nerazumljive riječi ili razjašnjavanju neke točke gramatike. Dijelom zbog potrebe religije da objasni Kuran slabijim govornicima, arapska gramatika i leksika su postale značajne nauke, pa je model za literarni jezik zadržao do danas taj govor iz Kuranskih dana, prije nego neki od trenutno važećih dijalektata Muslimani smatraju Kur`an velikim i značajnim zbog njegove poezije i dotjeranosti, kao i da je ta njegova literarna perfekcija dokaz njegovog božanskog porijekla. Budući da je ta perfekcija vidljiva samo za govornike arapskog jezika, stoji kao još jedan razlog zašto se samo originalni arapski tekst smatra kao pravi Kuran. Prijevodi su smatrani manje sjajnič, radije kao tumačenjima Božjih poruka, nego li same izravne Božje objave. Tradicionalno ravnanje bprijevodima i publikacijama Kur`ana traži da objavljena knjiga ne nosi jednostavni naslov `Kur`an`. Naslov uvijek mora sadržavati odredbeni pridjev (sprječavajući konfuziju sa ostalim `recitacijama`, u arapskom smislu), pa zbog toga najviše izdanja Kur`ana nosi naslove poput Sveti Kur`an, Plemeniti Kur`an, Kur`an Časni i sl. Svaki priznati znanstvenik islamske škole trebao bi moći čitati i razumijevati Kur`an u njegovoj izvornoj formi. Mnogi muslimani, djeca i odrasli, uključujući i one koji uopće ne razumiju arapski jezik niti ono što memoriraju, uče Kuran na pamet, djelomično ili u cjelini, u izvornom obliku, radi obavljanja molitve - namaza, što kod hrišćana korespondira liturgijskom obredu ili misi...

Izdavač:: Manastir Podmaine Broj strana: 184 Pismo: Ćirilica Povez: Mek Format: 15.5x20.5 cm knjiga ima posvetu i odlično je očuvana KAKO SMIRENjE MOŽE BITI LAŽNO? Ovde smo često ponavljali: treba se smiravati, težiti smirenju pre svega... Međutim, treba reći da i smirenje može biti lažno. Kao prvo, treba praviti pravilnu razliku između smirenja i smirenomudrenosti, sa jedne, i između smirenomudrenosti i smirenoslovlja, sa druge strane. Smirenje je jedna od najvećih jevanđeljskih vrlina, koja je nedostupna čovekovom shvatanju. Smirenje je božanstveno, ono je Hristovo učenje, Hristovo svojstvo, Hristova delatnost. Prep. Jovan Lestvičnik kaže da samo oni koje vodi Duh Božiji mogu na zadovoljavajući način da rasuđuju o smirenju. Onaj ko želi da stekne smirenje mora vrlo brižljivo da izučava Jevanđelje i sa velikom pažnjom da ispunjava sve zapovesti Gospoda našeg Isusa Hrista. Delatelj jevanđeljskih zapovesti može da pozna svoju sopstvenu grehovnost i grehovnost čitavog ljudskog roda, i da na kraju stekne svest i ubeđenje da je on najgrešniji i najgori od svih ljudi. Smirenje je osećanje srca. Smirenomudrenost, pak, jeste način mišljenja koji je u potpunosti uzet iz Hristovog Jevanđelja. Čovek prvo treba da se uči smirenomudrenosti, i što se više vežba u smirenomudrenosti to više duša stiče smirenje (9, t. 1, str. 306). Smirenje duši daruje Bog, to je već dejstvo Božije blagodati, a smirenomudrenošću se mi pripremamo za smirenje, pokazujemo Gospodu svoju želju da zadobijemo sveto smirenje. Budući smirenomudar, Hrišćanin se trudi da sve učini tako kao da već ima smirenje - u odnosima sa bližnjima, u svim svojim aktivnostima i u pomislima, iako se duša još uvek nije smirila, on treba da se pridržava smirenog raspoloženja kroz prinudu volje, da se sve vreme uzdržava od svojih drskih poriva. Međutim, ovo nije pretvaranje i laž, jer ima za cilj da se ovakvim ponašanjem zaista stekne smirenje, i naravno, zbog toga čovek treba da se ponaša skromno, da govori tiho, da ide spokojno, da se ne spori, da ne ističe sebe, itd. Međutim, smirenoslovlje veoma liči na smirenomudrenost. Njegova dejstva su naizgled ista, spolja tako izgledaju, ali je unutra nešto sasvim drugo. Smirenoslovlje iznutra ima drugi cilj, ono ljudima želi da se pokaže kao smirenje, sa ovim ciljem prima na sebe masku smirenosti, spušta pogled, govori tihe i skromne reči, u čitavom čovekovom izgledu ogledaju se tihost i uzdržanost, ili on govori razobličavajuće fraze o sebi, a sve to da bi se pokazao kao smiren pred drugima i da bi ljudi o njemu imali dobro mišljenje. `Koliko je korisno prekorevati sebe i kriviti sebe zbog grešnosti pred Bogom u tajnosti srca toliko je štetno činiti to pred ljudima. U suprotnom, pobuđivaćemo laskavo mišljenje o sebi kao o smirenim ljudima,` govori Sv. Ignatije. On primećuje zanimljivu stvar: svetu se nimalo ne sviđa istinsko smirenje u ljudima, a lažno i pretvorno ga uvek privlači. Svetitelj piše: `Oni ljudi koji su u monaškom životu stekli naročitu slobodu i prostotu srca, koji ne mogu da se pretvaraju u ophođenju sa bližnjima svetu se ne sviđaju! On ih smatra gordima... Svet traži laskanje, a u njima vidi iskrenost koja mu nije potrebna, nailazi na razobličavanje koje mrzi` (9, t. 1, str. 317). Primećeno je da se istinski smireni ljudi, koji vole bližnje nimalo ne brinu o spoljašnjem utisku koji ostavljaju na druge, oni vode računa o svojoj duši i zauzeti su istinskim ispunjavanjem Hristovih zapovesti u pogledu bližnjih. Spoljašnje ophođenje ovih ljudi je veoma uzdržano, ponekad čak izgleda preterano surovo ili strogo. Međutim, kasnije se uvek otkrije da su ovi ljudi iskreno brinuli o bližnjima, da su zaista bili samilosni i pružili im pomoć. A licemeri, pretvornici i lažnosmireni ljudi su često veoma predusretljivi, mili i uslužni, ali ako čoveka zadesi tuga, nesreća ili teškoća videće se da su oni daleki, hladni i tuđi, da su ravnodušni prema svim patnjama bližnjih. Upravo to je farisejski kvasac od kojeg je Gospod naš Isus Hristos zapovedio Svojim učenicima da se čuvaju. Sadržaj Šta je naročito važno na početku duhovnog života, 5 Gde i kako se naučiti svetom pokajanju, 9 Da li se duša brzo isceljuje, 28 Kakve su osobenosti našeg vremena, 35 Treba li `revnosni` hrišćani da se boje pakla, 44 Kako samoponiženje može da bude spojivo sa unutrašnjim mirom, 52 Kako demoni mogu, predlažući naizgled dobro, da nas ulove u svoje mreže, 55 Kako se jevanđeljsko dobro razlikuje od ljudskog dobra, 79 Kad naša revnost za hrišćanske podvige nije ugodna Bogu, 85 Kako je spoljašnje hrišćansko delanje povezano sa unutrašnjim, 92 Kako možemo da grešimo, misleći da u sebi imamo istinsku ljubav prema Bogu, 95 Kako možemo da obmanjujemo sebe, misleći da imamo ljubav prema bližnjem, 103 Kako duševna i telesna revnost spolja može da izgleda kao sveta i pobožna revnost, 114 Da li je za hrišćanina - početnika korisno da bližnje uči delima vere, 116 Da li je za hrišćanina - početnika korisno da razmišlja o uzvišenim duhovnim stvarima, 122 Kada poslušanje nije ugodno Bogu, 126 Kakve se prelesti dešavaju priliko upražnjavanja molitve, 131 Koji su razlozi za suze i kada su oni ispravni, 145 Šta znači `truditi se nerazumno`, 149 Kako smirenje može biti lažno, 162 Kako ćovek da nauči da raspoznaje spletke, strasti i zamke lukavih duhova, 165 Zaključak, 174 Sveti Ignjatije Brjančaninov - O čitanju svetih Otaca, 179

Odlično kao na slikama Retko u ponudi Tags: Ova knjiga je zasnovana na predavanju Svami Ranganathanandađia, potpredsednika Ramakrišninog Matha u Tiruvananthapuramu[1] o “Indijskom vidu Boga kao Majke”. To prosvetljujuće predavanje je kasnije objavljeno u u izdanju Prabuddha Bharata, za avgust, septembar i oktobar 1991. i bilo je veoma visoko ocenjeno od strane čitalaca. Imamo veliko zadovoljstvo da štampamo to provokativno predavanje koje sadrži lucidno i promišljeno izlaganje uzvišenih misli o predmetu koji je od dobrobiti za širok krug čitalaca. Možda će srce čitaoca biti ovim privučeno k Božanskoj Majci, koja je, kao što je lepo opisao poštovani Svami, uvek prisutna u svima nama kao živo “majčinsko-srce” puno ljubavi i saučešća. 6. marta. 1992. Advaita Ašram UVOD Danas na Zapadu postoji veliko interesovanje za neobičnu ideju o kojoj govorimo i pristupu Bogu kao Majci, a ne samo kao Ocu. Zapravo, u godinama posle II svetskog rata, odvijale su se velike promene u zapadnom religioznom mišljenju. Zamislite hrišćansku crkvu u Americi, prezbiterijance ili metodiste koji su rešeno usvojili zaključak da ubuduće Bog može da se naziva ne samo Ocem nego i Majkom. To se protivi čitavoj istoriji hrišćanske tradicije od dve hiljade godina. U svim semitskim religijama – jevrejskoj, hrišćanskoj i islamskoj, Otac je najviša reč za Boga, a za Majku tamo nema mesta. Međutim, koncept Boga kao Majke bio je prisutan u različitim kultovima koji su postojali na Mediteranskom području. Judaizam i hrišćanstvo su uništili sve te kultove. EVOLUCIJA KULTA MAJKE Samo u Indiji su se izvorni kultovi Majke sačuvali i razvijali, a konačno, im je kroz našu istoriju dat vrlo visok status. Možemo da zapazimo mešanje pred-vedskih kultova Majke i vedskih kultova Oca. Od ljudi koji su sledili ove kultove, mešajući i stapajući se tokom vekova, postala je indijska kultura i indijski narod. S dodirom filozofije Advaita Vedante, kultovi naše indijske Majke su se razvili u potpunu Šakti religiju i duhovnost i raširili se u svim delovima Indije u svojim Šaiva, Vaišnava i Šakti oblicima uobličavajući poklonike i učitelje, kako jednostavne tako i izvanredne, od kojih je najveći bio Šankaračarja. Taj veliki Advaita učitelj je naglašavao ovaj koncept Boga kao Majke, približno, pre 1200 godina, a danas, u Šri Ramakrišni, Svetoj Majci Sarada Devi i Svami Vivekanandi, imamo velike učitelje koji su još jednom afirmisali ovu ideju. Ova istina uvećava apel ljudima iz mnogih delova sveta, da iza ovog univerzuma kuca puls majčinog srca; puls snage saučešća, ljubavi, zaštitničkog ponašanja – sve što je povezano s idejom Majke. Naši veliki mudraci su otkrili puls te Šakti, te prakrti, tog srca Majke iza Univerzuma. Tako su oni govorili i pevali o Bogu kao Majci, kao para šakti - Vrhovnoj Energiji; para prakrti – Vrhovnoj prirodi i Njenim jedinstvenim manifestacijama kao Durgi, Kali i Radi. Indija ih je negovala vekovima. Indija govori u Bogu kao Ocu; Indija govori o Bogu kao Majci; Indija takođe govori o Bogu u srednjem rodu, kao “To”, kao Brahmanu, kao Om tat sat. Brahman je izvan svakog “on” ili “ona”. Indija isto tako pretstavlja ljudsku dušu kao suštinsko bespolno Sopstvo, na realizaciji čije istine, svaki muškarac ili žena transcendiraju ograničenja muškosti i ženskosti koje upućuje na fizičko telo. Neki od velikih pisaca na engleskom, nemačkom i drugim jezicima, takođe su ponekad davali nagoveštaje o prisustvu ovog srca-Majke u pozadini univerzuma. Jedan od njih je čuveni Nemački pesnik i dramatičar Gete (Goethe) u svojoj čuvenoj knjizi, Faust. Poslednji red te knjige je prelep: “Večno Žensko vodi nas dalje i dalje.” Kakav prelep izraz! Postoji Večno Žensko u pozadini nas, iza prolaznih manifestacija sveta, i iza svih zemaljskih muškosti i ženskosti. Drugi pesnik sa Zapada je Volt Vitmen (Walt Whitman) iz Amerike, koji u svojoj pesmi Listovi trave (Leaves of Grass)[2] priziva Božansku Majku: Crna Majko, uvek kliziš blizu s nežnim stopalima, Da li je neko pevao za Tebe pesmu najpotpunije dobrodošlice? Onda je ja pevam za Tebe, ja Te slavim iznad svega, donosim Ti pesmu da, kada Ti zaista moraš doći, Dođi odlučno. Dakle, svuda je koncept Boga kao Majke uticao na ljudsko mišljenje, iako je morao da se odupre gušenju od strane zvanične moćne crkvene hijerarhije u Judaizmu, Hrišćanstvu i Islamu. Premda ugušivan ponovo i ponovo, uzdizao je svoju glavu opet i opet. Jedina zemlja gde on ne samo da nije ugušivan, već je postojano kultivisan od strane velikih svetaca, mudraca i mislilaca, izdvojeno od mase ljudi, jeste Indija. Zbog toga čitav predmet o Bogu kao Majci dobija novu snagu s razumevanjem Indijskog pristupa tome. BOGINJA MAJKA I AKTUELNI ŽENSKI OSLOBAĐAJU]I POKRET NA ZAPADU Jedan faktor koji čini da se istakne ova naročita vera u Boga kao Majku na Zapadu je, ono što se zove Pokret za oslobađanje žena. Neizmeran je njegov uticaj na sve aspekte života, posebno u Americi. Vekovima su nad svim u Zapadnom životu, u literaturi, kao i u religiji dominirali muškarci, ali posle Drugog Svetskog Rata, protest protiv ove polne neravnoteže, kao što se to danas zove, ubrzo je postavljen i razvijen u tok Ženskog Oslobodilačkog Pokreta. Tokom poslednjih dvadeset i pet godina svog kratkog postojanja, imao je svoje uspone i padove, istraživanja i ispitivanja šta tačno to oslobođenje znači, s izlaskom obilja knjiga i izuzetnih lidera kod američkih žena. Pokret je dobio podsticaj, oblik i usmerenje kada je Beti Frajden (Betty Friedan) napisala svoju čuvenu knjigu Mistična ženskost (Feminine Mystique) 1963. u kojoj je opomenula žene da ne budu samo puki nastavak muškaraca; ona i njene koleginice za tu svrhu takođe su pokrenule organizaciju NOW, (Nacionalnu organizaciju žena). Ona je nedavno napisala novu knjigu 1982. godine, Drugi Stupanj (Second Stage), čiju naslovnu stranu sadrži ovaj časopis[3] pozivajući se na autora: “Najuticajnija feministkinja u poslednjih dvadeset godina”, i spominje njen uspon kroz padove i uspehe u pokretu. On beleži svoje razočarenje što nije dobila blagoslov Američkih žena obećan od Pokreta za oslobođenje, čak ni posle dvadeset godina. Praveći razliku između ženskog i feminizma ona kaže (pp. 27-28): Verujem da nam sada treba da se probijemo kroz našu sopstvenu feminističku mističnost, da bi došli do izraza nove realnosti našeg ličnog i političkog iskustva, i da se uzdignemo na drugi stupanj… Drugi stupanj se ne može videti samo u terminima same žene, naše odvojene personalnosti ili jednakosti s muškarcima. Drugi stadijum uključuje dolaženje do novih uslova s porodicom - novih uslova u ljubavi i na poslu. Drugi stadijum može čak i da ne bude ženski pokret. Muškarac može da bude na oštroj ivici drugog stupnja. Drugi stadijum mora da transcendira borbu za jednaku moć u Institucijama. Drugi stadijum će ponovo izgraditi institucije i transformisati prirodu same moći. Zaključak je došao od slavnog autora knjige Ženska Mistika, ona je rekla da porodica mora biti očuvana nedirnuta i isto tako, da za ženu ne postoji oslobođenje bez uključivanja muškaraca u taj proces. Rame uz rame sa naporima za žensko oslobađanje u društveno-političkoj sferi, došlo je do nastojanja da se uklone sva predubeđenja o polovima takođe i u religiji. Zašto Bog treba da se opisuje samo kao muško, kao Otac; zašto da se ne govori o Bogu u ženskim terminima, kao o Majci? Tako se, knjige na tu temu koje su napisale žene neprekidno objavljuju u Americi. Ove knjige nastoje da ožive koncepte Majke Boginje podržavane u svim predhrišćanskim religijama, koji su od strane hrišćanske crkve smatrani praznoverjima i bili izbrisani; sada bivaju oživljeni još jednom. Prirodno, zapadni um se okreće prema Indiji koja je kroz sve te vekove negovala i gajila čitav opseg kultova Boginje Majke kroz merodavne knjige, teologiju i rituale. Knjige o Bogu kao Majci, kako je shvaćena u Indiji, se tako objavljuju na Engleskom jeziku. To je izuzetan napredak; a jedna dobra stvar koja je prikazana u ovim knjigama je, da s obzirom na to, kako su nekadašnji pisci sa Zapada navikli da pišu naučne knjige, sa malo ili bez poštovanja prema našim religioznim idejama - čak često potcenjujući religiju – danas ih oni pišu sa simpatijom, poštovanjem, čak i s bhakti.[4] Sledeće tri knjige otkrivaju ovu promenu u stanovištu. One takođe otkrivaju povećanje interesovanja sa Zapada za koncept Boga kao Majke: 1. Bog kao Majka: Ženska Teologija u Indiji, Istorijska i Teološka Studija Brahmavaivarta Purane od Čiver Mekenzi Brauna (Cheever Mackenzie Brown), sa uvodom Daniela H. H. Ingalsa (Daniel H.H. Ingalls) (izdato od: Claude Stark and Co., Vermont, USA). Strana VII sadrži ovaj zapis pun poštovanja: “Mojim roditeljima, istinskim poklonicima[5] Radhe i Kršne (Radha i Krsna).” U svom uvodu Ingals kaže: Ono što je neobično u vezi ovog Indijskog zapisa nije toliko zamena ženskog pomoću muškog hijerofanta,[6] pojava koja je dogodila u većem delu civilizovanog sveta, kao činjenica da se u Indiji Boginje ponovo pojavljuju. U Mediteranskoj kulturi, njena otelovljenja su značajno isčezla. Dijana i Bercintia, Izis i Kjubele, su prognani dolaskom Hrišćanstva. Nešto kasnije Islam se pokazao kao još oštriji. Tabari nam kaže da je Prorok u početku govorio o najvažnijim boginjama Meke kao “svetim bićima čije posredovanje treba da se traži”, ali da su te reči kasnije izbačene iz Kurana. Ono što stvarno imamo u Kuranu, 54-19-23 jeste pripisivanje takve tvrdnje Satani, a Prorokovi sledbenici su svom u stanovištu nastavili da budu beskompromisno muški. U Hrišćanstvu, ženske hijerofanije su se ponovo pojavile u likovima Marije i svetica. Međutim ovde ne može da se govori o ponovnom pojavljivanju drevnih Boginja. Pojava device i njena podržavajuća teologija su podređene u odnosu na (pojavu i teologiju) njenog sina i njegovog oca. Dijana je sigurno mrtva kao što su puellae et pueri integri koji su pevali njoj u slavu. Autor Čiver, uvod svoje knjige započinje ovim rečima: Izgleda da su nedavno teolozi na Zapadu počeli ozbiljno da razmišljaju da li je krajnja realnost u univerzumu muško ili žensko, ili da na neki način uključuje, ili transcendira oboje. Kakva je razlika, možemo se upitati, da li će nama lično nešto značiti ako bi vrhovna realnost bila Žena, umesto Muškarca, ili neko jedinstvo ovo dvoje? Kako bi to uticalo na našu veru, naše držanje i ponašanje prema muškarcima i ženama u našem svakodnevnom životu, našoj konačnoj sudbini? Hoće li to promeniti našu percepciju uzajamnog odnosa čoveka i prirode, duha i materije, uma i tela, intelekta i osećanja, subjekta i objekta? Te različite stvari su međusobno više povezane nego što to može na prvi mah da izgleda. U svakom slučaju, mnogi Hindu mislioci, učitelji i pisci, bar od ranih Hrišćanskih vekova su se duboko angažovali oko ovog problema ženske i muške dimenzije krajnje realnosti i njihovog razgranavanja unutar različitih aspekata života. 2. Devi Mahatmja (Devi Mahatmya): Kristalizacija Tradicije Boginja, od Tomasa B. Koburna (Thomas B. Coburn), sa uvodom Daniela H. H. Ingalsa, objavljeno od Motilal Banarasidass, Delhi, Prvo izdanje, 1984, Obnovljeno: 1988. Autor u knjizi započinje svoju “Prolegomenu” na ovaj način: Centralno zanimanje ove studije je u vezi teksta iz klasične Indije. Mnogo određenije, to je u vezi vizije krajnje realnosti u univerzumu koja je jasno izražena u Devi Mahatmji (DM). … Glavna karakteristika te vizije jeste da je krajnja realnost shvaćena kao žensko, kao Boginja. 3. Politika ženske spiritualnosti; Esej o rastu spiritualne snage unutar ženskog pokreta (objavljen od Charlene Spretnak, Anchor Books, New York, 1982). Autor piše u uvodu: Naslov, Politika ženske spiritualnosti upućuje na naš stav prema životu na Zemlji (tj. spiritualnosti) i percepciji, manifestaciji i korišćenju moći (tj. politike) koja potiče iz tog stava. Pogled na svet prisutan u ženskoj spiritualnosti je kao ženski um, holistički i potpun. Mi vidimo povezanost gde patrijarhalno duhovno ustrojstvo insistira na viđenju isključivo odvojenog. Odličan primer celovitog pristupa spornom pitanju bila je jedinstvena izjava Ženske Pentagonske Akcije u novembru 1980, koja je govorila o mreži užasa pošto je potekla iz patrijarhalnih vrednosti, dominacije i eksploatacije “drugih” stranih zemalja, žena, manjina i zemlje (vidi Spiritual Dimensions of Feminist Anti-nuclear Activism). U prvom poglavlju “Šta boginje znače ženi”, Čarlena Spretnak (Charlene Spretnak) piše: Kao penzionisana Katolikinja sa interesovanjem za Budističku meditaciju, ja sam pokušavala da izrazim svoja osećanja o duhovnosti, a gotovo uvek bi me pitali, “Imate li knjigu?” Oni su osećali da bi sveta knjiga bilo koje vrste… ….označavala zakonitost. Ponekad ja vidim tu istu reakciju kod savremenih teologa i ljudi uopšte prema duhovnosti Boginja … na koju ja odgovaram: “Mi smo starije, mnogo starije, nego knjige.” Mnogi od svetih mitova o Boginjama koje su nam ispričali naši pred-patrijarhalni preci preživeli su i sada su sabrani u knjigama, premda je mnogo od Stare Religije bilo uništeno za vreme zabrana od strane patrijarhalnog doba. Primeri takvih zbirki su: Ancient Mirrors of Womanhood: Our Goddess and Heroine Heritage and Lost Goddesses of Early Greece. Ozbiljno je iskustvo u potpunosti ispitati preživele fragmente spiritualnosti drevnih Boginja. Kako smo bili blizu da izgubimo tu mudrost zauvek, do verovanja patrijarhalnih tvrdnji da su njihove politike razdvajanja prirodne – jedini – put u životu. Patrijarhalne vlade i religije osećaju duboko ukorenjeni strah sprema aktuelnom oživljavanju Boginja. Njihovoj strukturi moći ništa ne preti tako glasno kao drevna svest za koju su verovali da je slomljena… Feministkinje ne tvrde da poseduju Boginju. Ona ima značenje za sve ljude kao simbol holističke prirode života na Zemlji, na kojoj su sve forme postojanja suštinski povezane i jesu jedno (vidi “Uvod”). Ona takođe ima posebno značenje za ženu kao izraz moći ženskog tela i uma. Kao takvo, nije teško zaključiti zašto se gotovo niko iz istorije prezentirane u sledećim izborima ne pojavljuje u patrijarhalnim priručnicima. Ja ne predlažem “zaveru” protiv učenih već pre prožimanje kulturnih vrednosti, pošto su sve pre-patrijarhalne religije bile manje vredne nego Judeo-Hrišćanski sistem. Na primer, čovek nikada ne čita o “religiji Artemisa” i “kultu Isusa”; uvek to je zaobilazni način. Slično, drevne Blisko Istočne reči za “posvećenu ženu” ili “svetu ženu” bile su prevođene od patrijarhalnih učenjaka kao “hramske prostitutke”…

Godina izdanja: 2008 ISBN: 978-86-7102-299-6 Dimenzije knjige: 21cm x 14cm Oblast: Mitologija,Istorija- Okultizam Opis-Stanje: Odlično! Broj strana: 298 Povez: Tvrdi povez Pismo: latinica Likovni urednik: Dragana Atanasović Likovno rešenje korica: Svetlana Volić VEŠTICE Terzila Gato Kanu Prevela sa engleskog Alenka Zdešar - Ćirilović Veštice - ispovesti i tajne Tersila Gato Kanu(autor) Alenka Zdešar-Ćirilović(prevod) Izdavač: Clio Naslov originala: Steghe / Tersilla Gatto Chanu Ostali naslovi koji sadrže ključne reči: Veštice , Italijanska književnost , Okultizam Ostali naslovi iz oblasti: Istorija 2008; Tvrd povez; latinica; 21 cm; 298 str.; 978-86-7102-299-6; Autor:Terzila Gato Kanu: Proučavalac istorije i narodnih predanja, napisala je mnoge eseje, romane, radio-drame i dečje priče. U izdavačkoj kući Newton & Compton objavila je sledeće naslove: Le grandi donne del Piemonte (2006), Fiabe e leggende della Valle d’Aosta (2004), I miti dei greci e dei romani (2000), Miti e leggende della cewazione e delle origini (1999). Veštica može da privuče svakoga, i to onim sredstvima kojima ga može ščepati na najsigurniji način. Tagovi: istorija, veštice, ispovesti, tajne, zapisi, arhivska građa, inkvizicija, vradžbine, veštičarenje, faktografija Knjiga Veštice – ispovesti i tajne nastala je kao rekonstrukcija zapisnika sa sudskih procesa sačuvanih u arhivama širom Italije, ilustrovana citatima iz demonoloških tekstova i inkvizitorskih priručnika. Autorka se oslanja na temeljan istraživački rad, stoga nam knjiga nudi bogatu i zanimljivu faktografiju. Otkrila nam je bogatu arhivsku građu i korpus neistraženih tekstova, na osnovu kojih možemo stvoriti slike o toku suđenja i torturama. Knjiga Veštice bi mogla da smesti između kategorija sociološke studije i istorijskog štiva, ali pristup fenomenu veštičarenja u ovoj knjizi nije naučni. Drama o vradžbinama je ispričana u svetlu svih vinovnika priče o veštičarenju – od progonitelja, inkvizitora, seljana, veštica. Posebno su interesantni zapisi i svedočanstva optuženih žena i progonitelja, koji su beskrajno – duhoviti. Autorka je, dakle, veoma vešto premostila jaz koji postoji između autentičnih narodnih predstava i inkvizitorskih obrazaca tako što je rekonstruisala ispovesti samih žena optuženih za veštičarenje. Na taj način do nas stiže ispričana „mikroistorija“ – životna iskustva neukih seljanki, na osnovu kojih slika postaje potpunija, jer nam je pružena prilika da „proživimo“ njihove strahove, nade, osećanja i želje. Ovo je knjiga koja nam kazuje kako se iza svakog veštičijeg poteza kriju obični ljudski motivi, i time napokon oslobađa veštice iz viševekovnog društvenog izgnanstva i vraća ih među obične ljude - na mesto kojem oduvek pripadaju. „Nema pakosti na koju ovaj zli soj nije spreman ne bi li što sigurnije gurnuo u propast duše muškaraca. Veštica može da privuče svakoga, i to onim sredstvima kojima ga može ščepati na najsigurniji način.“ M. A. del Rio, Istrage veštica Sadrzaj: Jedna „vešta žena“ savetovala je damama kako da privuku muškarce, ako to žele. Prijateljica će im na golu zadnjicu staviti krišku hleba koju će, potpom, pojesti narečeni muškarac. „Uradila sam to da bi se on zaljubio u mene, kunem se, ni zbog čega drugog. Htela sam da ga vežem za sebe kako bi mi dozvolio da zauvek ostanem u njegovoj kući. Čak i kada budem uvela starica“, izustila sam umorno“. „Tako se više nije moglo. Dok je spavao, podelila sam njegovu kosu na četiri dela, u obliku krsta. I isekla je. Od tada sam ja tukla muža“. `Tokom ozloglašenog srednjeg veka i posle njega „Sotonine sluge“ su nemilosrdno proganjane i uništavane. U pogromu je stradalo nekoliko stotina hiljada ljudi (po nekim procenama i pun milion), a na meti su se zbog bavljenja magijom i druže VEŠTICE – Tersilla Gatto Chanu Decenijski boravak u različitim segmentima pop-kulture veštice je glamurizovao, uglavnom ih udaljivši od mučnih srednjovekovnih korena. Veronica Lake, Barbara Steele, Kim Novak, Nicole Kidman i ostale celuloidne dive su od veštica načinile filmske ikone za kojima su uzdisali milioni. Tersilla Gatto Chanu podseća na istinu o veštičarenju i progovara u ime žrtava inkvizicije Tokom ozloglašenog srednjeg veka i posle njega „Sotonine sluge“ su nemilosrdno proganjane i uništavane. U pogromu je stradalo nekoliko stotina hiljada ljudi (po nekim procenama i pun milion), a na meti su se zbog bavljenja magijom i druženja s đavolom našle poglavito žene – veštice. U rigidnom patrijarhalnom društvu one su bile dežurni krivci za sve što je krenulo po zlu – za lošu berbu, gradom uništen usev, iznenadne smrti, neplodnost, impotenciju... Zavist, neuzvraćena ljubav i koristoljublje su podjarivali potkazivače i u šake lovaca na veštice stalno gurali nove žrtve. Detaljno pročešljavši arhive koje čuvaju zapisana predanja, transkripte suđenja i „priručnike“ za obračunavanje s nečastivim (kao što je ozloglašeni Malj za veštice iz 1486), Tersilla Gatto Chanu je napisala odličnu, informativnu knjigu, sastavljenu (svaka pohvala za dovitljivost) od 99 kratkih segmenata. Većim delom Veštice: Ispovesti i tajne (Clio, 2008) donose u prvom licu ispripovedane priče optuženih žena, kao i desetak vezivnih tekstova u kojima se postupno i pregledno iznose istorijske činjenice o ovom fenomenu. Bez obzira na umetničku doradu autorke i očigledno (ali odmereno) romansiranje, ponuđene ispovesti su uverljivo i potresno svedočanstvo o ljudskoj surovosti i opakom vremenu. Kombinujući fenomenološki pristup i ispovedni ton, autorka (žena prikladnog prezimena – na italijanskom „il gatto“ znači mačka) Tersilla Gatto Chanu sagledava ovaj komplikovani problem iz svih uglova i više puta uspeva da pogodi u samu srž. Vekovi su protekli od progona i suđenja, i danas je teško razlučiti istinu od uobrazilje. Poklonici priča o okultnom će u Vešticama biti počašćeni obiljem fantastičnih momenata (crni sabati, let na metli, pakt s đavolom, žrtvovanje odojčadi, transformacije ljudi u životinje...), ali je čitaocu ostavljena puna sloboda da prosudi da li je reč o činjenicama ili u teškim mukama iznuđenim priznanjima očajnica. Potpuno lišena želje za jeftinim šokom i eksploatacijom tuđih muka, autorka nudi elegično intoniranu hroniku o onima koje su izašle iz „reda svakodnevna, naviknuta“. Sve te žene – ponekad krive, najčešće nedužne i oklevetane – čeka ista sudbina. Na lomači će završiti isceliteljke, vampirice, decoubice, otpadnice, začarane, mučenice, pokajnice... Knjiga je bogato ukrašena srednjovekovnim drvorezima i bakrorezima, na kojima su prikazani đavo, veštice i ostala demonska bića. Dragoceni dodatak predstavlja vešto sročen pogovor Lidije Radulović Zašto su veštice žene ili zašto su žene veštice: Tumačenja u svetlu različitih perspektiva, koji (između ostalog) donosi osvrt na istoriju ženske seksualnosti i patrijarhalne represije, a koji sadrži i posebni odeljak o vešticama u Srbiji i Crnoj Gori i fino se naslanja na srodno izdanje iz ove godine Baba Jaga je snijela jaje Dubravke Ugrešić Đorđe Bajić 11.08.08 Politika Veštica kao vešta žena „Veštice: ispovesti i tajne” Tersile Gato Kanu Postoje razni načini da se zavede muškarac. Ima različitih slučajeva, ali se na kraju sve svodi na dva: kako privući ili kako odbiti (od druge žene), pa opet privući. Prvo je mnogo češće. Evo na primer, šta savetovati ženi koju muž stalno vara a ona je i dalje zaljubljena u njega? Pa, jedna mogućnost je da žena usred noći ode na skrovito mesto, da se „potpuno razodene”, i kada na nebu pronađe najsvetliju zvezdu, klekne i moli joj se. Dok se umotava u tek skinutu košulju, tri puta treba da ponovi čarobne reči: Kao što sebe umotavam u noćnu košulju, tako ću i svog muža okretati oko malog prsta! Savet je uzet iz knjige „Veštice: ispovesti i tajne”. Znači od najboljih, od onih koje znaju šta rade. Nismo hteli da komplikujemo sa receptima u kojima se traži bokvica, list ruzmarina ili šipka vanile. Mada, možda i tu ima istine, ipak, ove žene, kako se verovalo, znaju đavolje rabote. One predviđaju budućnost, tumače snove, razgovaraju sa mrtvima, čine polja plodnim, skidaju čini sa krava koje su izgubile mleko, kao i sa kokošaka koje više ne nose jaja... Baš njima je Tersila Gato Kanu posvetila knjigu „Veštice: ispovesti i tajne”, koju je upravo objavio „Klio”, a sa italijanskog prevela Alenka Zdešar-Ćirilović, sa kojom razgovaramo o „ženama-demonima”, naslednicama poznate Lilit i njihovom progonu, nastojeći da im obezbedimo jednu malu žensku odbranu... – U pripremanju ove knjige Tersila Gato Kanu koristila je zapisnike sa raznih suđenja vešticama u italijanskim regijama, od Vale d’Aoste do Toskane, od Lombardije do Kampanje, od Ligurije do Trentina, i to od 16. do 18. veka. Osim toga, proučavala je Knjige o crkvenim saborima i crkvenoj disciplini, Episkopski kanon i druga dela kao što je „Malj veštica”, glavni priručnik crkvenih i svetovnih vlasti u procesuiranju optuženih. Autorka o progonu veštica govori sa više aspekata: istorijskog, društvenog, etnološkog, religijskog sa jedne strane, i kroz ispovesti progonjenih i mučenih žena, s druge – kaže Alenka Zdešar-Ćirilović. Koje su žene optuživane za veštičarenje i pakt sa đavolom? – To su pre svega žene iz nižih društvenih slojeva, seljanke, stare i mlade, ružne i lepe, pametne i glupe, čak i devojčice, usamljenice, udovice, usedelice i prostitutke. Neke veštice navodno bacaju ljubavne ili smrtonosne čini, zavisno od žrtve. Nema sumnje da postoje stereotipi o tome da su veštice ružne babuskare koje lete na metli, histerično se cerekajući, da bi se na sabatu poklonile Sotoni. Međutim, ja vešticu ne vidim takvom, već smatram da je ona „vešta žena” poput one tri lepe i pametne žene iz filma „Veštice iz Istvika” koje su, „igrajući u veštičjem kolu”, sredile i samog đavola. E, tu je problem. Za patrijarhalni svet, ženska nadmoć predstavlja najveću opasnost. Jeres treba iskoreniti na najokrutniji način, kaže Alenka Zdešar-Ćirilović i dalje objašnjava da li ova knjiga ruši mizogine predrasude, potcrtavajući razliku narodnih predanja o vešticama i inkvizitorskih beležaka sa njihovog suđenja. – „Kolektivni podsvesni strahovi i narodna predanja su prožeti istorijskim fragmentima, nemirima i opsenama, fanatizmom i nasiljem, frustracijama i iščekivanjima, opsesijama i teskobom; glasovi se mešaju, ukrštaju, preklapaju, kao u nekakvom monologu koji traje vekovima, sve do danas, do početka trećeg milenijuma”, piše Terzila Gato Kanu. Inkvizitorske beleške i papski zakoni puni su cinizma, sadizma, bezumlja i bezosećajnosti, ali i vapaja mučenih žena spremnih da priznaju sve samo da bi neizdrživo mučenje prestalo. Zajedničko im je to što su bile krivo optužene, mučene na najokrutnije načine, javno sramoćene i spaljivane bez mogućnosti da se brane. Zato verujem da ova knjiga jeste oblik borbe za ženska prava, jer je progon i spaljivanje ogromnog broja žena najstrašniji oblik kršenja njihovih prava. To uopšte nije bilo tako davno, niti daleko od nas, budući da je progon veštica počeo u Italiji u 15. veku, da je trajao više vekova i zahvatio veliki deo hrišćanske Evrope i Amerike. Taj fenomen je bio veoma dobro osmišljen, planiran, ostvaren, izrazito surov. Proučavali su ga istraživači različitih naučnih disciplina i teorijskih orijentacija koji su neuspešno pokušavali da ga objasne i protumače. To je odlično objasnila dr Lidija Radulović u pogovoru ove knjige naslovljenom „Zašto su veštice žene ili zašto su žene veštice?”, kaže naša sagovornica. Knjiga „Veštice: ispovesti i tajne” Tersile Gato Kanu bogato je ilustrovana reprodukcijama dela nepoznatih, ali i slavnih umetnika, na kojima je obrađena tema veštica. M. Sretenović -------------------------------------------------- Veštice specijalisti Redovi nove knjige otkrivaju nam i „specijalnosti” žena koje su lažno i nasilno optuživane za veštičarenje. Alenka Zdešar-Ćirilović nabraja pripadnice pojedinih grupa: – Ima bezbroj veštica i svaka od njih ima svoju priču. Navešću samo neke: veštica koja se družila s vukovima, gospodarica ključeva, požudna veštica, veštica koja je bacala ljubavne čini, obožavateljka brojeva, veštica koja je pokorila muža, rašljareva žena, izabranica vrhovnog đavola, veštica nastradala zbog knjiga, žena koja je prizivala duhove, smenjena vračara, zduhača, babica, decoubica, učiteljica, majka brbljavice, začarana, razbarušena, veštica u svakom pogledu, veštica koja je smišljala recepte... Ukupno ih ima 88 i podeljene su u grupe: Učesnice sabata, Sotonine sluškinje, Žene na lošem glasu, Evine naslednice, Zlokobnice, Čarobnice, Vešte žene, Strogo ispitivane veštice i Progonjene.Pa, neka vaši čitaoci izaberu najomiljeniju ili najomraženiju. --------------------------------------------------

Autor - osoba Bhaktivedanta Svami Prabhupada, A. Č. Naslov Bhagavad-gita : kakva jeste : sa izvornim sanskritskim stihovima, latinskom transliteracijom, srpskohrvatskim sinonimima, prevodom i detaljnim tumačenjima / Śri Śrimad A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada ; [s engleskog preveo Aleksandar Todorović] Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik hrvatski Godina 1990 Izdanje Potpuno, prerađeno izd. Izdavanje i proizvodnja [Zagreb] : Garuda, 1990 (Rijeka : Tiskara Rijeka) Fizički opis XV, 879, [16] str. : ilustr. u boji ; 22 cm Drugi autori - osoba Todorović, Aleksandar = Todorović, Aleksandar Zbirka Dela Śri Śrimad A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupade (karton) Napomene Prevod dela: Bhagavad-gita as it is Tiraž 15.000 Registri. Predmetne odrednice Hinduizam Original od A. C. Bhaktivedanta Svami Šrila Prabhupada, original neizmenjena Bhagavad Gita Kakva Jeste iz 1982 god.prva štampa u Indiji 500 primeraka. Bhagavad-Gita (u prevodu Pesma Boga) je hinduistički spis od 700 stihova na sanskritu i deo je epa „Mahabharata” (poglavlja 23-30, šeste knjige). „Gita” je napisana u vidu narativa između Arđune, sina kralja Pandua i božanstva Krišne, koji je u ulozi njegovog vodiča i kočijaša. Na početku „ispravnog rata” (Dharma Yudhha) između Pandava i Kurava, Arđuna je ispunjen moralnom dilemom zbog nasilja i smrti koje će rat prouzrokovati. On razmišlja da li da se odrekne svoje uloge i traži Krišnin savet, čiji saveti i diskurs čine srž ovog spisa. Krišna ga savetuje da ispuni svoju ratničku dužnost da bi postigao darmu kroz nesebičnu akciju. Ovaj dijalog obuhvata šire teme poput duhovnih i etičkih dilema, kao i filozofskih pitanja koja nemaju veze s ratom koji im je inspiracija. „Gita” predstavlja sintezu hinduističkih učenja o darmi, teističkih učenja o bakti, kao i učenja o mokši. Spis previđa četiri puta do duhovnosti - džnana, bakti, karma i radža jogu. „Gita” je analizirana na različite načine. Bez obzira na to, predstavlja jedan od napoznatijih hinduističkih tekstova sa jedinstvenim uticajem na sve hinduističke sledbenike. Poziv na nesebičnu akciju, koji je jedan od bitnih segmenata ovog spisa, inspirisao je mnoge vođe tokom Indijskog pokreta za nezavisnost, poput Bal Gangadhar Tilaka i Mahatme Gandija. Gandi je na „Gitu” gledao kao na `duhovni rečnik`. Nomenklatura „Gita” u naslovu ovog spisa označava pesmu. Duhovne vođe i učenjaci su interpretirali drugu reč u naslovu na različite načine kao „Božju pesmu`, prema teističkim učenjacima, te kao „Pesmu Gospoda”, „Božansku pesmu”, „Nebesku pesmu” prema ostalima. Autorstvo U Indijskoj tradiciji „Bhagavad-Gita”, kao i ceo ep „Mahabharata” predstavljaju delo mudraca Vjase čije je puno ime Krišna Dvajpajana, a zovu ga i Veda-Vjasa. Jedna od hinduističkih legendi kaže da ga je Vjasa izgovarao dok je Ganeša, božanstvo nalik na slona, slomio jednu od svojih surli i da je tako nastao i „Gita” i Mahabharata”. Učenjaci smatraju da je Vjasa simboličan ili mitski autor ovog spisa, jer je istovremeno nosilac Veda i Purane, spisi za koje se zna da potiču iz drugih perioda. Sama reč označava onog ko je kompilator, aranžer, a takođe je i prezime koje postoji u Indiji. Postoji viđenje da su u pitanju različite osobe istog prezimena. Vivekananda, hinduistički monah i vedista iz 19. veka, tvrdi da je ovo delo, iako staro, bilo nepoznato tokom indijske istorije do 8. veka naše ere, kada ga je Adi Šankara proslavio zapisujući komentare za njega, koji su brzo postali poznati. On čak tvrdi da je delo njegovo, ali je to pobijeno jer je jasna razlika između njegovih komentara i prethodnog teksta, kao i zbog toga što su ideje ovog dela u skladu s idejama koje datiraju pre ovog perioda. Johanes Bjutenen, koji se bavio Indijom i njenim kulturno-istorijskim nasleđem i ovim epom, smatra da je „Gita” veoma uspešno filozofski i konekstualno ukombinovana u „Mahabharatu”, te da nije u pitanju tekst koji je ovom epu pridodat. „Gita” je spis koji je osmišljen tako da doprinese vrhuncu i rešenju darmičke dileme rata. Prema Aleksusu Mekleudu, nemoguće je da autorstvo „Gite” svedemo na jednog autora i vrlo je verovatno da je delo nastalo pod uticajem više autora. Artur Bašam deli mišljenje s njim, koji navodi da ih je bilo minimum troje. Dokaze ovoj tvrdnji on nalazi u smeni filozofskih stihova sa teističkim. Period nastanka Ne postoji konsenzus oko toga koji je period nastanka „Gite”. Učenjaci se slažu da se taj period može svesti na oonaj između 5. veka pre nove ere do 2. veka pre nove ere, sa tim da većina naginje ka 2. veku pre nove ere. Ovoj struji se priklanja Bjutenen. S druge strane, Artur Bašam tvrdi da je delo moralo nastati u periodu kada su se preispitivale vrednosti rata, i kada se dešavao povratak monaškom životu i vrednostima. On ovaj period vidi nakon ere uspona budizma, te smatra da je delo nastalo u 3. veku pre nove ere. Oni koji se bave lingvistikom (Vintrop Serdžant) zaključuju da je ovo delo napisano na jednom od klasičnih oblika sanskrita, te da predstavlja njegov rani varijetet. Ovakvom analizom opet se dolazi do 2. ili 3. veka pre nove ere. Kompozicija i značaj „Bhagavad-Gita” je jedno od najpoznatijih hinduističkih dela sa posebnim značajem zbog panhinduističkog delovanja. Ovo delo predstavlja najsveobuhvatniju kulturno-religijsku hinduističku pripadnost. Ona u svojim redovima inkorporira različite religijske tradicije. Sinteza obuhvata kako filozofski tako i socio-religijski pristup. Spis se uzdržava od predlaganja jednog jedinog puta ka duhovnosti. Vrlo otvoreno vrši sintezu različitih načina života, harmonišući potragu za znanjem (jnana), akcijom (karma) i posvećenošću (bhakti). Takođe, bavi se i pitanjem od čega se sastoji ispravan put ka oslobođenju od ciklusa ponovnog rađanja (moksha) „Bhagavad-Gita” predlaže izbegavanje ili-ili pogleda, već akcenat stavlja na razumevanje i razmatranje svih puteva: život zemljoposednika koji je posvećen obavezama i profesiji, askete koji ga se odriče, kao i život posvećenog teiste - svi imaju šansu da dostignu mokšu. Ovo je pre svega zbog uverenja da svaki pojedinac ima različit temperament i naklonosti (guna). Pojedinac bez obzira na svoj životni put treba da teži da uradi ono što je ispravno jer je sam tako odlučio bez razmišljanja o dobitima, posledicama, rezltatima. Želje, sebičluk i razmišljanje na ovaj način mogu pojedinca udaljiti od darmičke akcije i duhovnog života. Delo tvdi da postoji Bog u svakome i da je on sredstvo za postizanje duhovne slobode i oslobađanja ako mu se pojedinac posveti u služenju. Pored tri spomenuta puta (koja odgovaraju upražnjavanju specifičnih jogi), postoji još jedan put - meditacija (raja yoga). Svi ovi putevi vode istom cilju. Rukopisi Dijalog između Krišne i Arđune „Bhagavad-Gita” je deo šeste knjige epa „Mahabharate”, sastoji se od 18 poglavlja (od 23. do 40.) i vrlo često se izučava nezavisno od epa čijeg je deo. Ovi spisi postoje u raznim indijskim rukopisima. Uprkos tome, smisao je retko promenjen i postoji vrlo malo varijacija između različitih rukopisa. Stari spis je imao 745 stihova, ali se 700 njih smatra istorijskim standardom. Sadržaj „Bhagavad-Gita” je dijalog između Arđune i Krišne, pred početak Kurukšetru rata u epu „Mahabharate”. Dve ogromne vojske su se našle s ciljem da unište jedna drugu. Pandavski princ Arđuna pita svog kočijaša i savetnika Krišnu da ih odveze u centar bitke da bi mogao dobro da osmotri obe vojske i sve one koji jedva čekaju rat. Vidi da su neki od onih na suprotnoj strani njegovi rođaci, dragi prijatelji i učitelji. On ne želi da se bori sa njima niti da ih ubije i zato ga obuzimaju osećanja nemoći i očaja pred bitku. Stoga se okreće Krišni u želji da opravda rat, reši moralne i filozofske dileme, donese odluku i uradi ispravnu stvar. Neka od pitanja koja se izdvajaju tokom ovog dijaloga jesu: Ko smo mi? Kako bi trebalo da živimo naše živote? Kako bi trebalo da se ponašamo u ovom svetu? Teme Prema Serdžantu glavne teme ovog spisa su „smisao života, kriza identiteta, ljudska duša, ljudski temperament i načini duhovne potrage” Božija priroda - „Bhagavad-Gita” usvaja koncept Boga kao apsolutne realnosti - Bramana. Spis ga prikazuje kako apstraktnog tako i kao personalizovanog Boga, potonjeg u formi Krišne, ali nigde ne pravi jasnu razliku između ova dva sem u konotaciji da jedan biva gde prestaje drugi. Priroda sopstva - spis prihvata koncept atmana kao fundamentalni koncept. Koncept označava svojstvo bića da unutar njih postoji trajno sopstvo, istinska suština. Cilj je spoznati i shvatiti ovo sopstvo odbacujući one segmente koji se vezuju za telo i materijalni svet poput „moje” i „ja”. „Gita” podrazumeva postojanje čiste, postojane, nepromenjive i ultimativne istinske suštine. Priroda sveta - svet se vidi kao prolazan, sva tela i materije nestalne. Sve što čini prirodu predstavlja proces koji postoji, ali ima svoj kraj. Rađa se, raste, sazreva, propada i umire. Ova prolaznost se označava terminom maja. Braman-atman - centralni deo ovog spisa jeste ispitivanje jednakosti između ova dva pojma i onoga što oni predstavljaju. U spisu se smatra da su sve suštine živih bića iste, ali da nisu istovetne sa Božijom, mada se Bog nalazi u svima nama. Sredstva ka Bogu - su četiri vrste joge, koje se međusobno ne isključuju. Karma joga - ovaj put nam govori o neophodnosti akcije, ali ona ne treba da prati duhovne zapovesti ako je vezana za lične dobiti i ako želi nagradu. Akcija je valja preduzeti nakon što je stečeno adekvatno znanje da bi se sagledala potpuna perspektiva onoga što bi akcija trebalo da bude. Put ka prava akcija urađenoj kako treba imala bi oblik molitve i vid karma joge radi dostizanja nesebične akcije. Moguće ju je ostvariti i posvećujući celokupno delovanje Bogu, i predavanje celokupnosti svoga fizičkog i duhovnog bića Njemu. Bakti joga - definisana kao put voljenog posvećivanja, čežnje, predaje, poverenja i obožavanja. Bakti u ovom spisu ne podražumeva odricanje od akcije, već opodražumeva ispravnu akciju ka predanosti pojedinčevoj darmi. Nakon spisa, određeni naučnici nagađaju da je on prouzrokovao popularizaciju ovog puta, jer je on bio svima dostupan. Džnana joga - predstavlja put ka znanju, mudrosti, i direktnoj realizaiji Bramana. Cilj jeste dostizanje samoralizacije. Ovaj put, prema spisu, najčešće slede intelektualci. Ovaj put je posebno drag Krišni, ali vrlo težak. Sinteza joga-radža joga - Neki je vide kao četvrti put, dok je drugi vide kao sintezu bakti i karma joge. Asketizam, odricanje i ritualizam - delo smatra da asketski život nije rešenje, kao ni povlačenje. Predlaže poteru za aktivnim životom gde se pojedinac samovoljno odriče u samom sebi onoga što smatra da će mu pomoći u dostizanju sopstvene darme, bez željenja i potrage za ikakvim nagradama videvši lično odricanje sopstvenom Bogu za viši cilj. Darma – darma je termin s mnogostrukim značenjem. Prvo značenje je „ispravnost”, a na osnovu toga možemo izvesti značenja poput dužnosti, društvenih normi, prava, klasa, rituala i kosmosa samog i toga kakve stvari treba da budu u ovim dimenzijama. Prema nekim naučnicima, koncept darme se odnosi na Arđunu i njegovu ratničku dužnost pre svega i zašto mora da se bori. Prvo pominjanje darme se dešava u prvom stihu, te nam je stoga jasno zašto je ova tema toliko značajna za ovo delo. Samo polje borbe je shvaćeno kao borbe darme - istine i ispravnosti. Alegorija rata – pouka ovog dela se čitaocu prenosi usred bitke. Neki naučnici vide ovu postavku kao alegoriju za rat koji se vodi unutar nas samih u cilju ovladavanja sobom da bi se iz ovog života izašlo kao pobednik. Promocija ispravnog rata i dužnosti – neki naučnici u ovom delu vide promociju vojničke klase i dužnosti da se ratuje sa hrabrošću i ne vide u ovoj postavci samo alegoriju. Neki od pripadnika Indijskog pokreta za nezavisnost su u ovom delu pronalazili motivaciju za otpor Britanskoj imperiji. Mokša-oslobađanje – u ovom delu je vidljivo dualističko i teističko viđenje mokše, kao samoostvarenja. Delo se uglavnom bazira na odnosu sopstva s personalizovanom vizijom Boga. Put znanja, posvećenosti i besciljne akcije je ponuđena Arđuni kao spektar opcija. Kombinacija se nudi čitaocu kao put do mokše. Uticaj Premijer Indije, Narendra Modi, vidi „Bhagavad-Gitu” kao jedan od najvećih Indijskih poklona svetu. Poklonio je primerak predsedniku SAD Baraku Obami prilikom posete 2014. godine. Ovo delo ima veliki krug obožavatelja među poznatim političarima, naučnicima i piscima poput Gandija, Radjarda Kiplinga, Oldusa Hakslija, Hermana Hesea, Roberta Openhajmera, Henri Dejvida Toroa, Karla Junga, Ralfa Voldo Emersona, Nehrua. MG89 (L)

Autor - osoba Bhaktivedanta Svami Prabhupada, A. Č. Naslov Bhagavad-gita : kakva jeste : sa izvornim sanskritskim stihovima, latinskom transliteracijom, srpskohrvatskim sinonimima, prevodom i detaljnim tumačenjima / Śri Śrimad A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada ; [s engleskog preveo Aleksandar Todorović] Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik hrvatski Godina 1990 Izdanje Potpuno, prerađeno izd. Izdavanje i proizvodnja [Zagreb] : Garuda, 1990 (Rijeka : Tiskara Rijeka) Fizički opis XV, 879, [16] str. : ilustr. u boji ; 22 cm Drugi autori - osoba Todorović, Aleksandar = Todorović, Aleksandar Zbirka Dela Śri Śrimad A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupade (karton) Napomene Prevod dela: Bhagavad-gita as it is Tiraž 15.000 Registri. Predmetne odrednice Hinduizam Original od A. C. Bhaktivedanta Svami Šrila Prabhupada, original neizmenjena Bhagavad Gita Kakva Jeste iz 1982 god.prva štampa u Indiji 500 primeraka. Bhagavad-Gita (u prevodu Pesma Boga) je hinduistički spis od 700 stihova na sanskritu i deo je epa „Mahabharata” (poglavlja 23-30, šeste knjige). „Gita” je napisana u vidu narativa između Arđune, sina kralja Pandua i božanstva Krišne, koji je u ulozi njegovog vodiča i kočijaša. Na početku „ispravnog rata” (Dharma Yudhha) između Pandava i Kurava, Arđuna je ispunjen moralnom dilemom zbog nasilja i smrti koje će rat prouzrokovati. On razmišlja da li da se odrekne svoje uloge i traži Krišnin savet, čiji saveti i diskurs čine srž ovog spisa. Krišna ga savetuje da ispuni svoju ratničku dužnost da bi postigao darmu kroz nesebičnu akciju. Ovaj dijalog obuhvata šire teme poput duhovnih i etičkih dilema, kao i filozofskih pitanja koja nemaju veze s ratom koji im je inspiracija. „Gita” predstavlja sintezu hinduističkih učenja o darmi, teističkih učenja o bakti, kao i učenja o mokši. Spis previđa četiri puta do duhovnosti - džnana, bakti, karma i radža jogu. „Gita” je analizirana na različite načine. Bez obzira na to, predstavlja jedan od napoznatijih hinduističkih tekstova sa jedinstvenim uticajem na sve hinduističke sledbenike. Poziv na nesebičnu akciju, koji je jedan od bitnih segmenata ovog spisa, inspirisao je mnoge vođe tokom Indijskog pokreta za nezavisnost, poput Bal Gangadhar Tilaka i Mahatme Gandija. Gandi je na „Gitu” gledao kao na `duhovni rečnik`. Nomenklatura „Gita” u naslovu ovog spisa označava pesmu. Duhovne vođe i učenjaci su interpretirali drugu reč u naslovu na različite načine kao „Božju pesmu`, prema teističkim učenjacima, te kao „Pesmu Gospoda”, „Božansku pesmu”, „Nebesku pesmu” prema ostalima. Autorstvo U Indijskoj tradiciji „Bhagavad-Gita”, kao i ceo ep „Mahabharata” predstavljaju delo mudraca Vjase čije je puno ime Krišna Dvajpajana, a zovu ga i Veda-Vjasa. Jedna od hinduističkih legendi kaže da ga je Vjasa izgovarao dok je Ganeša, božanstvo nalik na slona, slomio jednu od svojih surli i da je tako nastao i „Gita” i Mahabharata”. Učenjaci smatraju da je Vjasa simboličan ili mitski autor ovog spisa, jer je istovremeno nosilac Veda i Purane, spisi za koje se zna da potiču iz drugih perioda. Sama reč označava onog ko je kompilator, aranžer, a takođe je i prezime koje postoji u Indiji. Postoji viđenje da su u pitanju različite osobe istog prezimena. Vivekananda, hinduistički monah i vedista iz 19. veka, tvrdi da je ovo delo, iako staro, bilo nepoznato tokom indijske istorije do 8. veka naše ere, kada ga je Adi Šankara proslavio zapisujući komentare za njega, koji su brzo postali poznati. On čak tvrdi da je delo njegovo, ali je to pobijeno jer je jasna razlika između njegovih komentara i prethodnog teksta, kao i zbog toga što su ideje ovog dela u skladu s idejama koje datiraju pre ovog perioda. Johanes Bjutenen, koji se bavio Indijom i njenim kulturno-istorijskim nasleđem i ovim epom, smatra da je „Gita” veoma uspešno filozofski i konekstualno ukombinovana u „Mahabharatu”, te da nije u pitanju tekst koji je ovom epu pridodat. „Gita” je spis koji je osmišljen tako da doprinese vrhuncu i rešenju darmičke dileme rata. Prema Aleksusu Mekleudu, nemoguće je da autorstvo „Gite” svedemo na jednog autora i vrlo je verovatno da je delo nastalo pod uticajem više autora. Artur Bašam deli mišljenje s njim, koji navodi da ih je bilo minimum troje. Dokaze ovoj tvrdnji on nalazi u smeni filozofskih stihova sa teističkim. Period nastanka Ne postoji konsenzus oko toga koji je period nastanka „Gite”. Učenjaci se slažu da se taj period može svesti na oonaj između 5. veka pre nove ere do 2. veka pre nove ere, sa tim da većina naginje ka 2. veku pre nove ere. Ovoj struji se priklanja Bjutenen. S druge strane, Artur Bašam tvrdi da je delo moralo nastati u periodu kada su se preispitivale vrednosti rata, i kada se dešavao povratak monaškom životu i vrednostima. On ovaj period vidi nakon ere uspona budizma, te smatra da je delo nastalo u 3. veku pre nove ere. Oni koji se bave lingvistikom (Vintrop Serdžant) zaključuju da je ovo delo napisano na jednom od klasičnih oblika sanskrita, te da predstavlja njegov rani varijetet. Ovakvom analizom opet se dolazi do 2. ili 3. veka pre nove ere. Kompozicija i značaj „Bhagavad-Gita” je jedno od najpoznatijih hinduističkih dela sa posebnim značajem zbog panhinduističkog delovanja. Ovo delo predstavlja najsveobuhvatniju kulturno-religijsku hinduističku pripadnost. Ona u svojim redovima inkorporira različite religijske tradicije. Sinteza obuhvata kako filozofski tako i socio-religijski pristup. Spis se uzdržava od predlaganja jednog jedinog puta ka duhovnosti. Vrlo otvoreno vrši sintezu različitih načina života, harmonišući potragu za znanjem (jnana), akcijom (karma) i posvećenošću (bhakti). Takođe, bavi se i pitanjem od čega se sastoji ispravan put ka oslobođenju od ciklusa ponovnog rađanja (moksha) „Bhagavad-Gita” predlaže izbegavanje ili-ili pogleda, već akcenat stavlja na razumevanje i razmatranje svih puteva: život zemljoposednika koji je posvećen obavezama i profesiji, askete koji ga se odriče, kao i život posvećenog teiste - svi imaju šansu da dostignu mokšu. Ovo je pre svega zbog uverenja da svaki pojedinac ima različit temperament i naklonosti (guna). Pojedinac bez obzira na svoj životni put treba da teži da uradi ono što je ispravno jer je sam tako odlučio bez razmišljanja o dobitima, posledicama, rezltatima. Želje, sebičluk i razmišljanje na ovaj način mogu pojedinca udaljiti od darmičke akcije i duhovnog života. Delo tvdi da postoji Bog u svakome i da je on sredstvo za postizanje duhovne slobode i oslobađanja ako mu se pojedinac posveti u služenju. Pored tri spomenuta puta (koja odgovaraju upražnjavanju specifičnih jogi), postoji još jedan put - meditacija (raja yoga). Svi ovi putevi vode istom cilju. Rukopisi Dijalog između Krišne i Arđune „Bhagavad-Gita” je deo šeste knjige epa „Mahabharate”, sastoji se od 18 poglavlja (od 23. do 40.) i vrlo često se izučava nezavisno od epa čijeg je deo. Ovi spisi postoje u raznim indijskim rukopisima. Uprkos tome, smisao je retko promenjen i postoji vrlo malo varijacija između različitih rukopisa. Stari spis je imao 745 stihova, ali se 700 njih smatra istorijskim standardom. Sadržaj „Bhagavad-Gita” je dijalog između Arđune i Krišne, pred početak Kurukšetru rata u epu „Mahabharate”. Dve ogromne vojske su se našle s ciljem da unište jedna drugu. Pandavski princ Arđuna pita svog kočijaša i savetnika Krišnu da ih odveze u centar bitke da bi mogao dobro da osmotri obe vojske i sve one koji jedva čekaju rat. Vidi da su neki od onih na suprotnoj strani njegovi rođaci, dragi prijatelji i učitelji. On ne želi da se bori sa njima niti da ih ubije i zato ga obuzimaju osećanja nemoći i očaja pred bitku. Stoga se okreće Krišni u želji da opravda rat, reši moralne i filozofske dileme, donese odluku i uradi ispravnu stvar. Neka od pitanja koja se izdvajaju tokom ovog dijaloga jesu: Ko smo mi? Kako bi trebalo da živimo naše živote? Kako bi trebalo da se ponašamo u ovom svetu? Teme Prema Serdžantu glavne teme ovog spisa su „smisao života, kriza identiteta, ljudska duša, ljudski temperament i načini duhovne potrage” Božija priroda - „Bhagavad-Gita” usvaja koncept Boga kao apsolutne realnosti - Bramana. Spis ga prikazuje kako apstraktnog tako i kao personalizovanog Boga, potonjeg u formi Krišne, ali nigde ne pravi jasnu razliku između ova dva sem u konotaciji da jedan biva gde prestaje drugi. Priroda sopstva - spis prihvata koncept atmana kao fundamentalni koncept. Koncept označava svojstvo bića da unutar njih postoji trajno sopstvo, istinska suština. Cilj je spoznati i shvatiti ovo sopstvo odbacujući one segmente koji se vezuju za telo i materijalni svet poput „moje” i „ja”. „Gita” podrazumeva postojanje čiste, postojane, nepromenjive i ultimativne istinske suštine. Priroda sveta - svet se vidi kao prolazan, sva tela i materije nestalne. Sve što čini prirodu predstavlja proces koji postoji, ali ima svoj kraj. Rađa se, raste, sazreva, propada i umire. Ova prolaznost se označava terminom maja. Braman-atman - centralni deo ovog spisa jeste ispitivanje jednakosti između ova dva pojma i onoga što oni predstavljaju. U spisu se smatra da su sve suštine živih bića iste, ali da nisu istovetne sa Božijom, mada se Bog nalazi u svima nama. Sredstva ka Bogu - su četiri vrste joge, koje se međusobno ne isključuju. Karma joga - ovaj put nam govori o neophodnosti akcije, ali ona ne treba da prati duhovne zapovesti ako je vezana za lične dobiti i ako želi nagradu. Akcija je valja preduzeti nakon što je stečeno adekvatno znanje da bi se sagledala potpuna perspektiva onoga što bi akcija trebalo da bude. Put ka prava akcija urađenoj kako treba imala bi oblik molitve i vid karma joge radi dostizanja nesebične akcije. Moguće ju je ostvariti i posvećujući celokupno delovanje Bogu, i predavanje celokupnosti svoga fizičkog i duhovnog bića Njemu. Bakti joga - definisana kao put voljenog posvećivanja, čežnje, predaje, poverenja i obožavanja. Bakti u ovom spisu ne podražumeva odricanje od akcije, već opodražumeva ispravnu akciju ka predanosti pojedinčevoj darmi. Nakon spisa, određeni naučnici nagađaju da je on prouzrokovao popularizaciju ovog puta, jer je on bio svima dostupan. Džnana joga - predstavlja put ka znanju, mudrosti, i direktnoj realizaiji Bramana. Cilj jeste dostizanje samoralizacije. Ovaj put, prema spisu, najčešće slede intelektualci. Ovaj put je posebno drag Krišni, ali vrlo težak. Sinteza joga-radža joga - Neki je vide kao četvrti put, dok je drugi vide kao sintezu bakti i karma joge. Asketizam, odricanje i ritualizam - delo smatra da asketski život nije rešenje, kao ni povlačenje. Predlaže poteru za aktivnim životom gde se pojedinac samovoljno odriče u samom sebi onoga što smatra da će mu pomoći u dostizanju sopstvene darme, bez željenja i potrage za ikakvim nagradama videvši lično odricanje sopstvenom Bogu za viši cilj. Darma – darma je termin s mnogostrukim značenjem. Prvo značenje je „ispravnost”, a na osnovu toga možemo izvesti značenja poput dužnosti, društvenih normi, prava, klasa, rituala i kosmosa samog i toga kakve stvari treba da budu u ovim dimenzijama. Prema nekim naučnicima, koncept darme se odnosi na Arđunu i njegovu ratničku dužnost pre svega i zašto mora da se bori. Prvo pominjanje darme se dešava u prvom stihu, te nam je stoga jasno zašto je ova tema toliko značajna za ovo delo. Samo polje borbe je shvaćeno kao borbe darme - istine i ispravnosti. Alegorija rata – pouka ovog dela se čitaocu prenosi usred bitke. Neki naučnici vide ovu postavku kao alegoriju za rat koji se vodi unutar nas samih u cilju ovladavanja sobom da bi se iz ovog života izašlo kao pobednik. Promocija ispravnog rata i dužnosti – neki naučnici u ovom delu vide promociju vojničke klase i dužnosti da se ratuje sa hrabrošću i ne vide u ovoj postavci samo alegoriju. Neki od pripadnika Indijskog pokreta za nezavisnost su u ovom delu pronalazili motivaciju za otpor Britanskoj imperiji. Mokša-oslobađanje – u ovom delu je vidljivo dualističko i teističko viđenje mokše, kao samoostvarenja. Delo se uglavnom bazira na odnosu sopstva s personalizovanom vizijom Boga. Put znanja, posvećenosti i besciljne akcije je ponuđena Arđuni kao spektar opcija. Kombinacija se nudi čitaocu kao put do mokše. Uticaj Premijer Indije, Narendra Modi, vidi „Bhagavad-Gitu” kao jedan od najvećih Indijskih poklona svetu. Poklonio je primerak predsedniku SAD Baraku Obami prilikom posete 2014. godine. Ovo delo ima veliki krug obožavatelja među poznatim političarima, naučnicima i piscima poput Gandija, Radjarda Kiplinga, Oldusa Hakslija, Hermana Hesea, Roberta Openhajmera, Henri Dejvida Toroa, Karla Junga, Ralfa Voldo Emersona, Nehrua. MG144 (L)

Illustrated Bhagavad Gita Paperback Product details Publisher: ‎ Wilco Publishing House (1 January 2012) Language: ‎ English Item Weight: ‎ 540 g Dimensions: ‎ 20 x 14 x 4 cm Country of Origin: ‎ India The Bhagavad Gita, part of the great epic, the Mahabharata, is considered to be among the greatest spiritual books the world has ever known. Bhagavad-Gita (u prevodu Pesma Boga) je hinduistički spis od 700 stihova na sanskritu i deo je epa „Mahabharata” (poglavlja 23-30, šeste knjige). „Gita” je napisana u vidu narativa između Arđune, sina kralja Pandua i božanstva Krišne, koji je u ulozi njegovog vodiča i kočijaša. Na početku „ispravnog rata” (Dharma Yudhha) između Pandava i Kurava, Arđuna je ispunjen moralnom dilemom zbog nasilja i smrti koje će rat prouzrokovati. On razmišlja da li da se odrekne svoje uloge i traži Krišnin savet, čiji saveti i diskurs čine srž ovog spisa. Krišna ga savetuje da ispuni svoju ratničku dužnost da bi postigao darmu kroz nesebičnu akciju. Ovaj dijalog obuhvata šire teme poput duhovnih i etičkih dilema, kao i filozofskih pitanja koja nemaju veze s ratom koji im je inspiracija. „Gita” predstavlja sintezu hinduističkih učenja o darmi, teističkih učenja o bakti, kao i učenja o mokši. Spis previđa četiri puta do duhovnosti - džnana, bakti, karma i radža jogu. „Gita” je analizirana na različite načine. Bez obzira na to, predstavlja jedan od napoznatijih hinduističkih tekstova sa jedinstvenim uticajem na sve hinduističke sledbenike. Poziv na nesebičnu akciju, koji je jedan od bitnih segmenata ovog spisa, inspirisao je mnoge vođe tokom Indijskog pokreta za nezavisnost, poput Bal Gangadhar Tilaka i Mahatme Gandija. Gandi je na „Gitu” gledao kao na `duhovni rečnik`. Nomenklatura „Gita” u naslovu ovog spisa označava pesmu. Duhovne vođe i učenjaci su interpretirali drugu reč u naslovu na različite načine kao „Božju pesmu`, prema teističkim učenjacima, te kao „Pesmu Gospoda”, „Božansku pesmu”, „Nebesku pesmu” prema ostalima. Autorstvo U Indijskoj tradiciji „Bhagavad-Gita”, kao i ceo ep „Mahabharata” predstavljaju delo mudraca Vjase čije je puno ime Krišna Dvajpajana, a zovu ga i Veda-Vjasa. Jedna od hinduističkih legendi kaže da ga je Vjasa izgovarao dok je Ganeša, božanstvo nalik na slona, slomio jednu od svojih surli i da je tako nastao i „Gita” i Mahabharata”. Učenjaci smatraju da je Vjasa simboličan ili mitski autor ovog spisa, jer je istovremeno nosilac Veda i Purane, spisi za koje se zna da potiču iz drugih perioda. Sama reč označava onog ko je kompilator, aranžer, a takođe je i prezime koje postoji u Indiji. Postoji viđenje da su u pitanju različite osobe istog prezimena. Vivekananda, hinduistički monah i vedista iz 19. veka, tvrdi da je ovo delo, iako staro, bilo nepoznato tokom indijske istorije do 8. veka naše ere, kada ga je Adi Šankara proslavio zapisujući komentare za njega, koji su brzo postali poznati. On čak tvrdi da je delo njegovo, ali je to pobijeno jer je jasna razlika između njegovih komentara i prethodnog teksta, kao i zbog toga što su ideje ovog dela u skladu s idejama koje datiraju pre ovog perioda. Johanes Bjutenen, koji se bavio Indijom i njenim kulturno-istorijskim nasleđem i ovim epom, smatra da je „Gita” veoma uspešno filozofski i konekstualno ukombinovana u „Mahabharatu”, te da nije u pitanju tekst koji je ovom epu pridodat. „Gita” je spis koji je osmišljen tako da doprinese vrhuncu i rešenju darmičke dileme rata. Prema Aleksusu Mekleudu, nemoguće je da autorstvo „Gite” svedemo na jednog autora i vrlo je verovatno da je delo nastalo pod uticajem više autora. Artur Bašam deli mišljenje s njim, koji navodi da ih je bilo minimum troje. Dokaze ovoj tvrdnji on nalazi u smeni filozofskih stihova sa teističkim. Period nastanka Ne postoji konsenzus oko toga koji je period nastanka „Gite”. Učenjaci se slažu da se taj period može svesti na oonaj između 5. veka pre nove ere do 2. veka pre nove ere, sa tim da većina naginje ka 2. veku pre nove ere. Ovoj struji se priklanja Bjutenen. S druge strane, Artur Bašam tvrdi da je delo moralo nastati u periodu kada su se preispitivale vrednosti rata, i kada se dešavao povratak monaškom životu i vrednostima. On ovaj period vidi nakon ere uspona budizma, te smatra da je delo nastalo u 3. veku pre nove ere. Oni koji se bave lingvistikom (Vintrop Serdžant) zaključuju da je ovo delo napisano na jednom od klasičnih oblika sanskrita, te da predstavlja njegov rani varijetet. Ovakvom analizom opet se dolazi do 2. ili 3. veka pre nove ere. Kompozicija i značaj „Bhagavad-Gita” je jedno od najpoznatijih hinduističkih dela sa posebnim značajem zbog panhinduističkog delovanja. Ovo delo predstavlja najsveobuhvatniju kulturno-religijsku hinduističku pripadnost. Ona u svojim redovima inkorporira različite religijske tradicije. Sinteza obuhvata kako filozofski tako i socio-religijski pristup. Spis se uzdržava od predlaganja jednog jedinog puta ka duhovnosti. Vrlo otvoreno vrši sintezu različitih načina života, harmonišući potragu za znanjem (jnana), akcijom (karma) i posvećenošću (bhakti). Takođe, bavi se i pitanjem od čega se sastoji ispravan put ka oslobođenju od ciklusa ponovnog rađanja (moksha) „Bhagavad-Gita” predlaže izbegavanje ili-ili pogleda, već akcenat stavlja na razumevanje i razmatranje svih puteva: život zemljoposednika koji je posvećen obavezama i profesiji, askete koji ga se odriče, kao i život posvećenog teiste - svi imaju šansu da dostignu mokšu. Ovo je pre svega zbog uverenja da svaki pojedinac ima različit temperament i naklonosti (guna). Pojedinac bez obzira na svoj životni put treba da teži da uradi ono što je ispravno jer je sam tako odlučio bez razmišljanja o dobitima, posledicama, rezltatima. Želje, sebičluk i razmišljanje na ovaj način mogu pojedinca udaljiti od darmičke akcije i duhovnog života. Delo tvdi da postoji Bog u svakome i da je on sredstvo za postizanje duhovne slobode i oslobađanja ako mu se pojedinac posveti u služenju. Pored tri spomenuta puta (koja odgovaraju upražnjavanju specifičnih jogi), postoji još jedan put - meditacija (raja yoga). Svi ovi putevi vode istom cilju. Rukopisi Dijalog između Krišne i Arđune „Bhagavad-Gita” je deo šeste knjige epa „Mahabharate”, sastoji se od 18 poglavlja (od 23. do 40.) i vrlo često se izučava nezavisno od epa čijeg je deo. Ovi spisi postoje u raznim indijskim rukopisima. Uprkos tome, smisao je retko promenjen i postoji vrlo malo varijacija između različitih rukopisa. Stari spis je imao 745 stihova, ali se 700 njih smatra istorijskim standardom. Sadržaj „Bhagavad-Gita” je dijalog između Arđune i Krišne, pred početak Kurukšetru rata u epu „Mahabharate”. Dve ogromne vojske su se našle s ciljem da unište jedna drugu. Pandavski princ Arđuna pita svog kočijaša i savetnika Krišnu da ih odveze u centar bitke da bi mogao dobro da osmotri obe vojske i sve one koji jedva čekaju rat. Vidi da su neki od onih na suprotnoj strani njegovi rođaci, dragi prijatelji i učitelji. On ne želi da se bori sa njima niti da ih ubije i zato ga obuzimaju osećanja nemoći i očaja pred bitku. Stoga se okreće Krišni u želji da opravda rat, reši moralne i filozofske dileme, donese odluku i uradi ispravnu stvar. Neka od pitanja koja se izdvajaju tokom ovog dijaloga jesu: Ko smo mi? Kako bi trebalo da živimo naše živote? Kako bi trebalo da se ponašamo u ovom svetu? Teme Prema Serdžantu glavne teme ovog spisa su „smisao života, kriza identiteta, ljudska duša, ljudski temperament i načini duhovne potrage” Božija priroda - „Bhagavad-Gita” usvaja koncept Boga kao apsolutne realnosti - Bramana. Spis ga prikazuje kako apstraktnog tako i kao personalizovanog Boga, potonjeg u formi Krišne, ali nigde ne pravi jasnu razliku između ova dva sem u konotaciji da jedan biva gde prestaje drugi. Priroda sopstva - spis prihvata koncept atmana kao fundamentalni koncept. Koncept označava svojstvo bića da unutar njih postoji trajno sopstvo, istinska suština. Cilj je spoznati i shvatiti ovo sopstvo odbacujući one segmente koji se vezuju za telo i materijalni svet poput „moje” i „ja”. „Gita” podrazumeva postojanje čiste, postojane, nepromenjive i ultimativne istinske suštine. Priroda sveta - svet se vidi kao prolazan, sva tela i materije nestalne. Sve što čini prirodu predstavlja proces koji postoji, ali ima svoj kraj. Rađa se, raste, sazreva, propada i umire. Ova prolaznost se označava terminom maja. Braman-atman - centralni deo ovog spisa jeste ispitivanje jednakosti između ova dva pojma i onoga što oni predstavljaju. U spisu se smatra da su sve suštine živih bića iste, ali da nisu istovetne sa Božijom, mada se Bog nalazi u svima nama. Sredstva ka Bogu - su četiri vrste joge, koje se međusobno ne isključuju. Karma joga - ovaj put nam govori o neophodnosti akcije, ali ona ne treba da prati duhovne zapovesti ako je vezana za lične dobiti i ako želi nagradu. Akcija je valja preduzeti nakon što je stečeno adekvatno znanje da bi se sagledala potpuna perspektiva onoga što bi akcija trebalo da bude. Put ka prava akcija urađenoj kako treba imala bi oblik molitve i vid karma joge radi dostizanja nesebične akcije. Moguće ju je ostvariti i posvećujući celokupno delovanje Bogu, i predavanje celokupnosti svoga fizičkog i duhovnog bića Njemu. Bakti joga - definisana kao put voljenog posvećivanja, čežnje, predaje, poverenja i obožavanja. Bakti u ovom spisu ne podražumeva odricanje od akcije, već opodražumeva ispravnu akciju ka predanosti pojedinčevoj darmi. Nakon spisa, određeni naučnici nagađaju da je on prouzrokovao popularizaciju ovog puta, jer je on bio svima dostupan. Džnana joga - predstavlja put ka znanju, mudrosti, i direktnoj realizaiji Bramana. Cilj jeste dostizanje samoralizacije. Ovaj put, prema spisu, najčešće slede intelektualci. Ovaj put je posebno drag Krišni, ali vrlo težak. Sinteza joga-radža joga - Neki je vide kao četvrti put, dok je drugi vide kao sintezu bakti i karma joge. Asketizam, odricanje i ritualizam - delo smatra da asketski život nije rešenje, kao ni povlačenje. Predlaže poteru za aktivnim životom gde se pojedinac samovoljno odriče u samom sebi onoga što smatra da će mu pomoći u dostizanju sopstvene darme, bez željenja i potrage za ikakvim nagradama videvši lično odricanje sopstvenom Bogu za viši cilj. Autor - osoba Bhaktivedanta Svami Prabhupada, A. Č. Naslov Bhagavad-gita : kakva jeste : sa izvornim sanskritskim stihovima, latinskom transliteracijom, srpskohrvatskim sinonimima, prevodom i detaljnim tumačenjima / Śri Śrimad A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada ; [s engleskog preveo Aleksandar Todorović] Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik hrvatski Godina 1990 Izdanje Potpuno, prerađeno izd. Izdavanje i proizvodnja [Zagreb] : Garuda, 1990 (Rijeka : Tiskara Rijeka) Fizički opis XV, 879, [16] str. : ilustr. u boji ; 22 cm Drugi autori - osoba Todorović, Aleksandar = Todorović, Aleksandar Zbirka Dela Śri Śrimad A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupade ISBN 86-81467-09-3 (karton) Napomene Prevod dela: Bhagavad-gita as it is Tiraž 15.000 Registri. Predmetne odrednice Hinduizam Darma – darma je termin s mnogostrukim značenjem. Prvo značenje je „ispravnost”, a na osnovu toga možemo izvesti značenja poput dužnosti, društvenih normi, prava, klasa, rituala i kosmosa samog i toga kakve stvari treba da budu u ovim dimenzijama. Prema nekim naučnicima, koncept darme se odnosi na Arđunu i njegovu ratničku dužnost pre svega i zašto mora da se bori. Prvo pominjanje darme se dešava u prvom stihu, te nam je stoga jasno zašto je ova tema toliko značajna za ovo delo. Samo polje borbe je shvaćeno kao borbe darme - istine i ispravnosti. Alegorija rata – pouka ovog dela se čitaocu prenosi usred bitke. Neki naučnici vide ovu postavku kao alegoriju za rat koji se vodi unutar nas samih u cilju ovladavanja sobom da bi se iz ovog života izašlo kao pobednik. Promocija ispravnog rata i dužnosti – neki naučnici u ovom delu vide promociju vojničke klase i dužnosti da se ratuje sa hrabrošću i ne vide u ovoj postavci samo alegoriju. Neki od pripadnika Indijskog pokreta za nezavisnost su u ovom delu pronalazili motivaciju za otpor Britanskoj imperiji. Mokša-oslobađanje – u ovom delu je vidljivo dualističko i teističko viđenje mokše, kao samoostvarenja. Delo se uglavnom bazira na odnosu sopstva s personalizovanom vizijom Boga. Put znanja, posvećenosti i besciljne akcije je ponuđena Arđuni kao spektar opcija. Kombinacija se nudi čitaocu kao put do mokše. Uticaj Premijer Indije, Narendra Modi, vidi „Bhagavad-Gitu” kao jedan od najvećih Indijskih poklona svetu. Poklonio je primerak predsedniku SAD Baraku Obami prilikom posete 2014. godine. Ovo delo ima veliki krug obožavatelja među poznatim političarima, naučnicima i piscima poput Gandija, Radjarda Kiplinga, Oldusa Hakslija, Hermana Hesea, Roberta Openhajmera, Henri Dejvida Toroa, Karla Junga, Ralfa Voldo Emersona, Nehrua. MG62

BHAGAVAD - GITA KAKVA JESTE - Šri Šrimad 880 stranica tvrdi povez potpuno preradjeno izdanje ,na kupindu se prodaju i skraćena izdanja sa 2x manje stranica Autor - osoba Bhaktivedanta Svami Prabhupada, A. Č. -dobro ocuvano ,kao na slikama ,korice su malo iskrzane na rubovima od koriscenja ,ima malo salotejpa na coskovima korica ,ima malo miris kao da je stajala u podrumu Naslov Bhagavad-gita : kakva jeste : sa izvornim sanskritskim stihovima, latinskom transliteracijom, srpskohrvatskim sinonimima, prevodom i detaljnim tumačenjima / Śri Śrimad A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada ; [s engleskog preveo Aleksandar Todorović] Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Godina 1990 Izdanje Potpuno, prerađeno izd. Izdavanje i proizvodnja [Zagreb] : Garuda, 1990 (Rijeka : Tiskara Rijeka) Fizički opis XV, 879, [16] str. : ilustr. u boji ; 22 cm Drugi autori - osoba Todorović, Aleksandar = Todorović, Aleksandar Zbirka Dela Śri Śrimad A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupade (karton) Napomene Prevod dela: Bhagavad-gita as it is Tiraž 15.000 Registri. Predmetne odrednice Hinduizam Original od A. C. Bhaktivedanta Svami Šrila Prabhupada, original neizmenjena Bhagavad Gita Kakva Jeste iz 1982 god.prva štampa u Indiji 500 primeraka. Bhagavad-Gita (u prevodu Pesma Boga) je hinduistički spis od 700 stihova na sanskritu i deo je epa „Mahabharata” (poglavlja 23-30, šeste knjige). „Gita” je napisana u vidu narativa između Arđune, sina kralja Pandua i božanstva Krišne, koji je u ulozi njegovog vodiča i kočijaša. Na početku „ispravnog rata” (Dharma Yudhha) između Pandava i Kurava, Arđuna je ispunjen moralnom dilemom zbog nasilja i smrti koje će rat prouzrokovati. On razmišlja da li da se odrekne svoje uloge i traži Krišnin savet, čiji saveti i diskurs čine srž ovog spisa. Krišna ga savetuje da ispuni svoju ratničku dužnost da bi postigao darmu kroz nesebičnu akciju. Ovaj dijalog obuhvata šire teme poput duhovnih i etičkih dilema, kao i filozofskih pitanja koja nemaju veze s ratom koji im je inspiracija. „Gita” predstavlja sintezu hinduističkih učenja o darmi, teističkih učenja o bakti, kao i učenja o mokši. Spis previđa četiri puta do duhovnosti - džnana, bakti, karma i radža jogu. „Gita” je analizirana na različite načine. Bez obzira na to, predstavlja jedan od napoznatijih hinduističkih tekstova sa jedinstvenim uticajem na sve hinduističke sledbenike. Poziv na nesebičnu akciju, koji je jedan od bitnih segmenata ovog spisa, inspirisao je mnoge vođe tokom Indijskog pokreta za nezavisnost, poput Bal Gangadhar Tilaka i Mahatme Gandija. Gandi je na „Gitu” gledao kao na `duhovni rečnik`. Nomenklatura „Gita” u naslovu ovog spisa označava pesmu. Duhovne vođe i učenjaci su interpretirali drugu reč u naslovu na različite načine kao „Božju pesmu`, prema teističkim učenjacima, te kao „Pesmu Gospoda”, „Božansku pesmu”, „Nebesku pesmu” prema ostalima. Autorstvo U Indijskoj tradiciji „Bhagavad-Gita”, kao i ceo ep „Mahabharata” predstavljaju delo mudraca Vjase čije je puno ime Krišna Dvajpajana, a zovu ga i Veda-Vjasa. Jedna od hinduističkih legendi kaže da ga je Vjasa izgovarao dok je Ganeša, božanstvo nalik na slona, slomio jednu od svojih surli i da je tako nastao i „Gita” i Mahabharata”. Učenjaci smatraju da je Vjasa simboličan ili mitski autor ovog spisa, jer je istovremeno nosilac Veda i Purane, spisi za koje se zna da potiču iz drugih perioda. Sama reč označava onog ko je kompilator, aranžer, a takođe je i prezime koje postoji u Indiji. Postoji viđenje da su u pitanju različite osobe istog prezimena. Vivekananda, hinduistički monah i vedista iz 19. veka, tvrdi da je ovo delo, iako staro, bilo nepoznato tokom indijske istorije do 8. veka naše ere, kada ga je Adi Šankara proslavio zapisujući komentare za njega, koji su brzo postali poznati. On čak tvrdi da je delo njegovo, ali je to pobijeno jer je jasna razlika između njegovih komentara i prethodnog teksta, kao i zbog toga što su ideje ovog dela u skladu s idejama koje datiraju pre ovog perioda. Johanes Bjutenen, koji se bavio Indijom i njenim kulturno-istorijskim nasleđem i ovim epom, smatra da je „Gita” veoma uspešno filozofski i konekstualno ukombinovana u „Mahabharatu”, te da nije u pitanju tekst koji je ovom epu pridodat. „Gita” je spis koji je osmišljen tako da doprinese vrhuncu i rešenju darmičke dileme rata. Prema Aleksusu Mekleudu, nemoguće je da autorstvo „Gite” svedemo na jednog autora i vrlo je verovatno da je delo nastalo pod uticajem više autora. Artur Bašam deli mišljenje s njim, koji navodi da ih je bilo minimum troje. Dokaze ovoj tvrdnji on nalazi u smeni filozofskih stihova sa teističkim. Period nastanka Ne postoji konsenzus oko toga koji je period nastanka „Gite”. Učenjaci se slažu da se taj period može svesti na oonaj između 5. veka pre nove ere do 2. veka pre nove ere, sa tim da većina naginje ka 2. veku pre nove ere. Ovoj struji se priklanja Bjutenen. S druge strane, Artur Bašam tvrdi da je delo moralo nastati u periodu kada su se preispitivale vrednosti rata, i kada se dešavao povratak monaškom životu i vrednostima. On ovaj period vidi nakon ere uspona budizma, te smatra da je delo nastalo u 3. veku pre nove ere. Oni koji se bave lingvistikom (Vintrop Serdžant) zaključuju da je ovo delo napisano na jednom od klasičnih oblika sanskrita, te da predstavlja njegov rani varijetet. Ovakvom analizom opet se dolazi do 2. ili 3. veka pre nove ere. Kompozicija i značaj „Bhagavad-Gita” je jedno od najpoznatijih hinduističkih dela sa posebnim značajem zbog panhinduističkog delovanja. Ovo delo predstavlja najsveobuhvatniju kulturno-religijsku hinduističku pripadnost. Ona u svojim redovima inkorporira različite religijske tradicije. Sinteza obuhvata kako filozofski tako i socio-religijski pristup. Spis se uzdržava od predlaganja jednog jedinog puta ka duhovnosti. Vrlo otvoreno vrši sintezu različitih načina života, harmonišući potragu za znanjem (jnana), akcijom (karma) i posvećenošću (bhakti). Takođe, bavi se i pitanjem od čega se sastoji ispravan put ka oslobođenju od ciklusa ponovnog rađanja (moksha) „Bhagavad-Gita” predlaže izbegavanje ili-ili pogleda, već akcenat stavlja na razumevanje i razmatranje svih puteva: život zemljoposednika koji je posvećen obavezama i profesiji, askete koji ga se odriče, kao i život posvećenog teiste - svi imaju šansu da dostignu mokšu. Ovo je pre svega zbog uverenja da svaki pojedinac ima različit temperament i naklonosti (guna). Pojedinac bez obzira na svoj životni put treba da teži da uradi ono što je ispravno jer je sam tako odlučio bez razmišljanja o dobitima, posledicama, rezltatima. Želje, sebičluk i razmišljanje na ovaj način mogu pojedinca udaljiti od darmičke akcije i duhovnog života. Delo tvdi da postoji Bog u svakome i da je on sredstvo za postizanje duhovne slobode i oslobađanja ako mu se pojedinac posveti u služenju. Pored tri spomenuta puta (koja odgovaraju upražnjavanju specifičnih jogi), postoji još jedan put - meditacija (raja yoga). Svi ovi putevi vode istom cilju. Rukopisi Dijalog između Krišne i Arđune „Bhagavad-Gita” je deo šeste knjige epa „Mahabharate”, sastoji se od 18 poglavlja (od 23. do 40.) i vrlo često se izučava nezavisno od epa čijeg je deo. Ovi spisi postoje u raznim indijskim rukopisima. Uprkos tome, smisao je retko promenjen i postoji vrlo malo varijacija između različitih rukopisa. Stari spis je imao 745 stihova, ali se 700 njih smatra istorijskim standardom. Sadržaj „Bhagavad-Gita” je dijalog između Arđune i Krišne, pred početak Kurukšetru rata u epu „Mahabharate”. Dve ogromne vojske su se našle s ciljem da unište jedna drugu. Pandavski princ Arđuna pita svog kočijaša i savetnika Krišnu da ih odveze u centar bitke da bi mogao dobro da osmotri obe vojske i sve one koji jedva čekaju rat. Vidi da su neki od onih na suprotnoj strani njegovi rođaci, dragi prijatelji i učitelji. On ne želi da se bori sa njima niti da ih ubije i zato ga obuzimaju osećanja nemoći i očaja pred bitku. Stoga se okreće Krišni u želji da opravda rat, reši moralne i filozofske dileme, donese odluku i uradi ispravnu stvar. Neka od pitanja koja se izdvajaju tokom ovog dijaloga jesu: Ko smo mi? Kako bi trebalo da živimo naše živote? Kako bi trebalo da se ponašamo u ovom svetu? Teme Prema Serdžantu glavne teme ovog spisa su „smisao života, kriza identiteta, ljudska duša, ljudski temperament i načini duhovne potrage” Božija priroda - „Bhagavad-Gita” usvaja koncept Boga kao apsolutne realnosti - Bramana. Spis ga prikazuje kako apstraktnog tako i kao personalizovanog Boga, potonjeg u formi Krišne, ali nigde ne pravi jasnu razliku između ova dva sem u konotaciji da jedan biva gde prestaje drugi. Priroda sopstva - spis prihvata koncept atmana kao fundamentalni koncept. Koncept označava svojstvo bića da unutar njih postoji trajno sopstvo, istinska suština. Cilj je spoznati i shvatiti ovo sopstvo odbacujući one segmente koji se vezuju za telo i materijalni svet poput „moje” i „ja”. „Gita” podrazumeva postojanje čiste, postojane, nepromenjive i ultimativne istinske suštine. Priroda sveta - svet se vidi kao prolazan, sva tela i materije nestalne. Sve što čini prirodu predstavlja proces koji postoji, ali ima svoj kraj. Rađa se, raste, sazreva, propada i umire. Ova prolaznost se označava terminom maja. Braman-atman - centralni deo ovog spisa jeste ispitivanje jednakosti između ova dva pojma i onoga što oni predstavljaju. U spisu se smatra da su sve suštine živih bića iste, ali da nisu istovetne sa Božijom, mada se Bog nalazi u svima nama. Sredstva ka Bogu - su četiri vrste joge, koje se međusobno ne isključuju. Karma joga - ovaj put nam govori o neophodnosti akcije, ali ona ne treba da prati duhovne zapovesti ako je vezana za lične dobiti i ako želi nagradu. Akcija je valja preduzeti nakon što je stečeno adekvatno znanje da bi se sagledala potpuna perspektiva onoga što bi akcija trebalo da bude. Put ka prava akcija urađenoj kako treba imala bi oblik molitve i vid karma joge radi dostizanja nesebične akcije. Moguće ju je ostvariti i posvećujući celokupno delovanje Bogu, i predavanje celokupnosti svoga fizičkog i duhovnog bića Njemu. Bakti joga - definisana kao put voljenog posvećivanja, čežnje, predaje, poverenja i obožavanja. Bakti u ovom spisu ne podražumeva odricanje od akcije, već opodražumeva ispravnu akciju ka predanosti pojedinčevoj darmi. Nakon spisa, određeni naučnici nagađaju da je on prouzrokovao popularizaciju ovog puta, jer je on bio svima dostupan. Džnana joga - predstavlja put ka znanju, mudrosti, i direktnoj realizaiji Bramana. Cilj jeste dostizanje samoralizacije. Ovaj put, prema spisu, najčešće slede intelektualci. Ovaj put je posebno drag Krišni, ali vrlo težak. Sinteza joga-radža joga - Neki je vide kao četvrti put, dok je drugi vide kao sintezu bakti i karma joge. Asketizam, odricanje i ritualizam - delo smatra da asketski život nije rešenje, kao ni povlačenje. Predlaže poteru za aktivnim životom gde se pojedinac samovoljno odriče u samom sebi onoga što smatra da će mu pomoći u dostizanju sopstvene darme, bez željenja i potrage za ikakvim nagradama videvši lično odricanje sopstvenom Bogu za viši cilj. Darma – darma je termin s mnogostrukim značenjem. Prvo značenje je „ispravnost”, a na osnovu toga možemo izvesti značenja poput dužnosti, društvenih normi, prava, klasa, rituala i kosmosa samog i toga kakve stvari treba da budu u ovim dimenzijama. Prema nekim naučnicima, koncept darme se odnosi na Arđunu i njegovu ratničku dužnost pre svega i zašto mora da se bori. Prvo pominjanje darme se dešava u prvom stihu, te nam je stoga jasno zašto je ova tema toliko značajna za ovo delo. Samo polje borbe je shvaćeno kao borbe darme - istine i ispravnosti. Alegorija rata – pouka ovog dela se čitaocu prenosi usred bitke. Neki naučnici vide ovu postavku kao alegoriju za rat koji se vodi unutar nas samih u cilju ovladavanja sobom da bi se iz ovog života izašlo kao pobednik. Promocija ispravnog rata i dužnosti – neki naučnici u ovom delu vide promociju vojničke klase i dužnosti da se ratuje sa hrabrošću i ne vide u ovoj postavci samo alegoriju. Neki od pripadnika Indijskog pokreta za nezavisnost su u ovom delu pronalazili motivaciju za otpor Britanskoj imperiji. Mokša-oslobađanje – u ovom delu je vidljivo dualističko i teističko viđenje mokše, kao samoostvarenja. Delo se uglavnom bazira na odnosu sopstva s personalizovanom vizijom Boga. Put znanja, posvećenosti i besciljne akcije je ponuđena Arđuni kao spektar opcija. Kombinacija se nudi čitaocu kao put do mokše. Uticaj Premijer Indije, Narendra Modi, vidi „Bhagavad-Gitu” kao jedan od najvećih Indijskih poklona svetu. Poklonio je primerak predsedniku SAD Baraku Obami prilikom posete 2014. godine. Ovo delo ima veliki krug obožavatelja među poznatim političarima, naučnicima i piscima poput Gandija, Radjarda Kiplinga, Oldusa Hakslija, Hermana Hesea, Roberta Openhajmera, Henri Dejvida Toroa, Karla Junga, Ralfa Voldo Emersona, Nehrua. ( u sobi ,mali beli ormaric ,car)

Odlično stanje RETKA I VREDNA KNJIGA cena je duplo manja nego u jedinoj inostranoj antikvarnici gde smo je pronašli u prodaji Sri Krishna Prem, The Yoga of the Bhagavat Gita, New Order Book Co, Ahmedabad, 1982 hardback with dustjacket, 224 pages, 22 cm x 14.5 cm Ronald Henry Nixon (10 May 1898 – 14 November 1965), later known as Sri Krishna Prem, was a British spiritual aspirant who went to India in the early 20th century. Together with his spiritual teacher Sri Yashoda Mai (1882 – 1944), he founded an ashram at Mirtola, near Almora, India. He was one of the first Europeans to pursue Vaishnavite Hinduism, and was highly regarded, with many Indian disciples. Later, according to the account of his foremost disciple Sri Madhava Ashish, Krishna Prem transcended the dogmas and practices of the Gaudiya Vaishnava tradition into which he had been initiated and affirmed a universal spiritual path shorn of `orthodoxy` and blind traditionalism. Early life[edit] Ronald Henry Nixon[1]: 218  was born in Cheltenham, England, in 1898,[2] and educated in Taunton.[1] His mother was a Christian Scientist and his father was reportedly in the glass and china business.[1]: 218  At age 18, Nixon became a British fighter pilot in the First World War:[1][3] he was commissioned as a temporary second lieutenant on probation on 10 May 1917,[4] was confirmed in his rank on 12 June,[5] and was appointed a flying officer in the Royal Flying Corps on 15 June.[6] On one occasion, he experienced an escape from death that he believed was miraculous, in which a `power beyond our ken` saved him from several enemy planes.[7] His experiences of death and destruction during the war filled him with a `sense of futility and meaninglessness`.[1]: 218  He was transferred to the unemployed list of the Royal Air Force on 11 January 1919[8] and relinquished his temporary Army commission on 3 December that year.[9] After the war, Nixon enrolled in King`s College, Cambridge, where he studied English literature.[1] During this period Nixon also studied philosophy, and became acquainted with Theosophy, Advaita Vedanta Hinduism, Buddhism, and Pali, and developed an interest in going to India to learn more about the practical aspects of Indian religion.[1]: 218 [3] Life in India[edit] In 1921, while still in England, Nixon accepted the offer of a teaching position at the University of Lucknow, in northern India.[3] As it turned out, the university`s vice-chancellor, Gyanendra Nath Chakravarti, was also spiritually inclined and interested in Theosophy, and offered Nixon assistance. Over time, Nixon came to regard Gyanendra`s wife, Monica Devi Chakravarti, as his spiritual teacher. In 1928, Monika took vows of renunciation in the Gaudiya Vaishnavite tradition, where these vows are called vairagya.[2] She adopted the monastic name of Sri Yashoda Mai. Soon thereafter, she initiated Nixon into vairagya, and he adopted Krishna Prem as his monastic name.[2] Memorials of Yashoda Mai, Krishna Prem and Madhava Ashish at Mirtola Ashram. In 1930, Sri Yashoda Mai and Krishna Prem together founded an ashram at Mirtola, near Almora, in mountainous north-central India (state of Uttarakhand). The ashram `began and has continued to be`[2] aligned with strict orthodox Vaishnavism. In 1944, Yashoda Ma died and Krishna Prem succeeded her as head of the ashram.[2] He travelled little, but in 1948 he visited South India, meeting Sri Ramana Maharshi, as well as Sri Aurobindo and Mirra Alfassa (`The Mother`).[2] Sardella states that Nixon appears to have been `the first European to embrace Vaishnavism in India`.[10]: 143  Haberman states that Nixon `was perhaps the first Westerner to tread the path of Krishna-bhakti, and was certainly the first to have any official affiliation with the Gaudiya Vaishnavism of Braj.`[1]: 223  Krishna Prem, despite his English origins, became widely accepted and admired in the Indian Hindu community. Brooks wrote that `Krishna Prem`s evident intellectual and inspirational qualities gained him wide fame and many disciples in India, as reflected in numerous books on his life and teachings.`[3]: 100  Gertrude Emerson Sen wrote that `I know of no other person like Krishnaprem, himself `foreign` to begin with, who has drawn so many Indians to himself`.[1]: 220  His biographer Dilip Kumar Roy wrote that Krishnaprem `had given a filip [stimulus] to my spiritual aspiration`.[11] Haberman wrote that Krishna Prem `was recognized as a Hindu saint by many Indians of his day.`[1]: 217  When Nixon died in 1965, he was hailed by Sarvepalli Radhakrishnan, then president of India, as a `great soul`.[1]: 221  Nixon`s final words were `my ship is sailing`.[1]: 221  Bhagavad-Gita (u prevodu Pesma Boga[1]) je hinduistički spis od 700 stihova na sanskritu i deo je epa „Mahabharata”[2] (poglavlja 23-30, šeste knjige). „Gita” je napisana u vidu narativa između Arđune, sina kralja Pandua i božanstva Krišne, koji je u ulozi njegovog vodiča i kočijaša. Na početku „ispravnog rata” (Dharma Yudhha) između Pandava i Kurava, Arđuna je ispunjen moralnom dilemom zbog nasilja i smrti koje će rat prouzrokovati. On razmišlja da li da se odrekne svoje uloge i traži Krišnin savet, čiji saveti i diskurs čine srž ovog spisa. Krišna ga savetuje da ispuni svoju ratničku dužnost da bi postigao darmu kroz nesebičnu akciju.[3] Ovaj dijalog obuhvata šire teme poput duhovnih i etičkih dilema, kao i filozofskih pitanja koja nemaju veze s ratom koji im je inspiracija.[4] „Gita” predstavlja sintezu hinduističkih učenja o darmi,[5] teističkih učenja o bakti, kao i učenja o mokši. Spis previđa četiri puta do duhovnosti - džnana, bakti, karma i radža jogu. „Gita” je analizirana na različite načine. Bez obzira na to, predstavlja jedan od napoznatijih hinduističkih[6] tekstova sa jedinstvenim uticajem na sve hinduističke sledbenike.[7][8] Poziv na nesebičnu akciju, koji je jedan od bitnih segmenata ovog spisa, inspirisao je mnoge vođe tokom Indijskog pokreta za nezavisnost, poput Bal Gangadhar Tilaka i Mahatme Gandija. Gandi je na „Gitu” gledao kao na `duhovni rečnik`.[9] Nomenklatura[uredi | uredi izvor] „Gita” u naslovu ovog spisa označava pesmu. Duhovne vođe i učenjaci su interpretirali drugu reč u naslovu na različite načine kao „Božju pesmu`, prema teističkim učenjacima[10], te kao „Pesmu Gospoda”[11], „Božansku pesmu”[12], „Nebesku pesmu” prema ostalima.[13] Autorstvo[uredi | uredi izvor] U Indijskoj tradiciji „Bhagavad-Gita”, kao i ceo ep „Mahabharata” predstavljaju delo mudraca Vjase[14] čije je puno ime Krišna Dvajpajana, a zovu ga i Veda-Vjasa. Jedna od hinduističkih legendi kaže da ga je Vjasa izgovarao dok je Ganeša, božanstvo nalik na slona, slomio jednu od svojih surli i da je tako nastao i „Gita” i Mahabharata”. Učenjaci smatraju da je Vjasa simboličan ili mitski autor ovog spisa, jer je istovremeno nosilac Veda i Purane, spisi za koje se zna da potiču iz drugih perioda. Sama reč označava onog ko je kompilator, aranžer, a takođe je i prezime koje postoji u Indiji. Postoji viđenje da su u pitanju različite osobe istog prezimena.[15] Vivekananda, hinduistički monah i vedista iz 19. veka, tvrdi da je ovo delo, iako staro, bilo nepoznato tokom indijske istorije do 8. veka naše ere, kada ga je Adi Šankara proslavio zapisujući komentare za njega, koji su brzo postali poznati. On čak tvrdi da je delo njegovo, ali je to pobijeno jer je jasna razlika između njegovih komentara i prethodnog teksta, kao i zbog toga što su ideje ovog dela u skladu s idejama koje datiraju pre ovog perioda.[16] Johanes Bjutenen, koji se bavio Indijom i njenim kulturno-istorijskim nasleđem i ovim epom, smatra da je „Gita” veoma uspešno filozofski i konekstualno ukombinovana u „Mahabharatu”, te da nije u pitanju tekst koji je ovom epu pridodat. „Gita” je spis koji je osmišljen tako da doprinese vrhuncu i rešenju darmičke dileme rata.[7] Prema Aleksusu Mekleudu, nemoguće je da autorstvo „Gite” svedemo na jednog autora i vrlo je verovatno da je delo nastalo pod uticajem više autora.[17] Artur Bašam deli mišljenje s njim, koji navodi da ih je bilo minimum troje. Dokaze ovoj tvrdnji on nalazi u smeni filozofskih stihova sa teističkim.[18] Period nastanka[uredi | uredi izvor] Ne postoji konsenzus oko toga koji je period nastanka „Gite”. Učenjaci se slažu da se taj period može svesti na oonaj između 5. veka pre nove ere do 2. veka pre nove ere, sa tim da većina naginje ka 2. veku pre nove ere. Ovoj struji se priklanja Bjutenen.[7] S druge strane, Artur Bašam tvrdi da je delo moralo nastati u periodu kada su se preispitivale vrednosti rata, i kada se dešavao povratak monaškom životu i vrednostima. On ovaj period vidi nakon ere uspona budizma, te smatra da je delo nastalo u 3. veku pre nove ere.[18] Oni koji se bave lingvistikom (Vintrop Serdžant)[4] zaključuju da je ovo delo napisano na jednom od klasičnih oblika sanskrita, te da predstavlja njegov rani varijetet. Ovakvom analizom opet se dolazi do 2. ili 3. veka pre nove ere. Kompozicija i značaj[uredi | uredi izvor] „Bhagavad-Gita” je jedno od najpoznatijih hinduističkih dela sa posebnim značajem zbog panhinduističkog delovanja. Ovo delo predstavlja najsveobuhvatniju kulturno-religijsku hinduističku pripadnost. Ona u svojim redovima inkorporira različite religijske tradicije.[19] Sinteza obuhvata kako filozofski tako i socio-religijski pristup. Spis se uzdržava od predlaganja jednog jedinog puta ka duhovnosti. Vrlo otvoreno vrši sintezu različitih načina života, harmonišući potragu za znanjem (jnana), akcijom (karma) i posvećenošću (bhakti). Takođe, bavi se i pitanjem od čega se sastoji ispravan put ka oslobođenju od ciklusa ponovnog rađanja (moksha) [20] „Bhagavad-Gita” predlaže izbegavanje ili-ili pogleda, već akcenat stavlja na razumevanje i razmatranje svih puteva: život zemljoposednika koji je posvećen obavezama i profesiji, askete koji ga se odriče, kao i život posvećenog teiste - svi imaju šansu da dostignu mokšu. Ovo je pre svega zbog uverenja da svaki pojedinac ima različit temperament i naklonosti (guna).[4] Pojedinac bez obzira na svoj životni put treba da teži da uradi ono što je ispravno jer je sam tako odlučio bez razmišljanja o dobitima, posledicama, rezltatima. Želje, sebičluk i razmišljanje na ovaj način mogu pojedinca udaljiti od darmičke akcije i duhovnog života. Delo tvdi da postoji Bog u svakome i da je on sredstvo za postizanje duhovne slobode i oslobađanja ako mu se pojedinac posveti u služenju. Pored tri spomenuta puta (koja odgovaraju upražnjavanju specifičnih jogi), postoji još jedan put - meditacija (raja yoga). Svi ovi putevi vode istom cilju.[21] Rukopisi[uredi | uredi izvor] Dijalog između Krišne i Arđune „Bhagavad-Gita” je deo šeste knjige epa „Mahabharate”, sastoji se od 18 poglavlja (od 23. do 40.) i vrlo često se izučava nezavisno od epa čijeg je deo. Ovi spisi postoje u raznim indijskim rukopisima. Uprkos tome, smisao je retko promenjen i postoji vrlo malo varijacija između različitih rukopisa. Stari spis je imao 745 stihova, ali se 700 njih smatra istorijskim standardom.[21] Sadržaj[uredi | uredi izvor] „Bhagavad-Gita” je dijalog između Arđune i Krišne, pred početak Kurukšetru rata u epu „Mahabharate”. Dve ogromne vojske su se našle s ciljem da unište jedna drugu. Pandavski princ Arđuna pita svog kočijaša i savetnika Krišnu da ih odveze u centar bitke da bi mogao dobro da osmotri obe vojske i sve one koji jedva čekaju rat. Vidi da su neki od onih na suprotnoj strani njegovi rođaci, dragi prijatelji i učitelji. On ne želi da se bori sa njima niti da ih ubije i zato ga obuzimaju osećanja nemoći i očaja pred bitku.[22] Stoga se okreće Krišni u želji da opravda rat, reši moralne i filozofske dileme, donese odluku i uradi ispravnu stvar. Neka od pitanja koja se izdvajaju tokom ovog dijaloga jesu: Ko smo mi? Kako bi trebalo da živimo naše živote? Kako bi trebalo da se ponašamo u ovom svetu?[23] Teme[uredi | uredi izvor] Prema Serdžantu glavne teme ovog spisa su „smisao života, kriza identiteta, ljudska duša, ljudski temperament i načini duhovne potrage”[4] Božija priroda - „Bhagavad-Gita” usvaja koncept Boga kao apsolutne realnosti - Bramana. Spis ga prikazuje kako apstraktnog tako i kao personalizovanog Boga, potonjeg u formi Krišne, ali nigde ne pravi jasnu razliku između ova dva sem u konotaciji da jedan biva gde prestaje drugi.[24] Priroda sopstva - spis prihvata koncept atmana kao fundamentalni koncept. Koncept označava svojstvo bića da unutar njih postoji trajno sopstvo, istinska suština. Cilj je spoznati i shvatiti ovo sopstvo odbacujući one segmente koji se vezuju za telo i materijalni svet poput „moje” i „ja”. „Gita” podrazumeva postojanje čiste, postojane, nepromenjive i ultimativne istinske suštine.[24] Priroda sveta - svet se vidi kao prolazan, sva tela i materije nestalne. Sve što čini prirodu predstavlja proces koji postoji, ali ima svoj kraj. Rađa se, raste, sazreva, propada i umire. Ova prolaznost se označava terminom maja. Braman-atman - centralni deo ovog spisa jeste ispitivanje jednakosti između ova dva pojma i onoga što oni predstavljaju. U spisu se smatra da su sve suštine živih bića iste, al da nisu istovetne sa Božijom, mada se Bog nalazi u svima nama. Sredstva ka Bogu - su četiri vrste joge, koje se međusobno ne isključuju. Karma joga - ovaj put nam govori o neophodnosti akcije, ali ona ne treba da prati duhovne zapovesti ako je vezana za lične dobiti i ako želi nagradu. Akcija je valja preduzeti nakon što je stečeno adekvatno znanje da bi se sagledala potpuna perspektiva onoga što bi akcija trebalo da bude. Put ka prava akcija urađenoj kako treba imala bi oblik molitve i vid karma joge radi dostizanja nesebične akcije. Moguće ju je ostvariti i posvećujući celokupno delovanje Bogu, i predavanje celokupnosti svoga fizičkog i duhovnog bića Njemu. Bakti joga - definisana kao put voljenog posvećivanja, čežnje, predaje, poverenja i obožavanja. Bakti u ovom spisu ne podražumeva odricanje od akcije, već opodražumeva ispravnu akciju ka predanosti pojedinčevoj darmi. Nakon spisa, određeni naučnici nagađaju da je on prouzrokovao popularizaciju ovog puta, jer je on bio svima dostupan. Džnana joga - predstavlja put ka znanju, mudrosti, i direktnoj realizaiji Bramana. Cilj jeste dostizanje samoralizacije. Ovaj put, prema spisu, najčešće slede intelektualci. Ovaj put je posebno drag Krišni, ali vrlo težak. Sinteza joga-radža joga - Neki je vide kao četvrti put, dok je drugi vide kao sintezu bakti i karma joge. Asketizam, odricanje i ritualizam - delo smatra da asketski život nije rešenje, kao ni povlačenje. Predlaže poteru za aktivnim životom gde se pojedinac samovoljno odriče u samom sebi onoga što smatra da će mu pomoći u dostizanju sopstvene darme, bez željenja i potrage za ikakvim nagradama videvši lično odricanje sopstvenom Bogu za viši cilj. Darma - darma je termin s mnogostrukim značenjem. Prvo značenje je „ispravnost”, a na osnovu toga možemo izvesti značenja poput dužnosti, društvenih normi, prava, klasa, rituala i kosmosa samog i toga kakve stvari treba da budu u ovim dimenzijama. Prema nekim naučnicima, koncept darme se odnosi na Arđunu i njegovu ratničku dužnost pre svega i zašto mora da se bori. Prvo pominjanje darme se dešava u prvom stihu, te nam je stoga jasno zašto je ova tema toliko značajna za ovo delo. Samo polje borbe je shvaćeno kao borbe darme - istine i ispravnosti. Alegorija rata - pouka ovog dela se čitaocu prenosi usred bitke. Neki naučnici vide ovu postavku kao alegoriju za rat koji se vodi unutar nas samih u cilju ovladavanja sobom da bi se iz ovog života izašlo kao pobednik. Promocija ispravnog rata i dužnosti - neki naučnici u ovom delu vide promociju vojničke klase i dužnosti da se ratuje sa hrabrošću i ne vide u ovoj postavci samo alegoriju. Neki od pripadnika Indijskog pokreta za nezavisnost su u ovom delu pronalazili motivaciju za otpor Britanskoj imperiji. Mokša-oslobađanje - u ovom delu je vidljivo dualističko i teističko viđenje mokše, kao samoostvarenja. Delo se uglavnom bazira na odnosu sopstva s personalizovanom vizijom Boga. Put znanja, posvećenosti i besciljne akcije je ponuđena Arđuni kao spektar opcija. Kombinacija se nudi čitaocu kao put do mokše.[24] Uticaj[uredi | uredi izvor] Premijer Indije, Narendra Modi, vidi „Bhagavad-Gitu” kao jedan od najvećih Indijskih poklona svetu. Poklonio je primerak predsedniku SAD Baraku Obami prilikom posete 2014. godine.[25] Ovo delo ima veliki krug obožavatelja među poznatim političarima, naučnicima i piscima poput Gandija, Radjarda Kiplinga, Oldus Hakslija, Hermana Hesea, Roberta Openhajmera, Henri Dejvida Toroa, Karla Junga, Ralfa Voldo Emersona, Nehrua.[26] hinduizam indija joga mirča elijade krišna kulture istoka blavacka tajna doktrina