Na stranicama Poslanice nagovaraču imenovane su (i opevane) najsvetije srpsko – slovenske i pravoslavno – hrišćanske svetinje i ličnosti. Pevajući Gospodu, i ustima i srcem , opominjući maloverne da i mrav može krila zadobiti i da , gdekoji , crv može uzleteti , naš pesnik se smestio uz red nebesnika, gde duše , uz cveće neuvelo , pevaju jedna drugoj , overavajući da je od Njega, kroz Njega i u Njemu sve! NAJLEPŠA POEZIJA - Objavljujemo knjige pesama i izabrane i nove pesme najostvarenijih srpskih savremenih pesnika poput: Ivana Negrišorca, Rajka Petrov Noga, Dragana Jovanovića Danilova , Matije Bećkovića i dr. NAJLEPŠA IZDANJA - naša izdanja se pripremaju uz poseban pristup fizičkim karakteristikama knjiga i dizajnu korica. Većina knjiga je štampana tvrdim povezom i poseduje rešenja visokih standarda iz oblasti grafičkog dizajna kada su u pitanju korice. Upravo zbog toga, naše knjige su IDEALNE ZA POKLON najbližima ili ljubiteljima književnosti i kulture.

ZUKO DŽUMHUR PUTOVANJE BIJELOM LAĐOM Izdavač - Oslobođenje public, Sarajevo; Svjetlost, Sarajevo Godina - 1991 148 strana 21 cm Edicija - Izabrana djela Zuke Džumhura ISBN - 86-319-0251-9 Povez - Tvrd Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Što ti je život! Putovanje bijelom lađom Miki miš Volta Diznija Od Šargana do Ivana Oj, more duboko Dvije ade na plavom Dunavu Malene Bio jednom i ostao Sjećanje na Tinu Ujevića Pjesnik na bistrim rijekama U ulici Marka Cara Čiča-Ilijina zadužbina Tri nezaboravne večeri Čovjek sa plavom pelerinom Slikar u planini Sjećanja na Mošu Pijadu Taj tihi, povučeni usamljenik Neuhvatljivi Andrićev lik Kao da je baš mene čekao Pjesnik iz Sombora Dok iz nebesa liju kiše Sa Hamzom Humom u Počitelju Haj, haj alkalaj! Kum nije dugme Neustrašivi morski vuk U vodama dva mora Divno osjećanje - nismo sami Beskrajno sam tužan Herceg-Stjepanov grad Teferič sa Makom Jedno veliko srce Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Bjelo Belom

(konačna verzija) knjiga poezije br. 5 Srđan Simeunović Sendan je objavio deset knjiga poezije, proze, satire, u izdavačkim kućama: „Gutenbergova galaksija“, „Partenon“, „ANP Empirej“, „Dosije“ na Pravnom fakultetu, „Prosveta“, „Prometej“. Pesme i umetnički prilozi su mu objavljivani u dnevnim novinama „Večernjim novostima“, „Borbi“, „Politici“, „Glasu javnosti“, kao i u književnim časopisima: „Književnoj reči“, „Književnim novinama“, „Književnosti“, „Stremljenjima“, „Pesničkim novinama“, „Heretikusu“, „Libero Arsu“, „Umnu“, „Prolomu“, „Sceni Crnjanski“… Sa poezijom i satirom je gostovao na RTS-u, TV Studio B, „Hepi“ televiziji, „Sky Plus-u“, „Kopernikusu“, Televiziji „Pink“, kao i na nekokliko drugih televizija i radio stanica. Poezija u kraćoj ili dužoj formi objavljivana mu je u međunarodnim časopisima:“Poets international“ u Indiji u tri različita broja, u časopisu “Ko“ u Japanu u dva broja, zatim u tri broja “Giny – Poets international“ u Japanu, SAD – “Head Lines“, kao i u “Носорогу“ – Бања Лука, у “Albumu“ – Sarajevo, „Српскoј вили“ – Бијељина,“Karolini Riječkoj“ u Hrvatskoj. Bavi se kantautorskim radom i snimio je dva muzička spota sa svojim pesmama, koja su emitovana na TV „Avali“, TV „Kopernikusu“, „Svet plusu“, „Skaj Plusu“. Autor je pesme solidarnosti „Rodjeni smo jednaki“ koju izvode Leontina, Aleksandra Radović, Jelena Tomašević, Saša Kovačević, Sergej Ćetković. Spot za ovu pesmu je snimila Radio Televizija Srbije, DVD je objavio PGP – RTS. Na You Tube-u ovaj spot ima oko 150.000 ulaza. Takođe je kompozitor i tekstopisac pesme „Nežni cvet bez latice“ koju izvode Bora Đorđević, Ivan – Legende, Jadranka Jovanović, Tanja Bošković, Gorica Popović, Rastko Janković, hor „Kolibri“… Bio je predsednik Književnog salona „Slobodan Marković – Libero Markoni“, kao i urednik njegovog književnog glasila „Libero Ars“. Uređivao je međunarodni časopis za književnost „Album“ – Sarajevo, kao i časopis za izjednačavanje svih u svim sferama života „Pre0KRET“. Uređivao je i vodio radio emisiju „Skriveni meridijan“ i TV emisiju „Rođeni smo jednaki. Sa svojom muzikom, poezijom i satirom gostovao je u mnogim gradovima u Srbiji, Republici Srpskoj, Sloveniji, Crnoj gori. Objavljuje aforizme, misli, kratke priče, eseje u književnim i drugim časopisima: „Nosorog“ – Banja Luka, „Locutio“ – Maribor, „Aforizam“ – Beograd, časopisu Vasila Tolevskog – Skopje, „Umnu“, „Libero Arsu“, „Sceni Crnjanski“, kao i na mnogobrojnim sajtovima. Napisao je i svoj prvi roman. Član je Udruženja književnika Srbije i izvršni direktor Društva Književnika Beograda. Živi i stvara u Beogradu. ✰Izdavač: Prometej, 2013. ✰Povez: broširan, 79 strana, tiraž 500 ✰Nepodvlačena, nema posvetu, nova knjiga, težina 130 grama

Hrvatsko društvo pisaca, 2009. Nakon Zida, svoje prve knjige stihova, mladi pjesnik Branko Vasiljević Tiltom hrabro zakoračuje u prostor iza njega – i odvojen, i povezan s prvom zbirkom – diskretno osvojen i uređen ekskluzivitet poezije tzv. jezične prakse. Ipak, šire gledano, priklanja se i neoegzistencijalističkim poetskim strujanjima te, ispreplećući ženu i poeziju, stvarno i nestvarno, laž i ljubav, širi zarazu, rastapa mozak, poslužuje strah… Zapravo, ogoljuje i rastače život i njegove tvarnosti do neprepoznatljivosti. Štoviše, kako bi naglasio konačni rasap, odustajanje, odlazak, čak osam pjesama iz posljednjeg ciklusa Nestajanja naslovljuje nestajanje. No, bez obzira na svojevrsno samovoljno izopćenje iz ovoga nihilističkog svijeta, nakon ove knjige tilt zasigurno više neće morati zvoniti kako bi upozorio na pjesnika Vasiljevića, jer si je on njome priskrbio novi i prepoznatljiviji identitet. Ivan Herceg Vasiljević, Branko, pjesnik (Zagreb,15.II.1980.). Osnovnu školu i gimnaziju završio u Pazinu. Na Filozofskom fakultetu pulskog Sveučilišta Jurja Dobrile studirao je hrvatski jezik i književnost i povijest. Objavljivao je u publikacijama: Quorum, Književna revija, Zarez, Tema, Globus, Re, Iza - glas nesvijesti, Naše pismo, Pobocza, Fokus, Glas Istre, u dvojezičnoj Antologiji suvremenog hrvatskog pjesništva Kad se slova presele na tvoje lice objavljenoj u Ukrajini, u Zborniku prvog Međunarodnog festivala suvremene poezije Zemljovidi nesanice, na Trećem programu hrvatskoga radija u emisiji Šest minuta poezije u šest, Zborniku najljepših lirskih pjesama «Erato» te na internet stranicama Litkona. Kao srednjoškolac pohađao je škole kreativnog pisanja za nadarene učenike pod mentorstvom Zvonimira Makovića, Miroslava Mićanovića i Branka Čegeca. Prve pjesme sabrao je 1998. u promotivnoj knjižici Simulator smijeha. Dvije godine kasnije osnovao je literarnu grupu Kreacija X na pulskom Filozofskom fakultetu, vodio pjesničke radionice za studente književnosti i organizirao tematske pjesničke večeri u suradnji s Danielom Mikulacom. S Radenkom Vadanjelom, Vojinom Pašićem, Bojanom Žižovićem, Sunčicom Vitorović i Sandrom Gobom, sudjelovao je 2001. u osnivanju književne udruge B produkcija iz Pazina koja je za cilj imala okupiti mlađu pjesničku struju Istre. Dobitnik je nagrade Goran za mlade pjesnike 2003. za rukopis Zid (prvi je pjesnik iz Istre koji je bio laureatom Goranovog proljeća). Iste godine Zid je objavljen u nakladi Goranovo proljeće - mladi hrvatski pjesnici. Godine 2009. objavljena mu je i druga knjiga pjesama pod nazivom Tilt u izdanju Društva hrvatskih pisaca. Neke pjesme prevedene su mu na engleski, poljski, makedonski, ukrajinski, talijanski, slovenski i bugarski jezik. Živi i radi u Pazinu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Čovjek iza brda - Pjesme u prozi. Srećko Kosovel, prevod Josip Osti. Izdavač: Glas, Banja Luka 1989; Srečko Kosovel (Sežana, 18. mart 1904 — Tomaj, 27. maj 1926) je bio slovenački pesnik.[1] Kosovel je umro mlad, sa samo 22 godine, i tokom života nije objavio nijednu knjigu ali se u potonjoj istoriji književnosti i knjiženoj kritici smatra za jednog od najistaknutijih slovenačkih pesnika. Biografija Rođen je 1904. godine od Antona i Katarine Kosovel u Sežani, koja se tada nalazila u Austrougarskoj. Njegova majka koja je poticala od slovenačke familije iz Trsta imala je 40 godina kada ga je rodila. Njegov otac je bio učitelj. Srečko je bio najmlađi od petoro dece, a živeli su u selu Tomaj do 1924. Djetinstvo je proveo u Krasu, a školovao se u Ljubljani, gdje je završio gimnaziju 1922, pohađao studije slavistike, romanistike i filozofije sve do neposredno pred smrt. Pisao je od najmlađih dana. Sa 11 je jedna njegova pesma je publikovana u magazinu Zvonček. Prvi svetski rat je bio traumatizovajući za njega, pogotovu kada su se borbe od 1915. godine vodile na 15 kilometara od njegovom mesta stanovanja. Umro je od meningitisa kao slušalac romanistike i slavistike u Ljubljani 27. maja 1926. godine.[1] Dela Napisao je: Zlatni čon, Integrali, a posthumno su objavljena Sabrana djela (1977).[1] Godine 1922. godine pokrenuo je s drugovima časopis Lepa Vida; 1924. godine osnovao literarno-dramsku grupu `Ivan Cankar`; učestvovao pri izdavanju časopisa Mladina.[1] Kosovelova poezija proizilazi iz tri umetnička pokreta: impresionizam, ekspresionizam i konstruktivizam. Takođe u njegovoj poeziji se nalaze elementi dadaizma, nadrealizma i futurizma. Njegov stil je veoma kompleksan da bi mogle da se identifikuj pojedini umetnički pokreti. Njegova dela pokazuju njegovu brigu prema socijalnim i političkim problemima na prostorima Slovenije. Njegovi stihovi su puni humora, ironije i osećanja tragedije. Motiv smrt bio je stalno prisutan u njegovoj poeziji, a neprestana slutnja smrti uspostavljali su mjeru njegovog odnosa prema životu. Njegov ekstatičan doživljaj prirode i života preobratio se u ekstazu smrti, te je tankoćutni pjesnik krasa bio, istovremeno, i tamnosluti lirik smrti. Razotkrivao je sve prisustvo haosa, „haosa u nama i oko nas“, ali nije rezimirao, nego ga je smatrao životom koji proživjeti. Za njega je realizam bio junaštvo gledati život kakav jeste, a ipak ga živjeti. Često se upoređuje sa drugim evropskim autorima njegove generacije poput Mađara Atile Jožefa, Italijana Cezare Pavese ili Španca Federika Garsije Lorke.

Prva knjiga Jelene Lengold objavljena u kultnoj ediciji „Pegaz“ Književne omladine Srbije. Rikna požutela, unutra odlično očuvano, bez pisanja, pečata, podvlačenja. Retko u ponudi. Autor - osoba Lengold, Jelena, 1959- = Lengold, Jelena, 1959- Naslov Raspad botanike / Jelena Lengold Vrsta građe poezija URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1982 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Književna omladina Srbije, 1982 Fizički opis 30 str. ; 20 cm Zbirka ǂBibliotekaǂ Pegaz ; ǂknj. ǂ5 ISBN (Broš.) Maštovite i smele slike i njihovi spojevi služe ovde širenju jednog imaginativnog prostora, u kojem se osnovna emocija preobražava u višeslojna naslućivanja onoga što je prevazilazi. Poezija jakih, ali i pesnički uspešno kontrolisanih emocija. – Ivan V. Lalić Pesme Jelene Lengold, koje su osvojile tematski prostor urbanosti i intime, i čija intonacija ide od ushićenosti do melanholije, meditativne sete i intelektualne sumnje, snažno se utiskuju u čitalački doživljaj. – Mileta Aćimović Ivkov Jelena Lengold nije pisac minornih preokupacija niti kratkog daha: njena poezija, pa i proza, motivski se nadovezuju na Ijubavni diskurs liričara u izvornom smislu reči. – Dragana V. Todoreskov Pesme snažnih osećanja i neposrednog i sugestivnog izraza. Ove pesme su, zapravo, priče u formi vanredno uobličenih pesama. – Gojko Božović Participirajući u diskursu srpske poezije kako je on konstituisan 80-ih godina XX. stoleća, Jelena Lengold proizvodi poeziju koja je zasnovana na modernističkoj, urbanoj, pesničkoj paradigmi, izrazito lirskog naboja. – Dubravka Đurić Lirsko ja, iako dovedeno do neke vrste zaokružene psihološke figure putem memoarske retrospekcije sećanja i povlašćenih trenutaka prošlosti, aktualizuje se u sadašnjem dnevničkom beleženju osećanja između onoga nekada i sada. – Bojana Stojanović Pantović Jelena Lengold rođena je 1959. godine u Kruševcu. Do sada je objavila šest knjiga poezije, šest knjiga priča i jedan roman. Njene knjige su prevedene na brojne svetske jezike. Dobila je književne nagrade: Đura Jakšić, Biljana Jovanović, Žensko pero, Zlatni Hit liber, Jefimijin vez, kao i nagradu Evropske unije za književnost. Radila je kao novinar Radio Beograda, a zatim kao projekt-koordinator Nansenskolen humanističke akademije u Norveškoj. Sada je samostalni umetnik. Bibliografija: RASPAD BOTANIKE, poezija, Pegaz, 1982. VRETENO, poezija, Nolit, 1984. PODNEBLJE MAKA, poezija, Nolit, 1986. PROLAZAK ANĐELA, poezija, Nolit, 1989. SLIČICE IZ ŽIVOTA KAPELMAJSTORA, poezija, Prosveta, 1991. POKISLI LAVOVI, priče, Srpska književna zadruga, Biblioteka Savremenik, 1994. LIFT, priče, Stubovi kulture, Biblioteka Minut, 1999. BALTIMOR, roman, Stubovi kulture, Biblioteka Peščanik, 2003; Drugo izdanje, Arhipelag, Biblioteka Zlatno runo, 2011. VAŠARSKI MAĐIONIČAR, priče, Arhipelag, Biblioteka Zlatno runo, 2008, 2009, 2012. PRETESTERIŠI ME, izabrane priče, Arhipelag, Biblioteka Zlatno runo, 2009. BUNAR TEŠKIH REČI, poezija, Arhipelag, Biblioteka Element, 2011. U TRI KOD KANDINSKOG, priče, Arhipelag, Biblioteka Zlatno runo, 2013, 2014. RAŠČARANI SVET, priče, Arhipelag, Biblioteka Zlatno runo, 2016. MG112 (K)

Naziv: Ptica u oku sunca – pesme “primitivnih” naroda Uredili: Zvonimir Golob, Irena Vrkljan Godina izdanja: 1958 Izdavač: Znanje, Zagreb Likovno opremio: Ivan Picelj Pismo: Latinica Povez: Tvrd Ima zaštitni omot. Stanje videti na slikama. Unutrašnjost je nekorišćena. Sadržaj: Pesme primitivnih naroda Afrika Severna Amerika, Meksiko, Peru, Južna Amerika Australija, Indonezija, Melanezija, Mikronezija, Polinezija Grenland, Sibir, Severna Amerika Deo uvoda: `Kultura je poput drveta. Svaka je grana oblikovana drukčije, svaki cvijet ima svoju boju i svoj vlastiti miris, svaki plod svoju slatkoću. Svaka kultura i svaki narod ima svoju osebujnost: ali sve su grane mladice istog stabla i hrane se istim sokom-. Činjenica je da ne postoji primitivni čovjek kao takav-, -primitivni čovjek uopće. Postoje samo konkretna društva, narodi i plemena. koje, u nedostatku boljeg termina, nazivamo prirodnim (die Naturvölker) ili -primitivnima (les peuples primitifs). Primitivna zapravo tehnički nerazvijena plemena nemaju neki opći profil, općenita svojstva svuda jednaka, ili zajednički način života. U svim manifestacijama društvenog života kod različitih naroda Amerike, Azije. Oceanije, Afrike i Australije postoje veoma velike razlike, različite kulture, specifične za svaki narod posebno, negdje razvijenije, negdje manje razvijene. Kod nekih su plemena alat i oružje savršeniji, kod drugih sasvim primitival. Između pojedinih plemena postoje, dakle, goleme razlike, i zbog toga se čovječanstvo ne može podijeliti na dva dijela - civilizirane i necivilizirane, kulturne i nekulturne (primitivne) izmedu kojih je ponor što ih razdvaja, svejedno, bio on premostiv ili ne. Možemo govoriti samo više ili manje razvijenim narodima, od kojih su neki napredovali brže, zahvaljujući povoljnim uvjetima u kojima su živjeli i djelovali. Allier tvrdi da su za necivilizirane narode karaktereticna vjerovanja u mistične sile, a civilizirani narodi temelje svoja stanovišta na nauci. Takvo je mišljenje samo u izvjesnoj mjeri prihvatljivo. U zemljama, što u svom razvitku nisu mogle ici usporedo ostalim narodima, ima još uvijek krajeva i ljudi, koji prirodne pojave tumače djelovanje tajanstvenih i mističnih sila, slično kao i primitivni narodi. I u granicama iste zemlje postoje takoder slični problemi. U mnogim zemljama ima krajeva, što su i kulturno i ekonomski zaostali, oskudijevaju školama, zdravstvenim i prosvjetnim ustanovama, što su zbog svoga geografskog položaja, loših puteva i saobraćajnih veza izolirani od ostalih krajeva, a vladajuća je klasa nastojala da njihov razvitak spriječi ili barem uspori, da bi ih mogla lakše ekonomski i politički iskorištavati. U tim se krajevima ore drvenim plugom, liječnike zamjenjuju vrači i čarobnjaci, a uzroci prirodnih pojava nisu poznati, nego ih ti ljudi tumače kao aktivnost mističnih sila, na koje se može djelovati molitvom, procesijama, vračanjem, pa čak i prinošenjem žrtava. `

Knjaževac Knjiga soneta sjajnog pesnika i prevodioca sa nemačkog (Handke, Encesberger, Ransmajer itd.)Zlatka Krasnog. Sadrži posvetu pesnika. Odlično očuvana. Zlatko Krasni (Sarajevo, 24. maj 1951 – Beograd, 30. oktobar 2008) bio je srpski književnik češkog porekla[1] Biografija Nakon gimnazije u Montrou (Švajcarska), Hamu (SRN) i Herceg Novom (tadašnja SFR Jugoslavija), studirao je medicinu i germanistiku u Adis Abebi (Etiopija), Beogradu i Berlinu (NDR). Magistrirao je na temi „Lirika R. M. Rilkea na srpskohrvatskom govornom području“. Nakon nekoliko godina rada u Tanjugu (u svojstvu prevodioca za nemački jezik, kao i prevodioca sa engleskog i francuskog na srpski), prešao je na Šumarski fakultet Univerziteta u Beogradu, radeći kao predavač nemačkog jezika i šef kolektiva za strane jezike. Stvarao je kao pesnik, književni kritičar i prevodilac. Na predlog Petera Handkea[2], manifestacija „Smederevska pesnička jesen“ je posle njegove smrti ustanovila nagradu za prevodilaštvo „Zlatko Krasni“, koja je prvi put dodeljena 2011. godine[3]. Književno-institucionalni angažman U Udruženje književnika Srbije Krasni je kao pesnik, antologičar, esejista i kritičar primljen 1983. godine. Od 1987-1990. vodi Odbor za međunarodnu saradnju i Oktobarski susret pisaca. Takođe, bio je i član Udruženja književnih prevodilaca Srbije. Na njegovo zalaganje kao člana žirija za dodelu Zlatnog ključa Smederevskih večeri poezije i žirija za dodelu književne nagrade „6. april“ nagrađeni su veliki pisci i osvedočeni prijatelji Srbije, kao na primer Peter Handke i Folker Braun, i naši istaknuti književnici. Kao pesnik i tumač poetskog dela svojih savremenika, Krasni je bio čest gost na književnim tribinama Beograda i drugih gradova. Književni časopisi i projekti U vremenu 1987-1991. radi kao urednik u međunarodnom književnom časopisu Pannonia sa sedištem u Beču, gde nemačkoj i srednjoevropskoj čitalačkoj publici predstavlja brojne srpske pisce, piše o knjigama i kulturnim događajima u našoj zemlji. Posle toga, bio je urednik u časopisu Srpski narod (1991-1993), a nakon njegovog gašenja u listu Zbilja (1994—1998). Učestvovao je u međunarodnom projektu za antologiju poezije istočnoevropske avangarde „Auf der Karte Europas ein Fleck“, (Cirih, 1992) za koju je predstavio i preveo niz pesnika srpske avangarde. Ova antologija naišla je na značajan odjek u evropskoj kulturnoj javnosti, a upravo su srpski pesnici u njoj najbrojnije zastupljeni od svih zemalja bivše Jugoslavije. Godine 2000. Krasni je pozvan da učestvuje kao jedini predstavnik iz SR Jugoslavije na Svetskoj izložbi u Hanoveru, gde su jedna njegova pesma i jedan njegov prevod objavljeni u zajedničkoj knjizi 137 autora iz celog sveta, kao i na CD-u. Njegova poezija je prevođena na mnoge jezike i zastupljena u raznim domaćim i stranim antologijama i časopisima. Na poseban odjek naišle su antiratne pesme iz knjige “Crni angel” (2000) koje su prevedene u Nemačkoj, Velikoj Britaniji i Kolumbiji. Na najvećem svetskom festivalu poezije u Medeljinu 2001. Krasni je bio pozvan kao poseban gost i jedini pesnik iz Jugoslavije. Jedini pesnik sa naših prostora bio je i na festivalu u Rosariju, Argentina, 2003. Društveno-politički angažman Do početka rata u bivšoj Jugoslaviji, Krasni je učestvovao na različitim seminarima i književnim večerima u Berlinu, Štutgartu, Hamburgu, Beču, Budimpešti, Štralenu, Minhenu i drugim centrima. Od početka rata, Krasni kao vanstranački srpski rodoljub čita, s karavanima pesnika, svoje pesme u Republici Srpskoj. Istovremeno, u nastupima za domaću, nemačku i austrijsku televiziju, u intervjuima za zapadnu štampu iznosi istinu o srpskom pitanju i o medijskim manipulacijama. Prevodi slične stavove, kao i pesme svojih kolega na nemački. Njegove pesme izlaze u časopisima La Vallisa (Bari), Flugasche (Štutgart), Ketzerbriefe (Frajburg), Icarus (Berlin) i u brojnim domaćim časopisima. Dela Knjige poezije Puni čas (KOS, Beograd, 1980) Tvrđava (Prosveta, Beograd, 1984) Za odbeglim bilom (Sfairos, Beograd, 1990) Stazama zmijskog jezika (Prosveta, Beograd, 1991) Majstori (Unireks, Nikšić, 1992) Dijadema u odaji jada (Prosveta, Beograd, 1995) Košuta u duši (KOV, Vršac, 1997) Razdeljeni rečima (Prosveta, Beograd, 1999) Crni angel (Prosveta, Beograd, 2000) Mitlesebuch, na nemačkom (Aphaia Verlag, Berlin, 2005), Pisma Horaciju (Prosveta, 2006), El Autografo, (Smederevo, 2006), Und im Traum erlischt der Tag, (Wieser Verlag, 2009), Knjige ogleda, kritike i zapisa O melanholiji evropskog intelektualca - satirični ogledi (Prosveta, Beograd, 1997), U vrtu doktora Kitahare (Grafički atelje Bogdanović, Beograd 2005 i 2007, dva izdanja), Peščani put br. 5: berlinski zapisi (Srpska književna zadruga, Beograd, 2009 – posthumno), Antologije Antologija prvobitne poezije (koautor) - Prosveta, Beograd (1988), Antologija nemačke pripovetke - Bratstvo - Jedinstvo, Novi Sad (1986) Antologija kratke priče Nemačke - Bagdala, Kruševac (1997) Antologija savremene nemačke poezije - Svetovi, Novi Sad (1989) Osam savremenih njemačkih pjesnika, Petar Kočić, Banja Luka-Beograd, 2002. Osam savremenih austrijskih pjesnika, Petar Kočić, Banja Luka-Beograd, 2003 (Nagrada izdavača Bosne i Hercegovine za najbolji prevod), Antologija savremene austrijske poezije (u pripremi, posthumno) SKZ, Beograd, Prevodi knjiga sa nemačkog na srpski jezik Hans Magnus Encensberger, Propast Titanika – BIGZ, Beograd (1980), nagrada za prevod „Ljubiša Jocić”, II izdanje Verzalpres, Beograd (1998), III izdanje Prosveta, Beograd, 2005. Hans Magnus Encensberger, Mauzolej - Narodna knjiga, Beograd, 1983. Hans Magnus Encensberger, Razgovori sa Marksom i Engelsom - Rad, Beograd (1983) (sa G. Ernjakovićem), Hans Magnus Encensberger, Ogledi - Svetovi, Novi Sad, 1994. Gabrijel Laub, Otkrića u kadi - Prosveta, Beograd, 1985. Antologija dadaističke poezije, Bratstvo-Jedinstvo, Novi Sad, 1986 (jedan od prevodilaca) Jirgen Beker, Vrata prema moru - Bratstvo-Jedinstvo, Novi Sad, 1985. Peter Sloterdijk, Kopernikanska mobilizacija i ptolomejsko razoružanje – Bratstvo-Jedinstvo, Novi Sad, 1988. Milo Dor, Na pogrešnom koloseku - Prosveta, Beograd, 1990. Ernst Nolte, Fašizam u svojoj epohi - Prosveta, Beograd (1990) (sa M. Popović) Rolf Diter Brinkman, Pesme - Oktoih, Podgorica, 1991. Tomas Bernhard, Gubitnik - Svetovi, Novi Sad, 1991. Patrik Ziskind, Parfem - BMG, Beograd (1995); II izdanje Solaris, Novi Sad (2001) , III izdanje Solaris, 2004. Hajnrih Kloc, Umetnost u 20. veku - Svetovi, Novi Sad,1995. Karl Gustav Jung, Aion - Atos, Beograd, 1996. Karl Gustav Jung, Alhemijske studiije - Atos, Beograd, 1997. Johanes Peten, Od Harca do Helade - Bagdala, Kruševac, 1996. Peter Handke, Pravda za Srbiju - Oktoih, Podgorica, 1996. Peter Handke, Unutrašnji svet spoljašnjeg sveta unutrašnjeg sveta - Samba, Beograd, 1998, (nagrada „Zlatni ključ Smedereva”). Kristof Ransmajer, Užasi leda i mraka - Geopoetika, Beograd,1997. Kristof Ransmajer, Morbus Kitahara - Geopoetika, Beograd, 1999. Hajnc Carnt, Isus i Frojd - Gutenbergova galaksija, Beograd, 1998. Zigfrid Lenc, Srpska devojka - KOV, Vršac, 1998. Rajner Kunce, Čaj od jasmina - KOV, Vršac, 1998 („Evropska nagrada za književnost”) Oskar Lafonten, Srce kuca levo - (u pripremi) Zepter Book World, Beograd Volgang Kinebrok, Multimedijski marketing, Klio, Beograd, 2000. Volfgang Petrič, Bruno Krajski - Biografski esej, BMG, Beograd, 2002. Volgang Petrič, Dugi put u rat, B92, Beograd 2002. Kristof Ransmajer, Poslednji svet, Geopoetika, Beograd, 2003. Kurt Kepruner, Putovanja u zemlju ratova, Prometej,2003. Johan Volfgang Gete, Bajka, Stilos, Novi Sad, 2004. Perikle Muniudis, Paladijum, Stilos, Novi Sad, 2004. Mihael Špajer, Pesme, Urezi u krhotinama, Svetovi, Novi Sad, 2005. Tobias Burghart, Reč reke, Apostrof, Beograd, 2005. Ngujen Či Trung, Vetrovi, Smederevska jesen, Smederevo, 2005. Ali al Šalah, Vavilon, Smederevska jesen, Smederevo, 2005. Folker Braun, Magma u grudima Tuarega, Smederevska jesen, Smederevo, 2005. (nagrada „Zlatni ključ Smedereva”), Karl Markus Gaus, Evropski alfabet, Zepter Book World, Beograd, 2006. Tarek Eltajeb, Božja tržnica, Smederevska jesen, 2006. Angela Garsija, Dvadeset uporednika za tri sata, Smederevska jesen, 2006. Rihard Pitras, Plavi kit, Smederevska jesen, 2006. Tobijas Burghart, 33 kapi vode, Smederevska jesen, 2006. Treza Riters-Zeli, srce od stakla, Smederevska jesen, 2006. Kristijan Tajsl, Kišni alfabet, Smederevska jesen, 2006. Torsten Šulc, Trg Bokshagen, Geopoetika, 2006. Joahim Sartorijus, Aleksandrija, Bulevar Ramleh, Svetovi, 2006. Kristof Mekel, To je bila ljubav, anđele moj, Svetovi, 2007. Peter Handke, Juče, na putu, SKZ, Beograd, 2007. Kristof Ransmajer, Leteća planina, Geopoetika, 2008. Mihael Miterauer, Zašto Evropa, CID, 2007. Lojze Vizer, Pan, Smederevska jesen, 2008. Mihael Špajer, Dunavski i drugi geni, Smederevska jesen, 2008. (sa Janom Krasnim) Kito Lorenc, Drugi jezik/Andre Sprache, Smederevska jesen, 2008. (nagrada „Zlatni ključ Smedereva”) (sa Janom Krasnim), Lojze Vizer, Kuvanje među ostalim zvezdama, Geopoetika, 2009. Peter Handke, Podzemni bluz (prevedeno, neobjavljeno) Peter Blajkner, Vitez Kamamber (prevedeno, neobjavljeno) Antologija austrijske poezije (prevedeno, neobjavljeno) Georg fon Hibenet, 35 godina podstanar u socijalizmu (prevedeno, neobjavljeno) Prevodi knjiga na nemački jezik Dragan Dragojlović, Die Anrufung Gottes - Zürich (1997), Dragan Dragojlović, Das Buch der Liebe - Berlin (1997), Božidar Šujica, Ausgewählte Gedichte - Belgrad (1997), Jeremija D. Mitrović, Grosskroatische Wahn - Serbischer Kultur und Dokumentationszentrum, Belgrad (1998), Li Tsching, In der Nähe des westlichen Paradieses - Signature, Belgrad (2000), Momir Lazić, Gedichte - Rivel Co, Belgrad (2000), Jovo Vojnović, Das durstige Meer – Zadužbina Petar Kočić, Banjaluka-Belgrad (2000), Kristina Mrđa, Dezember an Bord – Zadužbina Petar Kočić, Banjaluka, (2000), Đorđe Vuković, Die Schläfen – Zadužbina Petar Kočić, Banjaluka (2001), Nikola Cincar Popovski, Noumenon - Wandlungen des Geistes - (u pripremi) (2000) Aleksandar Petrov, Der Wetzstein (u pripremi), Adam Puslojić, Herisauer Gedichte, Knjižarnica Stojanović, Sremski Karlovci, 2003. Ljubinko Jelić, Gedichte, Knjižarnica Stojanović, Sremski Karlovci, 2004. Dragoslav Mišić, Gedichte, Čigoja, 2004. Srba Ignjatović, Ausgewählte Gedichte, (u pripremi) Zeitschrift Podium – Themenheft Serbien (mit Jan Krasni), Podium, Wien 2009, Antologije i zbornici u kojima je Zlatko Krasni zastupljen Đoko Stojičić, Ljudi bez oružja - antologija jugoslovenske antiratne poezije (1945—1985) - Nova knjiga, Beograd (1985), Borski susreti balkanskih književnika (1988), Miljurko Vukadinović, Zvuci i komešanja (Novije pesništvo u Srbiji), Nikola Korbutovski, Kosovski Orfej 1389-1989 - Sfairos, Beograd (1989) Vladimir Jagličić, Kada budemo trava, Antologija savremene srpske poezije pesnika rođenih posle 1945, (1996), Dragoljub Šćekić, Sto pisaca jedan grad - Književna zajednica Herceg-Novi, H. Novi (1992), Stevan Radovanović, Zemun i književna reč - Sfairos, Beograd (1994) Sarajevski dani poezije - pesnički zbornik ‘93 - SRNA FEST i Udruženje književnika Srpske, Srpsko Sarajevo (1993) Lica pesnika - Radio-televizija Srbije, Beograd (1999) Moma Dimić, KLETVA Srbija, proleće 1999 - Udruženje književnika Srbije, Beograd (1999) Usch Pfaffinger und Johannes Poethen Stuttgarter Schriftstellerhaus - Silberburg-Verlag, Stutgart (1990) An Antology of Contemporary Yugoslavian Poetry (1950-1990) - Tajpe (1990) (na kineskom) kao i još jedna antologija od istog autora (1950—1995) Ljubiša Đidić i Ivan Dorovski (Ivan Dorovsky),Nekonečny modravy kruh - Antologie srbske moderni poezie - Masarykova univerzita v Brne (1996) Gerd Weiberg, Klaus Stadtmüller, Dietrich zur Nedden, A-N-N-A!, Klampen Verlag, Lüneburg (2000) Gerd Weiberg, Klaus Stadtmüller, Dietrich zur Nedden, Anna Blume und zurück, Wallstein Verlag (2000) Wolfgang Richter, Elmar Schmähling, Die Wahrheit über den NATO-Krieg gegen Jugoslawien, Schkeudizer Buchverlag (2000) Radoslav Bratić, OPTUŽUJEMO, UKS, Beograd, 2000. PROMETEO, Medellin, Colombia, 2000. PROMETEO, Medellin, Colombia, 2001. Kritika o delu Zlatka Krasnog Poeziju i eseje Zlatka Krasnog tumačili su: Ivan V. Lalić, Antonije Isaković, Čedomir Mirković, Vesna Krmpotić, Aleksandar Petrov, Živan Živković, Zoran Gluščević, Radivoje Mikić, Adam Puslojić, Bogdan A. Popović, Miroljub Todorović, Đorđe Janjić, Dragomir Brajković, Boško Tomašević, Milan Đorđević, Radivoje Konstantinović, Jugoslava Ljuštanović, Draginja Urošević, Radomir Smiljanić, Mileta Aćimović Ivkov, Srba Ignjatović, Vuk Krnjević, Milan Mladenović, Momir Vojvodić, Vasa Pavković, Mihailo Pantić, Radivoje Šajtinac, Zoran M. Mandić, Dragan Todorović, Milutin Danojlić, Predrag Dragić - Kijuk, Miroljub Joković, Ratko Adamović, Petru Krdu, Milisav Milenković, Nenad Grujičić, Želidrag Nikčević, Dragoljub Šćekić, Bojana Stojanović, Milivoj Srebro, Radoslav Vojvodić, Bratislav Milanović, Goran Babić, dr Miloslav Šutić, dr Marko Nedić, Rajner Kunce, Gabriel Laub, Johanes Peten, Tobias Burghart i drugi. Nagrade i priznanja Nagrada „Radoje Domanović”, za knjigu O melanholiji evropskog intelektualca, 1997. Nagrada „Pečat varoši sremskokarlovačke”, za knjigu Putni čas, 1980. Nagrada „Ljubiša Jocić”, nagrada za prevod knjige Hansa Magnusa Encensbergera Propast Titanika, 1980. Nagrada „Branko Ćopić”, za knjigu Košuta u duši, 1997. Nagrada „Milan Rakić”, za knjigu Crni angel, 2000. Zlatna značka KPZ Srbije, za nesebičan, predan i dugotrajan rad i stvaralački doprinos u širenju kulture, 1999. Izvori Ivan V. Lalić, Dijadema u odaji jada, recenzija istoimene knjige, Prosveta, 1995, Aleksandar Petrov, Duhovni i duševni put Zlatka Krasnog, pogovor knjizi „Peščani put br.5“, SKZ, Beograd, 2009, Dragomir Brajković, Poezija Zlatka Krasnog kao nadmoć duha nad zlom i razaranjem, časopis Književnost, br. 7-8-9-10 (Prosveta, Beograd 2004), pp. 749–751 Aleksandar Petrov, Čitajući sonete Zlatka Krasnog, časopis Književnost, br. 7-8-9-10 (Prosveta, Beograd 2004), pp. 734–740 Srba Ignjatović, Senzibilni mag reči, časopis Književnost, br. 7-8-9-10 (Prosveta, Beograd 2004), pp. 743–749 Goran Babić, Pletivo od snova, čipka od glasova, časopis Književnost, br. 7-8-9-10 (Prosveta, Beograd 2004), pp. 752–754 Miloslav Šutić, Ritam i pesnička forma, časopis Književnost, br. 7-8-9-10 (Prosveta, Beograd 2004), pp. 740–743 Radomir Mićunović, Lirski krasnopis u heksametrima, Luča : časopis za kulturu, umetnost i nauku, God. 17, br. 1 (Subotica, 2008), pp. 85–88 Ko je ko, pisci iz Jugoslavije 1994, priredio Milisav Savić, Ošišani jež, Beograd, 1994, pp. 125-126, Ko je ko u Srbiji 95, Bibliofon, Beograd, 1995, pp. 263,

Dejvid Gaskojn: PESME, Cicero-Pismo-Matica srpska 1993, str. 89. Izbor, prevod i beleška Ivan V. Lalić. Očuvanost 4. Dejvid Gaskojn (David Gascoyne, 1916-2001) je engleski pesnik, romansijer, prevodilac i esejista, rođen u Harou, Midlseks. Prvu zbirku poezije objavio je sa svega šesnaest godina, a već naredne, 1933. godine štampao je i prvi roman. Kasnije zbirke, Man`s Life is this Meat (1936) i Hölderlin`s Madness (1938) izgrađuju njegovu poziciju jednog od originalnijih poetskih glasova na engleskoj pesničkoj sceni 30-ih godina. Navedene dve knjige, uz esej A Short Survey od Surrealism koji je Gaskojn objavio 1935, svedoče o tome da evropski međuratni avangardni pokreti nisu ostali bez odjeka na „ostrvu“. Po tome je Gaskojn danas i specifičan i prepoznatljiv, kao jedan od retkih priznatih engleskih pesnika koji je pisao nadrealističku poeziju i koji je bio inspirisan nadrealistima. Gaskojn je bio blizak nadrealizmu ne samo po pesničkom stvaralaštvu, već i po angažmanu kroz pisanje teoretskih radova, i iznad svega po prevođenju poezije nadrealističkih pesnika na engleski jezik. U godinama pre Drugog svetskog rata živeo je u Parizu gde se upoznao sa Bretonom, Elijarom i Žan Žuvom, koji je ostavio naročito veliki uticaj na njegovu poeziju, kao i sa slikarima Dalijem i Ernstom. Iz tih poznanstava su i nastali prevodi ovih autora od kojih se mnogi i danas preštampavaju u Engleskoj. Navedeni period u životu pesnika obeležava i njegov politički angažman na strani levice i članstvo u Komunističkoj partiji Velike Britanije. Dakle, i u ovom segmentu svoje društvene aktivnosti Gaskojn sledi obrazac ponašanja francuskih pesnika koje je prevodio. Ipak, nedugo po učlanjenju, razočaran, povlači se iz politike. Posle Drugog svetskog rata, koji je proveo u domovini, Gaskojn se opet nastanjuje u Francuskoj da bi se nakon nervnog sloma vratio u Englesku. Posle tog događaja Gaskojn malo piše i objavljuje, a prisutan je uglavnom kroz reizdanja ranijih knjiga pesama. U posleratnim godinama Gaskojn se kroz malobrojne objavljene zbirke poezije postepeno udaljava od avangardnih stremljenja dominantnih u njegovom dotadašnjem pesničkom opusu. U njegovim pesmama maha uzimaju metafizička, misaona pa i religijska tematika. Nakon decenija povučenog života ispunjenih tek ponekim javnim čitanjem svoje poezije, Dejvid Gaskojn je umro 2001. godine, u bolnici na ostrvu Vajt u Engleskoj. Recepcija poezije Dejvida Gaskojna u Engleskoj nikada nije bila na naročito visokom nivou i tu činjenicu ne mogu promeniti ni šest izdanja njegovih Sabranih pesama u izdanju Oxford University Press-a. Najveću pažnju od pojedinačnih zbirki privukle su njegove Pesme 1937-1942, u kojima je već vidljiva težnja ka religioznijim poetskim razmišljanjima. Međutim, i pored izvesnog uspeha navedene zbirke, u posleratnim godinama, godinama dominacije Vistana Hju Odna na jednoj i Dilena Tomasa na drugoj strani engleske pesničke scene, on je praktično bio na njenoj margini. Povratak modernističkim strujanjima u Engleskoj poeziji kroz veoma širok i nedovoljno definisan pokret British Poetry Revival,ponovo u određenoj meri skreće pažnju na Gaskojna. British Poetry Revival nastaje šezdesetih godina kao protivteža racionalističkoj i konkretnoj poeziji, oličenoj u pesnicima pokreta The Movement u koje su, između ostalih, spadali i Filip Larkin i Tom Gan. Na srpskom jeziku Gaskojn je sa po dve pesme zastupljen u Antologiji savremene engleske poezije koju su 1957. godine priredili Svetozar Brkić i Miodrag Pavlović i Antologiji engleske poezije koju je 1992. godine priredio Srba Mitrović. Od zasebnih knjiga na srpskom jeziku tu su Izabrane pesme u prevodu Ivana V. Lalića koje su 1993. godine zajednički objavili Cicero, Pismo i Matica srpska. Dejvid Gaskojn je 1986. godine bio gost Beograda u okviru Međunarodnih susreta pisaca. Godine 1996. francusko Ministarstvo kulture proglasilo je Gaskojna Vitezom reda umetnosti i literature zbog životnog doprinosa francuskoj književnosti.

LJUBAVNA TEOREMA: Slobodan Đorđević Tapi **Potpuno nova, nekorišćena knjiga.** Naslov Ljubavna teorema : pesme / Slobodan Đorđević Tapi Vrsta građe poezija URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski, engleski Godina 2018 Izdavanje i proizvodnja Beograd : XX vek, 2018 (Beograd : Standard 2) Fizički opis 62 str. : fotogr. ; 18 cm + [14] nalepnica sa QR kodovima Drugi autori - osoba Čolović, Ivan ISBN 978-86-7562-145-4 Knjiga sadrži muzička izvođenja 14 pesama koja se mogu slušati na internetu aktiviranjem QR kodova. Muzički izvođači: Luka Činč Stanisavljević+ HORKESTAR, Marija Jocić, Filip Zarić, Marigold, Đorđe Ilić, Mali Robot, Ana Ćurčin, Ilija Ludvig, Milica Mitić i Kai Kai. Beleška o piscu Slobodan Đorđević Tapi (Beograd,1937 – Beograd, 1999), najveći deo života proveo je u prizmenoj roditeljskoj kući na Dorćolu, koja više ne postoji. Nebrojeno puta sam bio tu, kod njega. Uz kuću je bilo malo dvorište s baštom, u koje su se iznosili baštenski stočić i stolice čim bi otoplilo. Tu su priča, kafa i rakija prijale više nego unutra. Nema više ni tog dvorišta. Za ukućane on je bio Dane, ali mi, njegovi drugovi, zvali smo ga Tapi, nadimkom koji je smislio Alek (Aleksandar I. Spasić, 1937 – 1995) posle jedne partije pokera u kojoj je Slobodan više puta objavljivao „tapi“. To je pokerski termin (od francuskog tapis) koji se koristi kad igrač traži da licitacija ne prekorači vrednost žetona kojima raspolaže, odnosno njihovo novčano pokriće, njihov – rekli bismo mi – guber. Iz roditeljske kuće otišao je 1963, da bi sa prvom ženom Gordanom živeo najpre u iznajmljenom stanjnu u Gopsodar Jevremovoj, a zatim – sve do kraja 1973 – u Gordaninom stanu u Maršala Tolbuhina (danas Makenzijeva), iznad kafane „Vltava“, u zgradi u koju su se 1965. godine doseliili Miloš i Vida Crnjanski. Posle razvoda od Gordane januara 1974, živeo je nekoliko meseci na Voždovcu, sa svojom drugom ženom Milkom, ali taj brak se završio već krajem te godine. Od sredine 1974. do početka 1977.godine Tapi je boravio u Engleskoj, najpre kao stipendista u Lidsu, a zatim u Londonu, gde je bio zaposlen u redakciji BBC-ja za program na srpskohrvatskom jeziku. Time se njegovo izbivanje iz roditeljske kuće završilo, i on je više neće napuštati do smrti 1999. godine. Tapija, Aleka i mene zbližila je književnost, koju smo studrirali, koju smo čitali, koju smo pisali. U stvari, kad je reč o pisanju, ono se uglavnom svodilo na prikaze knjiga i članke u novinama. Njih dvojica su posle studija intenzivno prevodili sa engleskog, nekoliko knjiga u tandemu, pa tako i prvu knjigu čuvene Nolitove bilioteke „Sazvežđa“, Fromovo Bekstvo od slobode (1964) i Velekovu i Vorenovu Teoriju književnosti (1965). Alek je najduže radio kao urednik u kulturnom programu Televizije Beograd, a Tapi je najpre bio zaposlen u časopisu Međunarodna politika, da bi poslednjih desetak godina života bio urednik enciklopedijskih izdanja u Nolitu. U razgovorima o knjigama Tapi je bio od nas trojice najjači, najobavešteniji. Preko američke i britanske čitaonice u Beogradu dolazio je do najnovije književno-teorijske literature na engleskom, redovno je čitao The Times Literary Supplement i New York Times Book Review. Engleski je znao tako dobro da je još kao student mogao da rešava ukrštenice na tom jeziku. U razgovorima o našim člancima i prevodima Tapi je bio najstroži, „prava picajzla“, kako smo tada govorili. Iako više nismo pisali pesme, što smo radili pri kraju gimnazije, Alek i ja smo zadržali „pesnički“ odnos prema jeziku. I činilo nam se da nas Tapi muči svojim suvoparnim lektorskim primedabama. U tim prvim godinama našeg druženja, ništa nije govorilo da je naš strogi lektor Tapi u stvari pesnik i da će pisati pesme takoreći celog života. Na srpskom, ali i na engleskom jeziku. Znao sam da on voli da poneko pismo ili rođendansku čestitku napiše u stihu. To am radio i ja. MeđuTapijevim rukopisima našao se i moj sonet – napisan u stilu francuskog pesnika iz XVI veka Joakima di Beleje (Joachime du Bellay) – kojim sam mu 12. Juna 1970. Godine čestitao 5. Rođendan kćerke Jelene. Nisam propustio da se uzgred našalim na račun Tapijeve odluke da tekst prevodi na srpski sa štivo, a kontekst sa saštivo: Stani i prosudi, dragi Đorđeviću, Ne veruj mi na reč, već se sam uveri: Najveća ti radost na rođendan kćeri Nije u veselju, trpezi i piću. Ali ne daj da te zavede dubina, Da u tome vidiš razlog svojoj sreći Što tvoj pogled dalje sjaće i krv teći I kada nas bude skrila pomrčina. Složimo se stoga, Đorđeviću dragi: Danas ti se srce puni i preliva Razgaljeno ničim drugim, samo time Što je iznenada jedan glasić blagi, Jasniji od štiva, dublji od saštiva, Izrekao tvoj nadimak ili ime. Ali tada nisam ni slutio koliko je za Tapija ova na izgled samo prigodna poezija bila važna, posebno u njegovim odnosima sa ženama, u njegovom – da li se to još uvek tako zove? – ljubavnom životu. To ću saznati tek nedavno, skoro dvadeset godina posle Tapijeve smrti, kad od Jelene dobijem rukopise pesama mog prijatelja. Sećam se da je on rado čitao i citirao epske narodne pesme, ali sad vidim da je ostavio nekoliko sopstvenih pesma nadahnutih usmenom tradiijom koje – usuđujem se da kažem – ne zaostaju mnogo za stihovima Momčila Nastasijevića i Vaska Pope nastalim pod uticajem iste tradicije. Čitajući ih, neke od ranije poznate i skoro zaboravljene, a većinu prvi put, pomislio sam da Tapijeve pesme, iako uglavnom lične, takoreći privatne, treba da budu objavljene. Primetno je da su one, i kad imaju nominalne primaoce iz kruga autoru bliskih ljudi, pre svega upućene čitaocima poezije, onima retkim, probirljivim, najboljim. Ostali su ovi stihovi dosad neobjavljeni, a ja verujem da bi ih Tapi, da je poživeo, jednom objavio. Zato to sada radim ja, u znak sećanja na mog prijatelja, uveren da će njegova poezija naći zahvalnu publiku, koja će umeti da je ceni i voli. Škart se potrudio da za Tapijevu poeziju zainteresuje nekoliko mladih muzičara, tako da desetak njegovih pesama možete ne samo čitati nego i slušati u muzičkom izvođenju. Vaš mobilni telefon odvešće vas, preko QR kodova koje ćete zalepiti na za njih predviđena mesta, do portala Biblioteke XX vek gde vas čekaju muzičke obrade Tapijevih pesama. Ivan Čolović td

Autor - osoba Oraić Tolić, Dubravka, 1943- = Oraić Tolić, Dubravka, 1943- Naslov Urlik Amerike / Dubravka Oraić Vrsta građe knjiga URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik hrvatski Godina 1981 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Liber, 1981 Fizički opis 123 str. ; 22 cm Drugi autori - osoba Popović, Bruno, 1928-2012 = Popović, Bruno, 1928-2012 Zbirka Suvremeni pisci hrvatski ISBN (Broš.) Napomene Str. 119-123: Pogovor / Bruno Popović. Dubravka Oraić Tolić književna je teoretičarka, sveučilišna profesorica, pjesnikinja, esejistica i prevoditeljica. Rođena je 1943. u Slavonskom Brodu. Filozofiju i ruski jezik s književnošću studirala je u Zagrebu (1962–1966) i Beču (1967–1969). Magistrirala je tezom o pejzažu u djelu A. G. Matoša, a doktorirala tezom o citatnosti u književnosti i kulturi. Od 1971. do 1998. radi u Zavodu za znanost o književnosti Filozofskoga fakulteta u Zagrebu. Od 1998. redovita je profesorica teorije književnosti, najprije na Odsjeku za slavenske jezike i književnosti, a zatim na Odsjeku za istočnoslavenske jezike i književnosti Filozofskoga fakulteta u Zagrebu. Predavala je kao gostujuća profesorica na sveučilištima u Münchenu (1992) i Göttingenu (2007), i sudjelovala na brojnim znanstvenim skupovima u zemlji i inozemstvu (Amsterdam, Bad Urach, Berlin, Bremen, Budimpešta, Heidelberg, Jena, Moskva, Pečuh, Sankt Peterburg, Rovereto, Tallinn, Veszprém). Uređivala je s I. Frangešom biblioteke „Kritički portreti hrvatskih slavista“ i „Enciklopedija hrvatske književnosti“, a s K. Nemecom i V. Žmegačem biblioteku „L“ Zavoda za znanost o književnosti Filozofskoga fakulteta u Zagrebu. Uredila je niz zbornika s Ernõom Kulcsárom Szabóm sa sveučilišta iz Budimpešte, surađivala na projektu Aleksandra Flakera „Pojmovnik ruske avangarde“ i „Zagrebački pojmovnik kulture 20. stoljeća“ te objavila stotinjak znanstvenih radova u domaćim i stranim časopisima. Pokrenula je projekt i uredila dokumentarnu monografiju na hrvatskome i engleskome jeziku „Hrvatsko ratno pismo 1991/92//Croatian War Writing 1991/92“. Osim znanstvenim radom bavi se pisanjem poezije i eseja te prevođenjem s ruskoga jezika (Petrograd Andreja Beloga, trilogija Valentina Kataeva Trava zaborava, poeme Velimira Hlebnikova Gul-mulina truba, Zangezi). Članica je uredništva časopisa Matice hrvatske Hrvatska revija. Za svoj rad nagrađena je s više nagrada: Vjesnikova nagrada za knjigu Muška moderna i ženska postmoderna: Rođenje virtualne kulture 2006, Povelja Filozofskoga fakulteta Sveučilišta u Zagrebu za 2012. godinu, nagrada Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti 2012. za najviša znanstvena i umjetnička dostignuća u Republici Hrvatskoj u području književnosti za knjigu „Akademsko pismo: Strategije i tehnike klasične retorike za suvremene studentice i studente“, Državna nagrada za znanost za životno djelo 2012. te nagrada „Josip i Ivan Kozarac“ za životno djelo 2016. Profesorica je emerita i redovita članica Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti. Odabrana djela (na hrvatskom jeziku): „Oči bez domovine“ (1969.), „Pejzaž u djelu A. G. Matoša“ (1980), „Urlik Amerike“ (1981), „Teorija citatnosti“ (1990.), „Palindromska apokalipsa“ (1993), „Književnost i sudbina“ (1995), „Paradigme 20. stoljeća“ (1996), „Dvadeseto stoljeće u retrovizoru“ (2000), „Muška moderna i ženska postmoderna: Rođenje virtualne kulture“ (2005), „Akademsko pismo: Strategije i tehnike klasične retorike za suvremene studentice i studente“ (2011), „Čitanja Matoša“ (2013), „Peto evanđelje: Sedam dana u Svetoj Zemlji“ (2016). MG112

Dragan Hamović : IZVOD IZ MATIČNE KNJIGE, Zadužbinsko društvo `Prvi srpski ustanak` Orašac 2019, str. 136. Izbor poezije. Očuvanost 4. Награда `Одзиви Филипу Вишњићу` за 2019. годину, која се у континуитету од 1996. године додељује за родољубиво песништво, припала је песнику Драгану Хамовићу (1970) из Београда. У Образложењу Награде стоји да се признање додељује `за зачудан, игрив и брушен песнички исказ савременог родољубља, који симболизацијом свакодневног и активирањем архетипског твори слојевиту слику проширене завичајности и уписује меморијална места културноисторијске вертикале, по чему је достојан следбеник славног узора песника буне`. Одлуку о Награди, коју Задужбинско друштво „Први српски устанак` из Орашца додељује 24. пут, донео је жири у саставу: академик Матија Бећковић (председник) и чланови академик Милосав Тешић, Драган Лакићевић, Владимир Јагличић и др Иван Златковић. Поводом Награде објављена је збирка песама Драгана Хамовића под називом Извод из матичне књиге (Орашац, 2019, 136 стр.). Поговор књизи „Од архетипа до вечности: о слојевима лирског идентитета` написао је Никола Маринковић. Књижевна академија, посвећена овогодишњем лауреату, биће одржана 13. фебруара 2019. Године, у 19 часова, у Народној библиотеци „Свети Сава` у Аранђеловцу. О песнику и о његовој новој књизи говориће књижевни критичар и писац Поговора збирци Извод из матичне књиге, Никола Маринковић. Уручивање песничког признања свечано ће бити уприличено на Сретење, 15. фебруара 2019. године, на месту знаменитог Орашачког збора, у Марићевића јарузи у Орашцу. Драган Хамовић је рођен у Краљеву 30. октобра 1970. године. Од 2003. живи и ради у Београду, где је иначе дипломирао, магистрирао и докторирао на Филолошком факултету, на темама из српске поезије 20. века. Пише песме, есеје, критике, бави се уредничким и приређивачким радом. Био је главни и одговорни уредник часописа Повеља и управник Народне библиотеке „Стефан Првовенчани` у Краљеву, уредник у Заводу за уџбенике, а сада ради као сарадник Института за књижевност и уметност у Београду. Објавио је књиге: Мракови, руге (песме, 1992), Намештеник (поема, 1994), Ствари овдашње (есеји, 1998), Песничке ствари (есеји, 1999), Последње и прво (есеји и критике, 2003), С обе стране (есеји и критике, 2006), Матична књига (песме, 2007), Албум раних стихова (песме, 2007), Лето и цитати. Поезија и поетика Јована Христића (студија, 2008), Песма од почетка (есеји, критике и записи, 2009), Раичковић (студија, 2011), Жежено и нежно (песме, 2012), Матични простор (есеји, 2012), Змај у јајету (наивне песме, 2013), Тиска (песме и понеки запис, 2015), Пут ка усправној земљи (студија, 2016), Момо тражи Капора (студија, 2016), Преко века (есеји, 2017), Лица једнине (записи, 2018) и Бежанијска коса (песме и венац малих прича, 2018). Један је од аутора колективне монографије Морава (2006). Поред низа књига и тематских зборника, приредио је и Сабране песме Новице Тадића (2012) у пет томова. Добитник Награде „Милан Богдановић` за књижевну критику (2006), Награде САНУ из Фондације Бранка Ћопића (2008) за збирку Матична књига. Поводом збирке Змај у јајету примио је „Змајев песнички штап` на Змајевим дечјим играма и Награду „Момчило Тешић` (2014). За књигу Пут ка усправној земљи добија Награду „Ђорђе Јовановић` (2016), а за Меко језгро Змајеву награду Матице српске (2017). За књижевни рад припала му је и Октобарска награда града Краљева (2016).

DISEASE Rushika Wick and Serbian poet Ana Seferovic. FEBRUARY 27, 2023 / VIRNA TEIXEIRA DISEASE is a poetry anthology which I organised with poet and doctor Rushika Wick and Serbian poet Ana Seferovic. This collaborative project involves exciting contemporary poets and some visual artists, from the UK and abroad, writing and expressing their ideas on the subject on disease, be it from a physical, mental and/or social perspective. The interesting cover is an artwork by Anna Ruback, a fine artist and photographer based in London who explores her fascination with the human body. This project was made possible thanks to our kind supporters on Kickstarter. Collaborators: Ágnes Lehóczky | Alice Merry | Ana Seferovic | Andrea Christofidou| Anna Ruback | Astra Papachristodoulou | bonnie hancell | Brit Parks | Charles A. Perrone | Charlotte Lunn | Chris Kerr | Chris Blewitt | Chris Gutkind | Claire Cox | Dani Salvadori |Davi de Lacerda |Domenico Salas| Dubravka Đurić | Eduardo Jorge | Ellen Jenkins | Fernando Naporano | Fran Lock | Francis H. Powell | Golnoosh Nour | Hannah Copley | Ilias Tsagas | Ivana Maksić | Johny Brown | Julia Rose Lewis & Nathan Hyland Walker | Kate Simpson | Kirsty Allison | K. P. Kavafis | Manoella Valadares | Matt Bates | Matthew Haigh | Max Henninger | Michael Horovitz | Natalie Stypa | Nina Zivancevic | Oliver Zarandi | Peter J. King | Renan Iha | Rushika Wick | Sascha A. Akhtar | SJ Fowler | Slana Detox | Sitron Panopoulos | |Stuart McKenzie | Svetlana Rakočević | Sylee Gore | Tamara Šuškić | Tom Rosas | Tracey Pearson | Vanessa Vie | Virna Teixeira L. 1. KUT, 62

NEPREKIDNA NESANICA POEZIJE - antologija francuske / frankofone nadrealističke poezije Priredio i preveo - Dušan Stojković Izdavač - Društvo za afirmaciju kulture Presing, Mladenovac Godina - 2020 896 strana 21 cm Edicija - Biblioteka Antologije ISBN - 978-86-6341-499-0 Povez - Tvrd Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja AUTORI ZASTUPLJENI U ZBIRCI: Danijel Abel, Marsel Avren, Artur Adamov, Maksim Aleksandr, Pjer Alešinski, Moris Anri, Fernando Arabal, Luj Aragon, Noel Arno, Žan Arp, Antonen Arto Andre Baltazar, Žan Klod Barbe, Žak Baron, Žorž Bataj, Iv Batistini, Marsel Beali, Žan Luj Beduen, Hans Belmer, Rober Benaion, Moris Blanšar, Žak-Andre Buafar, Iv Bonfoa, Alen Born, Viktor Brauner, Ramon Brea, Andre Breton, Simon Breton, Žak-B. Brinius, Luj Brokije, Moni De Buli, Luis Bunjuel, Vinsent Bunur, Pol Burguonji, Žoe Buske Mariana Van Irtum, Žan Venturini, Boris Vijan, Rože Vitrak, Ilarie Voronka Andre Gajar, Tom Git, Klod Govro, Kamil Goemans, Ivan Gol, Žorž Goldfejn, Žilijen Grak, Leon Gabrijel Gros, Žan Mišel Gutije Salvador Dali, Leon-Gontran Dama, Liza Dearm, Lik Dekon, Delkur Leona, Andre Delon Žozef Deltel, Pjer Deno, Gabrijel Der, Rober Desnos, Moamed Dib, Fernan Dimon, Žan Pjer Dipre, Marsel Dišan, Fransoa Doda, Rene Domal, Oskar Dominge, Kristijan Dotremon, Šarl Dits Alberto Đakometi, Đovana Emanuel Ejdu, Iv Eleue, Pol Elijar, Žorž Enen, Žil Eno, Maks Ernst, Žak Erold Eduar Žagije, Ernet Ženženbaš, Rolan Žiger, Rože Žilber Lekont, Alen Žufroa, Pjer Žan Žuv Mišel Zimbaka, Unika Zirn Radomir Ivšić, Pjer Inik, Žorž Inje, Tikaia I`tam`si, Lorens Iše Gi Kabanel, Moamed Kair-Edin, Rože Kajoa, Leonora Karington, Jasin Kateb, Rejmon Keno, Đorđo De Kiriko, Greta Knutson, Pol Koline, Petr Kral, Rene Krevel Žak Lakomble, Pol-Mari Lapuant, Ani Lebren, Žerar Legran, Marel Lekont, Žilber Leli, Mišel Leris, Etijen Lero, Žorž Lembur, Meri Lou, Gerasim Luka Kleman Maglior-Sent-Od, Rene Magrit, Žean Maiu, Leo Male, Žan Malrije, Žorž Malkin, Bona De Mandijarg, Mansur Žojs, Marsel Marien, Andre Mason, Pjer De Maso, Roberto Mata, E. L. T.. Mesens, Pjer Mine, Žuan Miro, Nora Mitrani, Anri Mišo, Maks Moris, Sezar Moro Pjer Navil, Žerald Neve, Madlen Novarina, Pol Nuže Pjer Odar, Žak Odiberti, Gabrijel Odizio, Mere Openhajm, Žak Orize Oktavio Paz, Anri Pasturo, Mark Paten, Žoašin Paulin, Valentina Penroz, Benžamen Pere, Andre Pjer De Mandijarg, Fransis Pikabija, Pablo Pikaso, Anri Pišet, Žizela Prasinos, Žak Prever Žan-Žozef Rabearivelo, Alisa Raon, Man Rej, Andre Rolan De Renevil, Žorž Ribmon Desenj, Žak Rigo, Rober Ris, Marko Ristić, Andre De Rišo, Arman Roben, Stanislas Rodanski, Gi Roze Alberto Savinio, Eme Sezer, Kej Sejdž, Žan Senak, Ektor De Sen Deni Garno, Leoold Sedar Sengor, Klod Serne, Žan Klod Silberman, Luj Skitener, Rene De Solije, Filip Supo Žan Tardije, Klod Tarno, Žan Tierselen, Andre Tirion, Žilijen Torma, Frederik Tristran, Aleksandar Turski Visente Uidobro Alber Fanžo, Mišel Farduslis-Lagranž, Leo Fere, Eli Šarl Flaman, Benžamen Fondan, Andre Frederik Jindrih Hajsler Tristran Cara Žan Fransoa Šabren, Ašil Šave, Malkolm De Šazal, Rene Šar, Žorž Šeade, Andre Šedid, Žan Šuster `Antologija sadrži poeziju 191 pesnika, njihove biografije, ilustracije i fotografije. Antologija koja je pred vama pruža maksimalno širok uvid u nadrealističku poeziju napisanu na francuskom jeziku. Njeni tvorci, njih sto devedeset jedan, rođeni su, osim u Francuskoj, još u trideset dve zemlje. Unutar Neprekidne nesanice poezije nalazi se bonus-antologija pesništva belgijskog nadrealizma koja obuhvata devetnaest pesnika i šezdeset pet pesme, kao i mini antologija nadrealističke kanadske poezije sa pet pesnika i devetnaest pesama. Tu je, takođe, i antologija pesništva pesnika koji su pripadali grupi Le Grand Jeu. Jedanaest ih je (Anri, de Buli, Delon, Domal, Žilber-Lekont, Mine, Odar, de Renevil, Ribmon-Desenj, Serne i Šabren) a prevedene su trideset tri njihove pesme. Mogla bi se oformiti mala antologija od priloga onih pesnika koji su sarađivali unutar Pokreta otpora u časopisu La Main à plume. Dovoljno je i pesnikinja da bi se od njihovih pesama dala skladati antologija ženskog nadrealističkog pesništva. Veliki broj zastupljenih pesnika su slikari (mnogi su mnogo poznatiji i cenjeniji kao takvi). Termin nadrealizam uzet je od Gijoma Apolinera koji je kao nadrealističku odredio svoju dramu Tiresijine dojke (napisana 1916, igrana 1917). U isto vreme istu reč je koristio i u programu za mjuzikl Parada Žana Koktoa i Erika Satija. Pamtimo i njegovu rečenicu: „Kada je čovek odlučio da oponaša hod izmislio je točak koji ne naliči nozi. Tako je, i ne znajući, stvorio nadrealizam.“ ` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Daniel Marcel Havrenne Arthur Maxime Alexandre Pierre Alechinsky Maurice Henry Fernando Enrico - Arrabal Louis Aragon Noël Arnaud Jean Arp Antonin Artaud Balthazar Jean-Claude Barbier Jacques Baron Georges Bataille Yves Battistini Marcel Bealu Jean-Louis Bédouin Hans Bellmer Robert Benayoun Maurice Blanchard Jacques-André Boiffard Yves Bonnefoy Alain Borne Victor Brauner Juan Ramon Brea Andre Breton Simone Breton Jacques Brunius Jacques Henri Cottance Louis Brauquier Luis Bunuel Vincent Bounoure Bourgoin Joe Bousquet Marianne Van Hirtum Jean Venturini Boirs Vian Roger Vitrac Ilarie Voronca Andre Gaillard Tom Gutt Claude Gauvreau Camille Goemans Ivan Goll Goldfein Julien Gracq Leon Gabriel Gros Jean-Michel Goutier Léon Gontran Damas Lisa Deharme Luc Decaunes Léona Delcourt André Delons Joseph Delteil Pierre Dhainaut Gabriel Dheur Robert Desnos Mohammad Dib Fernand Dumont Jean Pierre Duprey Marcel Duchamp Francois Dodat Rene Daumal Oscar Dominguez Christian Dotremont Charles Duits Alberto Giacometti Giovanna Anna Voggi Emmanuel Eydoux Yves Elléouët Paul Eluard Georges Henein Gilles Hénault Max Ernst Jacques Herold Édouard Jaguer Gengenbach Roland Giguère Roger Gilbert Lecomte Alain Jouffroy Pierre Jean Jouve Michel Zimbacca Unica Zürn Pierre Unik Georges Hugnet Tchicaya U Tam`Si Laurence Iché Guy Cabanel Mohammed Khaïr-Eddine Roger Caillois Leonora Carrington Kateb Yacine Raymond Queneau Giorgio De Chirico Greta Knutson Paul Colinet Petr Kral Rene Crevel Krevel Jacques Lacomblez Paul-Marie Lapointe Annie Le Brun Gérard Legrand Marcel Lecomte Gilbert Lely Michel Leiris Etienne Lero Georges Limbour Mary Low Gherasim Luca Clement Magloire Saint Aude Rene Magritte Jehan Mayoux Leo Malet Jean Malrieu Georges Malkine Bona De Mandiargues Joyce Mansour Marcel Marien Pierre De Massot Roberto Matta Édouard Léon Théodore Mesens Pierre Minet Joan Miró Nora Mitrani Henri Michaux Max Morise César Moro Pierre Naville Gérald Neveu Madeleine Novarina Paul Nouge Pierre Odar Jacques Audiberti Gabriel Audisio Meret Oppenheim Jean Orizet Octavio Paz Henri Pastoureau Marc Patin Paulin Joachim Valentine Penrose Benjamin Péret André Pieyre De Mandiargues Francis Picabia Pablo Picasso Henri Pichette Gisèle Prassinos Jacques Prévert Jean-Joseph Rabéarivelo Alice Rahon Man Ray Rolland De Renéville Georges Ribemont-Dessaignes Jacques Rigaut Robert Rius André De Richaud Armand Robin Stanislas Rodanski Guy Rosey Alberto Savinio Aimé Césaire Kay Sage Jean Senac Hector De Saint-Denys Garneau Léopold Sédar Senghor Claude Sernet Jean Claude Silbermann Louis Scutenaire Rene De Solier Philippe Soupault Jean Tardieu Claude Tarnaud Jean Thiercelin André Thirion Julien Torma Frederick Tristan Alexandre Toursky Vicente Huidobro Albert Fanjeaux Michel Fardoulis-Lagrange Leo Ferre Élie-Charles Flamand Benjamin Fondane André Frédérique Jindřich Heisler Tristan Tzara Jean-François Chabrun Achille Chavée Malcolm De Chazal René Char Georges Schéhadé Andrée Chedid Jean Schuster

Ispovijest mangupa - Sergej Jesenjin + Gramofonska ploča Dobriša Cesarić, Vladimir Gerić, Zvonimir Golob, Gustav Krklec, Ivan Kušan, Nikola Milićević, Čedo Prica, Tomislav Prpić, Josip Pupačić, Grigor Vitez Opis: Zagreb 1975, tvrdi povez stanje vrlo dobro, str. 352, latinica Ne može sav svet pevati, ni da jabukom do tuđih nogu pada. Ovo je najveća ispovest jednog mangupa do sada. Ja se namerno i raščupan i nesan, glave nalik petrolejskoj lampi, smucam. Ja volim da kroz ogolelu jesen vaših mračnih duša zasvetlucam. Ja volim kada na mene se sruči ko žestoka kiša kamen poruge. Ja samo čvršće stisnem u toj tuči mehur kose, poput prsle čvoruge. I tada mi se u živ spomen vrati šibljikav prud i sipljiv šumor jova, i da negde žive otac moj i mati, kojima sada nije do mojih stihova; a kojima sam drag ko krv i raž u polju ko proletni dažd pod kojim livade zelene. I vilama bi pošli na vas , da vas kolju za svaku ružnu reč i povik protiv mene. O jadni, jadni seljaci! Zacelo poružneste, patite u strahu od boga i pokislih useva. O, kad biste mogli shvatiti da je vaš sin najbolji pesnik u Rusiji! Zar niste nad njim zebli kad je bosim nožicama gackao kroz kal jesenjih mlaka? A sad cilindar nosi, i cipele od laka. Al u njemu plamsa stara narav seoskog vragolana i lole. On se svakoj kravi s cimera mesara izdaleka klanja da ga leđa bole. I kad na trgu kočijaše spazi te se seti smrada gnoja s rodne oranice, on je pripravan pomesti svakoj razi rep ko šlep venčanice. Ja volim zavičaj. Ja tako volim zavičaj! I mada mu tuga rđom vrba soči, drage su mi blatne svinjske njuške i zvonka kreka žaba u gluhoj noći. Od sećanja na mladost tiha bol me muči i travanjski sumrak sanjam, svež i snen. Vidim gde pred vatrom zore čuči, željan da se ugrije, naš klen. O, kako sam često krao jaja vranja verući se uza nj, do gnezda gore! Je li i sad isti, pun zelena granja, Je li i sad sveže snažne kore? A ti, moj dragi, verni šarove? Od starosti i sipljiv i slep, ne nalaziš njuhom ni vrata ni torove pa dvorištem lunjaš, podvinuvši rep. O, i sad me nestašluk naš veseli, kad sam znao majci čitav hleb ukrasti, da bismo ga naizmence jeli, bez uzajamna gađenja, u slasti. Isti sam kao pre. U srcu sam isti kao pre. Na licu cvatu oči ko različak u raži. Dok zlatnom steljom stiha zemlju krijem, još bih nešto nežno hteo da vam kažem. Laku noć! Svima laku noć! Utihnu u travi mraka kosa zore..... Voleo bih danas, kad se veče stiša, s prozora i mesec da.... Sjaju plavi, sjaju tako plavi! U tom plavetnilu ko da mreti žali. Pa što, ako cinikom se pravim vešajuć o zadak fenjer mali? Pegazu moj stari, dobri, isluženi, treba li to meni tvoj lagašan kas? ja sam došao ko majstor nesmiljeni da bitange pesmom slavim, a ne nas. Moja tikva kosom vedro šiknu kao rujan vinom. Želim biti žutim jedrom U zemlju koju plovimo. K. S.N. O. CRNI POL. 1

Knjiga odlično očuvana G1 FRIDRIH HELDERLIN HLEB I VINO IZABRANE PESME SRPSKA KNJIŽEVNA ZADRUGA BEOGRAD 1 9 9 3 FRIDRIH HELDERLIN (1770-1843) genijalni nemački pesnik. Godine 1790-1791 živi za/Jedno sa vršnjakom i dalekim rođakom, filozofom /H e g e l o m/ i s` nešto mlađim, pesnikom /Š e l i n g o m/, u augustinskoj sobi tibingenskog Seminara `u opštoj zajednici`. Хелдерлинова јединствена људска и песничка судбина трагична је и потресна. Vrhunac stvaralaštva dostiže sa trideset pet godina i povlači se u odricanje... Umire u Tibingenu 35 godina posle po/Mračenja uma, /i z o l o v a n!/ od sveta i života... (Mihajlo Grušić) ......................................................... Među pesnicima Helderlin danas stoji u prvom redu. ********* Zašto? Savršena je i /d i v n a/ lepota njegovih pesama, a kroz njegovo delo i njegovo biće /o b j a v lj u j e/ se sama esencija pesništva !!! HLEB I VINO Hajneu I Uokrug počiva grad. Stišava se osvetljena ulica i zubljama ukrašena šumno proHuje kola. Radosti dnevnih siti idu na počinak ljudi, a razborita glava odmerava dobit i štetu zadovoljno kod kuće; bez grožđa stoji i cveća i tvorevina ruku, počiva radeni trg. Al zvuče st/Rune negde daleko u vrtovima; možda neko za/Ljubljen svira tamo, il Usamljenik na daleke se prijatelje seća, i mladosti; a česme u stalnom svežem toku žubore uz mirisnu leju. Mirno od/Jekne zvona zvuk su/Mračnim vazduhom, a noćobdija prati časove, uz/Vikne broj. Evo i povetarca, po/Kreće vršike gaja, gle, i zemlje naše lik senoviti, mesec po/Tajno stiže sad; sanjarska stiže noć, puna zvezda i zbog nas ne mnogo brižna, blista zadivljujuća tamo, tuđinka među ljudima, tužna i krasna gore nad brdskim visovima.... ............................................. G R O B LJ E Pre/Tiho mesto, zeleno od trave, gde leže muž i žena i gde krstovi stoje, kud ispraćaju prijatelje moje, gde prozorska se svetla sjaje. Kad te u podne neba svetiljka obaSJAva, kada proleće često onde nađe stan, kad oblak duhovni, siv, vLažan, proHITAva i zaJedno s lepotom proMiče blago dan! Kako je tiho kraj sive ograde duge, nad kojom drvo teško od roda je nadneseno; plodovi crni, rosni, lišće pre/Puno tuge, ali veoma lepo voće je zbijeno. Onde u crkvi tišine tamne ima i oltar je u ovoj noći mali, još su unutra neke lepe stvari, a leti cvRčci glase se poljima. Kad onde neko sluša paroha, dok veran krug prijatelja uNaokolo stoji, uz PokoJnika, kakav tu sopstven život poStoji i koji duh, dok svak je neOmetano smeran. .................................................. ЗА МНОМ СУ ВЕЋ ЛЕПОТЕ... За мном су већ лепоте овог света, весеље младо мину још пре толико лета! Април и мај и јул давно се скрише; шта сам сад? - ништа; не живи ми се више! V r s a n prevod sa nemačkog/ V r s n i prevodioci/ BRANIMIR ŽIVOJINOVIĆ i IVAN V. LALIĆ Predgovor: PJER BERTO Napomene: MIRKO KRIVOKAPIĆ КЊИГА ИЗ ЛЕГЕНДАРНОГ ПЛАВОГ КОЛА СКЗ ТВРДЕ КОРИЦЕ ЋИРИЛИЦА ШИВЕН ПОВЕЗ 295 СТРАНИЦА БЕЗ ШТАМПАРСКИХ ГРЕШАКА БЕЗ ПОДВЛАЧЕНИХ СТРАНИЦА БЕЗ ПОТПИСА БЕЗ ПЕЧАТА КОЛЕКЦИОНАРСКИ ПРИМЕРАК из 1993. ********

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Cas je, Ozirise / antiantologija stare egipatske knjizevnosti Vesna Krmpotic Vesna Krmpotić rođena je 17. lipnja 1932. godine u Dubrovniku. Diplomirala je psihologiju i engleski jezik na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, a bengalski jezik na Filozofskom fakultetu Sveučilišta u New Delhiju. Kao supruga diplomata živjela je u Washingtonu, Kairu, Accri, New Delhiju, a od 2004. godine živjela je u Beogradu.[4] Najpoznatije joj je djelo Brdo iznad oblaka... Krmpotić je više puta nagrađivana u Hrvatskoj, između ostaloga Godišnjom nagradom Vladimir Nazor 1975. godine, Nagradom Ivan Goran Kovačić 1988. godine, za roman Brdo iznad oblaka, Nagradom Vladimir Nazor za životno djelo 1999. godine, Nagradom HAZU za književnost 2006. godine, za zbirku pjesama 108x108, a 2008. godine dodijeljeno joj je Odličje za zasluge u kulturi,[6] te Nagradom Tin Ujević 2013. godine.[7] Umrla je u Beogradu 2018. godine.[8] Pokopana je u Beogradu na Novome groblju... Krmpotić, Vesna, hrvatska književnica (Dubrovnik, 17. VI. 1932 – Beograd, 21. VIII. 2018). Završila studij psihologije i engleskog jezika na Filozofskome fakultetu u Zagrebu 1959. Radila u književnoj redakciji Radio Zagreba (1961–62), a kao stipendistica indijske vlade bila na studijskome boravku u Indiji (1962–64) te 1964. završila jednogodišnji studij bengalskoga jezika na Filozofskome fakultetu u New Delhiju. Potom je uglavnom živjela u Beogradu, a dulje je vrijeme boravila u Egiptu, SAD-u i Gani te opetovano u Indiji. Javila se pjesmama 1950-ih. Zbirke Poezija (1956) i Plamen svijeće (1962) napisane su uglavnom u tradiciji međuratnog intimističkoga pjesništva. U zbirkama Jama bića (1965), Jednina i dvojina (1981), Orfelija (1987), Druga strana ničega (2003) i Žar-ptica (2012), napisanima tijekom intenzivnoga, cjeloživotnog upoznavanja s indijskom duhovnošću, naglašenija je mistična crta te tematizirano dvojstvo Ja – Ti kao pojavni oblik prajedinstva, vječnoga Jednoga. Ljevanica za Igora (1978) pjesnički je dnevnik osobne tragedije – gubitka sina. U zbirci Vilin svlak (1983), tražeći sklad svega živog i neživoga, nalazi pravi izgled svijeta u nutrini te spiritualiziranom pjesničkom slikom pokušava izraziti mistično iskustvo. Od 1990. objavljivala je seriju od 108 pjesničkih zbirki s po 108 pjesama-molitava, intimnih ispovijesti ili bajalica pod nazivom Stotinu i osam, smatrajući sebe tek posrednikom nadzemaljskoga glasa (sabrane u knjizi 108 x 108, 2006), pri čemu sama brojka ima mističnu vrijednost indijskog podrijetla. Istu strukturu ima i opsežna trilogija »pjesmenih priča« Divni stranac (I–III, 2003–04). U knjizi Dijamanti faraon (1965) iznosi, nadahnuta upoznavanjem tradicija i lokaliteta Egipta i Indije, svojevrsnu duhovno-poetsku autobiografiju, a u autobiografsko-dnevničkoj knjizi Brdo iznad oblaka (1987) razvoj sinove bolesti i borbu za njegov život, usporedno pripovijedajući o svijetu njegovih snova. Košulja sretnog čovjeka (1987) knjiga je priča o poetskom traganju za srećom, otkrivanjem njezine biti i ostvarivanjem kontakta s vječnošću. Objavila je i prozne knjige Indija (1965), Pir Sunca i Mjeseca (1989), Bhagavatar (1990), To ljubav ide prema nama (1993) i dr., a 1986. izvedeno joj je dramsko djelo Kešava Madhava. Sastavila je i prevela mnogobrojne antologije indijske i egipatske književnosti (npr. Hiljadu lotosa, 1971; Čas je, Ozirise, 1976), pisala kulturnopovijesne knjige (npr. Portret majke Indije, 2013), a objavljivala je i eseje, književne prikaze i prijevode (npr. Rabīndranāth Tagore, Rumi, Kāmasūtra). Dobitnica je Nagrade »Vladimir Nazor« za životno djelo (1999).

Prosveta, 1982. Izbor i predgovor Vuk Krnjević Slavko Mihalić (Karlovac, 16. ožujka 1928. - Zagreb, 5. veljače 2007.) bio je hrvatski pjesnik, novelist, novinar, književni kritičar i akademik. Završio pučku školu, gimnaziju, i maturirao, u Karlovcu. Studirao na Filozofskom fakultetu u Zagrebu hrvatski jezik i književnost. Piše od 14. godine. Na zagrebačkom Filozofskom fakultetu pokreće književni mjesečnik `Tribina` (1952.). Književni rad Urednik je poezije u izdavačkom poduzeću Lykos. Krajem pedesetih godina sudjeluje u organiziranju festivala poezije i glavni je urednik književnog lista Književna tribina. Kad je list obustavljen, odlazi u Društvo hrvatskih književnika, radi u kulturnom tjedniku Telegramu kao zamjenik urednika, više puta ga biraju za tajnika Društva, gdje pokreće The Bridge, reviju za prevođenje hrvatske književnosti na druge jezike, i zasniva međunarodne Zagrebačke književne razgovore. Godine 1967. jedan je od sastavljača Deklaracije o nazivu i položaju hrvatskog književnog jezika. Prema Mihalićevim riječima rađeni su pritisci da ne dođe do tiskanja teksta Deklaracije u Telegramu od pripremljenog sloga spremnog za rotaciju, a kasnije proganjanje sviju koji se nisu htjeli odreći dokumenta. »Morao sam otići iz Telegrama, ostao sam bez posla, a onda su 1971. obnovljeni svi napadi«. Svake se godine 16. ožujka pod firmom njegova rođendana slavila zapravo u književničkom Društvu Deklaracija. U teškim sedamdesetim godinama uglavnom prevodi, osobito sa slovenskog, za što prima Župančičevu listinu. Postaje tajnikom biblioteke Pet stoljeća hrvatske književnosti. Od 1983. je izvanredni, a od 1991. redoviti član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti. Od 1995. dopisni je član Slovenske akademije znanosti in umetnosti. Od 1987. bio je glavni i odgovorni urednik književnog mjesečnika Razreda za književnost naše Akademije Foruma, a od 2000. predsjednik Društva hrvatskih književnika. Zbirke pjesama objavljene su mu diljem svijeta na više od 20 jezika. Na hrvatski jezik prevodi i pjesme iz Makedonije, preveo je neke pjesme Konstantina Miladinova. Djela (do 2005.) Komorna muzika, Zagreb 1954. Put u nepostojanje, Zagreb 1956. Početak zaborava, Zagreb 1957. Darežljivo progonstvo, Zagreb 1958. Godišnja doba, Zagreb 1961. Ljubav za stvarnu zemlju, Zagreb 1964. Prognana balada, Kruševac 1965. Jezero, Beograd 1966. Izabrane pjesme, Zagreb 1966. Posljednja večera, Zagreb 1969. Vrt crnih jabuka, Zagreb 1972. Orfejeva oporuka, Zagreb 1974. Krčma na uglu, Trst-Koper 1974. Petrica Kerempuh, u starim i novim pričama, Zagreb 1975. Klopka za uspomene, Zagreb 1977. Izabrane pjesme, u: Pet stoljeća hrvatske književnosti, knj. 164, Zagreb 1980. Pohvala praznom džepu, Zagreb 1981. Atlantida, Beograd 1982. Tihe lomače, Zagreb 1985. Iskorak, Zagreb 1987. Izabrane pjesme, Zagreb 1988. Mozartova čarobna kočija, Zagreb 1990. Ispitivanje tišine, Zagreb 1990. Zavodnička šuma, Zagreb 1992. Baršunasta žena, Zagreb 1993. Karlovački diptih, Karlovac 1995. Približavanje oluje, Zagreb 1996. Pandorina kutija, Zagreb 1997. Sabrane pjesme, Zagreb 1998. Akordeon, Zagreb 2000. Močvara, Zagreb 2004. Posljednja večera, Vinkovci 2005.[4] Neka njegova djela je u njenoj antologiji Zywe zradla iz 1996. sa hrvatskog na poljski prevela poljska književnica i prevoditeljica Łucja Danielewska. Književne nagrade i priznanja 1957.: Nagrada Društva književnika Hrvatske, za knjigu pjesama Put u nepostojanje 1962.: Nagrada grada Zagreba, za knjigu pjesama Godišnja doba 1967.: Nagrada Matice hrvatske, za knjigu Izabrane pjesme 1970.: Nagrada grada Zagreba, za knjigu pjesama Posljednja večera 1976.: Nagrada “Ivana Brlić Mažuranić”, za knjigu pripovijesti Petrica Kerempuh 1982.: Nagrada “Tin Ujević”, za knjigu pjesama Pohvala praznom džepu 1985.: Zmajeva nagrada, za knjigu pjesama Tihe lomače 1986.: Nagrada Fonda Miroslav Krleža, za najbolje pjesničko djelo u razdoblju 1984.-1987., za knjigu pjesama Tihe lomače 1990.: Goranov vijenac, za zbirku pjesama Ispitivanje tišine 1992.: Godišnja nagrada Vladimir Nazor, za knjigu pjesmama u prozi Zavodnička šuma 1996.: Nagrada Vladimir Nazor, za životno djelo 1997.: Povelja Visoka žuta žita, za trajni doprinos hrvatskoj književnosti 1998.: Nagrada Ivan Goran Kovačić, za knjigu pjesama Pandorina kutija 1999.: Plaketa Dobrojutro, more, za trajni doprinos hrvatskoj književnosti 2000.: Nagrada Maslinov vijenac 2000.: Nagrada Vilenica Društva slovenskih pisateljev 2002.: Nagrada Zlaten venec na Struškim večerima poezije, Struga, Makedonija

Liber, 1981. Slavko Mihalić (Karlovac, 16. ožujka 1928. - Zagreb, 5. veljače 2007.) bio je hrvatski pjesnik, novelist, novinar, književni kritičar i akademik. Završio pučku školu, gimnaziju, i maturirao, u Karlovcu. Studirao na Filozofskom fakultetu u Zagrebu hrvatski jezik i književnost. Piše od 14. godine. Na zagrebačkom Filozofskom fakultetu pokreće književni mjesečnik `Tribina` (1952.). Književni rad Urednik je poezije u izdavačkom poduzeću Lykos. Krajem pedesetih godina sudjeluje u organiziranju festivala poezije i glavni je urednik književnog lista Književna tribina. Kad je list obustavljen, odlazi u Društvo hrvatskih književnika, radi u kulturnom tjedniku Telegramu kao zamjenik urednika, više puta ga biraju za tajnika Društva, gdje pokreće The Bridge, reviju za prevođenje hrvatske književnosti na druge jezike, i zasniva međunarodne Zagrebačke književne razgovore. Godine 1967. jedan je od sastavljača Deklaracije o nazivu i položaju hrvatskog književnog jezika. Prema Mihalićevim riječima rađeni su pritisci da ne dođe do tiskanja teksta Deklaracije u Telegramu od pripremljenog sloga spremnog za rotaciju, a kasnije proganjanje sviju koji se nisu htjeli odreći dokumenta. »Morao sam otići iz Telegrama, ostao sam bez posla, a onda su 1971. obnovljeni svi napadi«. Svake se godine 16. ožujka pod firmom njegova rođendana slavila zapravo u književničkom Društvu Deklaracija. U teškim sedamdesetim godinama uglavnom prevodi, osobito sa slovenskog, za što prima Župančičevu listinu. Postaje tajnikom biblioteke Pet stoljeća hrvatske književnosti. Od 1983. je izvanredni, a od 1991. redoviti član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti. Od 1995. dopisni je član Slovenske akademije znanosti in umetnosti. Od 1987. bio je glavni i odgovorni urednik književnog mjesečnika Razreda za književnost naše Akademije Foruma, a od 2000. predsjednik Društva hrvatskih književnika. Zbirke pjesama objavljene su mu diljem svijeta na više od 20 jezika. Na hrvatski jezik prevodi i pjesme iz Makedonije, preveo je neke pjesme Konstantina Miladinova. Djela (do 2005.) Komorna muzika, Zagreb 1954. Put u nepostojanje, Zagreb 1956. Početak zaborava, Zagreb 1957. Darežljivo progonstvo, Zagreb 1958. Godišnja doba, Zagreb 1961. Ljubav za stvarnu zemlju, Zagreb 1964. Prognana balada, Kruševac 1965. Jezero, Beograd 1966. Izabrane pjesme, Zagreb 1966. Posljednja večera, Zagreb 1969. Vrt crnih jabuka, Zagreb 1972. Orfejeva oporuka, Zagreb 1974. Krčma na uglu, Trst-Koper 1974. Petrica Kerempuh, u starim i novim pričama, Zagreb 1975. Klopka za uspomene, Zagreb 1977. Izabrane pjesme, u: Pet stoljeća hrvatske književnosti, knj. 164, Zagreb 1980. Pohvala praznom džepu, Zagreb 1981. Atlantida, Beograd 1982. Tihe lomače, Zagreb 1985. Iskorak, Zagreb 1987. Izabrane pjesme, Zagreb 1988. Mozartova čarobna kočija, Zagreb 1990. Ispitivanje tišine, Zagreb 1990. Zavodnička šuma, Zagreb 1992. Baršunasta žena, Zagreb 1993. Karlovački diptih, Karlovac 1995. Približavanje oluje, Zagreb 1996. Pandorina kutija, Zagreb 1997. Sabrane pjesme, Zagreb 1998. Akordeon, Zagreb 2000. Močvara, Zagreb 2004. Posljednja večera, Vinkovci 2005.[4] Neka njegova djela je u njenoj antologiji Zywe zradla iz 1996. sa hrvatskog na poljski prevela poljska književnica i prevoditeljica Łucja Danielewska. Književne nagrade i priznanja 1957.: Nagrada Društva književnika Hrvatske, za knjigu pjesama Put u nepostojanje 1962.: Nagrada grada Zagreba, za knjigu pjesama Godišnja doba 1967.: Nagrada Matice hrvatske, za knjigu Izabrane pjesme 1970.: Nagrada grada Zagreba, za knjigu pjesama Posljednja večera 1976.: Nagrada “Ivana Brlić Mažuranić”, za knjigu pripovijesti Petrica Kerempuh 1982.: Nagrada “Tin Ujević”, za knjigu pjesama Pohvala praznom džepu 1985.: Zmajeva nagrada, za knjigu pjesama Tihe lomače 1986.: Nagrada Fonda Miroslav Krleža, za najbolje pjesničko djelo u razdoblju 1984.-1987., za knjigu pjesama Tihe lomače 1990.: Goranov vijenac, za zbirku pjesama Ispitivanje tišine 1992.: Godišnja nagrada Vladimir Nazor, za knjigu pjesmama u prozi Zavodnička šuma 1996.: Nagrada Vladimir Nazor, za životno djelo 1997.: Povelja Visoka žuta žita, za trajni doprinos hrvatskoj književnosti 1998.: Nagrada Ivan Goran Kovačić, za knjigu pjesama Pandorina kutija 1999.: Plaketa Dobrojutro, more, za trajni doprinos hrvatskoj književnosti 2000.: Nagrada Maslinov vijenac 2000.: Nagrada Vilenica Društva slovenskih pisateljev 2002.: Nagrada Zlaten venec na Struškim večerima poezije, Struga, Makedonija

Znanje, 1977. Dobro očuvano, oprema Alfred Pal. Slavko Mihalić (Karlovac, 16. ožujka 1928. - Zagreb, 5. veljače 2007.) bio je hrvatski pjesnik, novelist, novinar, književni kritičar i akademik. Završio pučku školu, gimnaziju, i maturirao, u Karlovcu. Studirao na Filozofskom fakultetu u Zagrebu hrvatski jezik i književnost. Piše od 14. godine. Na zagrebačkom Filozofskom fakultetu pokreće književni mjesečnik `Tribina` (1952.). Književni rad Urednik je poezije u izdavačkom poduzeću Lykos. Krajem pedesetih godina sudjeluje u organiziranju festivala poezije i glavni je urednik književnog lista Književna tribina. Kad je list obustavljen, odlazi u Društvo hrvatskih književnika, radi u kulturnom tjedniku Telegramu kao zamjenik urednika, više puta ga biraju za tajnika Društva, gdje pokreće The Bridge, reviju za prevođenje hrvatske književnosti na druge jezike, i zasniva međunarodne Zagrebačke književne razgovore. Godine 1967. jedan je od sastavljača Deklaracije o nazivu i položaju hrvatskog književnog jezika. Prema Mihalićevim riječima rađeni su pritisci da ne dođe do tiskanja teksta Deklaracije u Telegramu od pripremljenog sloga spremnog za rotaciju, a kasnije proganjanje sviju koji se nisu htjeli odreći dokumenta. »Morao sam otići iz Telegrama, ostao sam bez posla, a onda su 1971. obnovljeni svi napadi«. Svake se godine 16. ožujka pod firmom njegova rođendana slavila zapravo u književničkom Društvu Deklaracija. U teškim sedamdesetim godinama uglavnom prevodi, osobito sa slovenskog, za što prima Župančičevu listinu. Postaje tajnikom biblioteke Pet stoljeća hrvatske književnosti. Od 1983. je izvanredni, a od 1991. redoviti član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti. Od 1995. dopisni je član Slovenske akademije znanosti in umetnosti. Od 1987. bio je glavni i odgovorni urednik književnog mjesečnika Razreda za književnost naše Akademije Foruma, a od 2000. predsjednik Društva hrvatskih književnika. Zbirke pjesama objavljene su mu diljem svijeta na više od 20 jezika. Na hrvatski jezik prevodi i pjesme iz Makedonije, preveo je neke pjesme Konstantina Miladinova. Djela (do 2005.) Komorna muzika, Zagreb 1954. Put u nepostojanje, Zagreb 1956. Početak zaborava, Zagreb 1957. Darežljivo progonstvo, Zagreb 1958. Godišnja doba, Zagreb 1961. Ljubav za stvarnu zemlju, Zagreb 1964. Prognana balada, Kruševac 1965. Jezero, Beograd 1966. Izabrane pjesme, Zagreb 1966. Posljednja večera, Zagreb 1969. Vrt crnih jabuka, Zagreb 1972. Orfejeva oporuka, Zagreb 1974. Krčma na uglu, Trst-Koper 1974. Petrica Kerempuh, u starim i novim pričama, Zagreb 1975. Klopka za uspomene, Zagreb 1977. Izabrane pjesme, u: Pet stoljeća hrvatske književnosti, knj. 164, Zagreb 1980. Pohvala praznom džepu, Zagreb 1981. Atlantida, Beograd 1982. Tihe lomače, Zagreb 1985. Iskorak, Zagreb 1987. Izabrane pjesme, Zagreb 1988. Mozartova čarobna kočija, Zagreb 1990. Ispitivanje tišine, Zagreb 1990. Zavodnička šuma, Zagreb 1992. Baršunasta žena, Zagreb 1993. Karlovački diptih, Karlovac 1995. Približavanje oluje, Zagreb 1996. Pandorina kutija, Zagreb 1997. Sabrane pjesme, Zagreb 1998. Akordeon, Zagreb 2000. Močvara, Zagreb 2004. Posljednja večera, Vinkovci 2005.[4] Neka njegova djela je u njenoj antologiji Zywe zradla iz 1996. sa hrvatskog na poljski prevela poljska književnica i prevoditeljica Łucja Danielewska. Književne nagrade i priznanja 1957.: Nagrada Društva književnika Hrvatske, za knjigu pjesama Put u nepostojanje 1962.: Nagrada grada Zagreba, za knjigu pjesama Godišnja doba 1967.: Nagrada Matice hrvatske, za knjigu Izabrane pjesme 1970.: Nagrada grada Zagreba, za knjigu pjesama Posljednja večera 1976.: Nagrada “Ivana Brlić Mažuranić”, za knjigu pripovijesti Petrica Kerempuh 1982.: Nagrada “Tin Ujević”, za knjigu pjesama Pohvala praznom džepu 1985.: Zmajeva nagrada, za knjigu pjesama Tihe lomače 1986.: Nagrada Fonda Miroslav Krleža, za najbolje pjesničko djelo u razdoblju 1984.-1987., za knjigu pjesama Tihe lomače 1990.: Goranov vijenac, za zbirku pjesama Ispitivanje tišine 1992.: Godišnja nagrada Vladimir Nazor, za knjigu pjesmama u prozi Zavodnička šuma 1996.: Nagrada Vladimir Nazor, za životno djelo 1997.: Povelja Visoka žuta žita, za trajni doprinos hrvatskoj književnosti 1998.: Nagrada Ivan Goran Kovačić, za knjigu pjesama Pandorina kutija 1999.: Plaketa Dobrojutro, more, za trajni doprinos hrvatskoj književnosti 2000.: Nagrada Maslinov vijenac 2000.: Nagrada Vilenica Društva slovenskih pisateljev 2002.: Nagrada Zlaten venec na Struškim večerima poezije, Struga, Makedonija

Naslov Među javom i med snom : antologija srpske poezije XX veka / [priredio] Vuk Krnjević Vrsta građe poezija Jezik srpski Godina 1997 Izdanje 3. izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta, 1997 (Beograd : Jež) Fizički opis 439 str. ; 23 cm Drugi autori - osoba Krnjević, Vuk, 1935-2018 = Krnjević, Vuk, 1935-2018 Napomene Tiraž 1000 Pristup pjesništvu srpskih pjesnika XX vijeka: str. 7-25. Predmetne odrednice Srpska poezija -- 20. v. Stanje: očuvano, pečat biblioteke. Antologija Srpske poezije XX veka, Među javom i med snom, Vuka Krnjevića je prva antologija srpske poezije na slovenačkom jeziku, objavljena 1984. godine, da bi se tek kasnije pojavila na srpskom jeziku. Ovo je njeno treće, neizmenjeno izdanje. Kao što je naglasila kritička reč povodom ranijih izdanja, Krnjević je prvi, s pravom, insistirao na Laži Košticu, čijim se pesmama antologija otvara, kao na pesniku u kojem su spojeni romantičarsko i klasicističko, što će, uz uklon ka mitskom i folklornom zapostavljenom nasleđu, biti trajne karakteristike srpske poezije dvadesetog veka. Sve te tendencije su vidljive u stvaranju novog pesničkog jezika, posebno kod nosećih pesnika u ovoj antologiji: Dučića, Disa, Crnjanskog, Nastasijevića, Rastka Petrovića, Matica, Daviča, Pope, Miodraga Pavlovića, Raičkovića, Ivana V. Lalića, Miljkovića i Borislava Radovića. Izbor iz pesništva Simovićevog, Brane Petrovića, Bećkovićevog, Milutina Petrovića, Noga i Novice Tadića ukazao je na razuđenost pesničkog jezika srpske poezije u času kada je antologija nastala. Antologija Među javom i med snom Vuka Krnjevića je upozorila na slojevitost i razuđenost srpske poezije u XX veku potvrđujući njenu snažnu vitalnost. (Iz recenzije Milutina Stanisavca) MG96 (L)

Autor - osoba Masters, Edgar Li, 1868-1950 Naslov Antologija Spun Rivera / Edgar Li Masters ; sa engleskog preveo Vladimir Stojnić Jedinstveni naslov Spoon River anthology. srpski jezik Vrsta građe poezija Jezik srpski Godina 2015 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Metella ; Sion : Editions Xenia, 2015 (Beograd : Grafo-san) Fizički opis 278 str. ; 21 cm Drugi autori - osoba Stojnić, Vladimir (Metella; broš.) Napomene Prevod dela: Spoon River anthology / Edgar Lee Masters Tiraž 1.000 Str. 7-18: Hronika palanačkog groblja / Vladimir Stojnić O autoru: str. 277-278 Napomene uz tekst. Predmetne odrednice Masters, Edgar Li, 1868-1950 -- `Antologija Spun Rivera` Antologija Spun Rivera je stihovana hronika jedne varošice u Ilinoisu, na američkom Srednjem zapadu, vremenski okvirno smeštena na prelasku iz devetnaestog u dvadeseti vek. Mnogo je distinktivnih stvari koje ovu hroniku odvajaju od uobičajene. Najpre: nju ne saopštava jedan glas, objektivni hroničar koji redom beleži događaje što sačinjavaju istoriju jednog mesta. Naprotiv, hronika je decentralizovana do krajnjih granica, mnoštvo je glasova koji nam se obraćaju, a oni pripadaju samim učesnicima, onima koji su je i stvarali i čija je refleksija neposredna i subjektivno obeležena. Istorija jednog mesta tako postaje naličje istorije kakvu poznajemo kao disciplinu: to više nije celovita priča, narativ ispričan sa nezavisne pozicije, već niz fragmenata koji se prepliću, sudaraju i razilaze u pokušaju da ispričaju detalje iz sopstvenih života. Druga, možda još bitnija činjenica koja narušava koncept hronike je ta što ovi glasovi ne pripadaju živima. Izmeštanje lirskih subjekata u onostrani, zagrobni svet, i to u trenutku dok nam se obraćaju, omogućava im da progovore na nepatvoren način, koji više nije uslovljen ovozemaljskim interesima, strahovima, koristima i inhibicijama. – Vladimir Stojnić Edgar Li Masters (Edgar Lee Masters, 1868–1950), američki pesnik, romansijer, biograf i dramski pisac. Rođen je u Garnetu, Kanzas, gde je njegov otac započeo advokatsku praksu. Živeo je u gradovima Ilinoisa: Pitersburgu, Luistaunu i Čikagu, gde je postao član advokatske komore. Advokaturom se bavio od 1893, a 1911. osnovao je sopstvenu kancelariju, u kojoj će raditi sve do neposredno pred smrt. Od 1923. godine, pa do kraja života, sa manjim prekidima, živeo je u Njujorku. Umro je u negovateljskoj kući u Melrouz Parku, Pensilvanija, a sahranjen je u Pitersburgu. Dva puta se ženio. Imao je troje dece. Iako je objavio pedesetak knjiga najrazličitijih žanrova, upamćen je po knjizi pesama Antologija Spun Rivera (1915, 1916). Nikada nije ponovio uspeh postignut ovom knjigom koja je prevedena na mnoge svetske jezike, i o kojoj su napisane brojne knjige studija. Pesme iz ove knjige zastupljene su u skoro svim antologijama američke poezije koje obuhvataju čitav 20. vek i izučavaju se u okviru obrazovnih programa u Americi. Pre objavljivanja Antologije Spun Rivera Edgar Li Masters je često književne radove štampao pod raznim pseudonimima, smatrajući da mogu škoditi njegovoj karijeri advokata. Bio je član neformalne grupe pesnika koju su nazivali Čikago Renesansa, a kojoj su pripadali i pesnici Karl Sandberg i Vočel Lindzi. Na sebe je skrenuo pažnju i biografijom Abrahama Linkolna, pod nazivom Lincoln: The Man (1931) koja je izazvala kontraverze zbog tvrdnji koje demitologizuju američkog predsednika, predstavljajući ga kao oruđe u rukama američkih bankara. Dobitnik je sledećih nagrada: Mark Twain Silver Medal (1936), Poetry Society of America medal (1941), Academy of American Poets Fellowship (1942) i Shelly Memorial Award (1944). Na srpskohrvatski jezik pesme iz knjige Antologija Spun Rivera do sada su prevodili: Ivan V. Lalić i Branka Lalić (Antologija moderne američke poezije, Prosveta, Beograd, 1972), Zvonimir Golob (Antologija Spoon Rivera, Veselin Masleša, Sarajevo, 1980) i Slavica Miletić (časopis Mostovi, broj 94/95, 1993). MG136

Presing, 2017, 2018. Vlasta Mladenović (Šarkamen, Negotin, 1956) srpski je književnik i kulturni poslenik. Objavio je preko dvadeset zbirki poezije i dao značajan doprinos kulturnom i književnom stvaralaštvu istočne Srbije. Dobitnik je nekoliko značajnih nagrada. Živi i radi u Negotinu. Biografija Vlasta Mladenović je rođen 1956. godine u Šarkamenu kraj Negotina. Piše poeziju, poetsku prozu i književne prikaze. Antologičar. Urednik izdavaštva Narodne biblioteke „Dositej Novaković“ u Negotinu, časopisa „Bibliopis“. Osnivač je Zavičajne galerije „Muzej crne krajine“ i „Stvaralačkih dana“ u Šarkamenu i jedan od pokretača Krajinskog književnog kruga i Borskog susreta balkanskih književnika. Suvlasnik knjižare i galerije „Astafir“ (1989-1994). U periodu od 1995. do 1996. imao je status slobodnog umetnika. U periodu od 2009. do 2010. godine bio je v.d. direktor Narodne bibllioteke „Dositej Novaković“ u Negotinu. Zajedno sa Marinkom Arsićem Ivkovim uređuje književni blog Udruženja „Pisci bez adrese“. Od 1989. godine član je Udruženja književnika Srbije, a od 2016. godine član Srpskog književnog društva. Svoje književne tekstove objavio je u časopisima: „Letopis Matice srpske“, „Književnost“, „Gradina“, „Književni magazin“, Sveske“, Koraci“, Zlatna Greda“, „Raskovnik“, „Razvitak“, „Trag“, „Osvit“, „Svitak“, „Ovdje“, „Mokranjac“, „Tok“, „Bagdala“, „Beogradski književni časopis“, „Savremenik“, „Gambit“,„Srpski književni glasnik, „Preodolenije“ (Rusija), „Plamak“ (Bugarska) „Alia Mundi“ magazin za kulturnu raznolikost. Dobitnik je Zlatne značke Kulturno-prosvetne zajednice Srbije za dugogodišnji doprinos razvijanju kulturnih delatnosti - za nesebičan, predan i dugotrajan rad (2016). U obrazloženju žirija za ovu nagradu stoji: Negotinski književnik Vlasta Mladenović, autor preko 20 pesničkih knjiga, ovogodišnji je dobitnik Zlatne značke Kulturno-prosvetne zajednice Srbije za dugogodišnji doprinos razvijanju kulturnih delatnosti. U obrazloženju ovog za kulturu Srbije značajnog priznanja, navodi se da se Mladenoviću Zlatna značka dodeljuje za nesebičan, predan i dugotrajan rad. Ovaj pasionirani kulturni poslenik urednik je izdavaštva negotinske Narodne biblioteke „Dositej Novaković“, a poslednjih godina uređuje časopis ove ustanove kulture „Bibliopis“. Od prvih objavljenih rukopisa „Disidenti koračaju ulicom Franšea Deperea“ (1986) i „Bez mene“ (1988) Mladenović se u srpskim književnim krugovima izdvojio kao autor svojevrsnog pesničkog izraza. Priredio je i dve značajne antologije poezije istočne Srbije i „Antologiju srpskog pesništva“, koja mu je objavljena u Egiptu. Knjige su mu prevođene u Italiji, Egiptu, Francuskoj i Rumuniji. Njegovu prošlogodišnju zbirku „U saglasju sa Mokranjcem“ kritičari su ocenili kao snažnu reinterpretaciju tradicije i srpske duhovnosti prožete individualnim i regionalnim posebnostima. Mladenović, osnivač Zavičajne galerije „Muzej crne krajine“ i „Stvaralačkih dana“ u Šarkamenu, jedan od pokretača Krajinskog kruga i Borskog susreta balkanskih književnika, ovim je rukopisom, stav je kritike, stvorio jedinstveni lični i nacionalni spomenar egzistencije i poetike. Osobene lirike, predan i istrajan, Vlasta Mladenović je poetiku ovog dela istočne Srbije uzdigao na poseban nivo.[1] O poeziji Vlaste Mladenovića pisali su: Ivan V. Lalić, Radivoje Mikić, Vasa Pavković, Božidar Milidragović, Adam Puslojić, Vukašin Stanisavljević, Srba Ignjatović, Slobodan Rakitić, Dragan Lakićević, Staniša Nešić, Jovan Zivlak, Goran Maksimović, Čedomir Mirković, Branislav Petrović, Radomir Andrić, Zoran Radisavljević, Zoran Vučić, Duško Babić, Miroslav Todorović, Dušan Stojković, Živorad Lazić, Ljubiša Đidić, Luka Šteković, Miljurko Vukadinović, Branko Stamenović, Miodrag Radović, Veliša Joksimović, Milijan Despotović, Radomir Videnović Ravid, Radomir Mićunović, Sergije Lajković, Živko Avramović, Biljka Petrović, Bojana Pavlović, Goran Trailović, Aca Vidić, Ivan Ivanović, Ana Stjelja, Ana Santolikvido.... Prilikom izbora za knjigu godine (nagrada „Meša Selimović“ za 2015. godinu), književni kritičar Goran Maksimović je izdvojio i poetsku zbirku Vlaste Mladenovića, obrazloživši svoj izbor rečima: Zbirke pesama V. Mladenovića (i Đorđa Sladoja) predstavljaju snažnu reinterpretaciju tradicije, kao i srpske duhovnosti prožete individualnim i regionalnim posebnostima.[2] Još jedan kritički osvrt na poeziju Vlaste Mladenovića, iz pera Ivana V. Lalića: Pred nama je već formirani autor, koji nam nudi zaokruženu celinu jednog pesničkog iskaza. Čitamo taj iskaz kao svedočanstvo jedne rane pesničke zrelosti koja se izražava kroz stihove što, konsekventno, pokušavaju da doživljaj sveta svedu na jednu ličnu formulu. Pri tome se koriste elementi i folklora, istorije - a najviše iz arsenala jedne lične simbolike, koja se najuspešnije izražava kada se oslanja na smelost neočekivanih asocijacija - a to je odlika istinske pesničke logike. Ti stihovi se, s jedne strane, ponekad opasno približavaju zoni u kojoj razlika između stihovanog i proznog postaje nerazaznatljiva; s druge strane, sistematsko korišćenje unutrašnjeg rimovanja i aliteracija uporno nas podsećaju da je reč o pažljivo građenim stihovima, o pažljivo kontrolisanom jeziku pesme. Mladenovićeve pesme uspevaju da u sebi pomire protivurečnost između jednostavnosti pesničkog saopštenja i hermetičnosti oblika tog saopštenja. Drugim rečima, u tim pesmama je teško pronaći nešto suvišno, odnosno nefunkcionalno. A takva preciznost iskaza izražava se kako u detalju, tako i u konstrukciji celine.[3] Vlasta Mladenović je laureat nagrade „Rade Drainac” za 2018. godinu. Član je Slovenske akademije nauka i umetnosti sa sedištem u Varni u Bugarskoj.[4] Bibliografija Objavljene pesničke knjige „Disidenti koračaju ulicom Franšea Deperea“ (Književna omladina Srbije, Beograd, 1986) „Bez mene“ ( Nolit, Beograd, 1988) „Šarkamen“ (Novinsko-izdavačka radna organizacija Krajina, Negotin, 1990) „Knjiga Hajduk Veljku“ / sa crtežima Radislava Trkulje (Zavičajna galerija „Muzej crne krajine“ Šarkamen, 1992) „Isus Hristos sin-opsis“ (Književno društvo „Sveti Sava“, Beograd, 1993) „Onaj koga nema : pesme“ (Nolit, Beograd, 1994) „O srpskom pesništvu ili Glava na panju“ (Apostrof, Beograd, 1994) „Zakarpatsko umiljenije : tragom Vesne Parun i Radomira Andrića“ / u koautorstvu sa Ljubinkom Perinac (Apostrof - Bagdala, Beograd - Kruševac, 1994) „Nemam izbora“ (Prosveta, Beograd, 1995) „Liričnost : u dva dela“ (Prosveta, Beograd, 1999) „Druga knjiga Hajduk Veljku“ (`Hajduk Veljkovi dani“, Lenovac, 2000) „Posve nove pesme“ (Agena, Beograd, 2000) „Istokija“ (Svetovi, Novi Sad, 2006) „Časnopis“ (Narodna biblioteka „Dositej Novaković“, Bibliopis Negotin, 2010) „Estradija“ (Udruženje srpskih izdavača, Beograd, 2010) „Disidentitet“ (Književno društvo „Sveti Sava“, Beograd, 2014) „U saglasju sa Mokranjcem“ (Srpska književna zadruga, Beograd, 2015) „Fusnote za Mokranjca“ (Kulturistok - Presing, Negotin- Mladenovac, 2016) „Lokalitet i svet šarkamenskih rima“ (Kulturistok - Presing, Negotin- Mladenovac, 2017) Priređene knjige „Književna krajina: antologija pesnika istočne Srbije“ ( Novinska ustanova Timok, Zaječar,1991) „Muhtarat minaš širis serbi: antologija srpskog pesništva“ na arapskom / prevod na arapski Isak Abu Laban (Egipat, (Kairo, Ravan Ko, 1996) „Na istoku Srbije: antologija poezije istočne Srbije“ (Agena, Beograd, 1997) Prevedene knjige zbirka poezije na italijanskom „Gesù Cristo è il mio testimone“ / prevod na italijanski Dragan Mraović (La vallisa, Bari, 1994) zbirka poezije na rumunskom „Alegerea de minunaţii : poeme alese şi neinedite“ / prevod na rumunski Arala Ciora i Vlastimir Vukadinović (Belgrad : „Sfântul Sava“ - Bucureşti : Europoint), 1996) zbirka poezije na francuskom „Fuir vers la poem“ / prevod na francuski Boris Lazić (Pariski krug srpskih pesnika, Pariz, 2001) Zastupljen u antologijama „Arhipelagul dantelat“ (antologija srpske poezije na rumunskom, (prir.) Mariana Dan i Miljurko Vukadinović, „Lumina“, Pančevo, 1988. „Zvuci i komešanja: pesmovnik:antologija novijeg pesništva u Srbiji“ (prir.) Miljurko Vukadinović, (Istraživačko-izdavački centar SSO Srbije, 1989) „Manasiji ljubav prevashodi“ (prir.) Radomir Andrić, (Književne novine Komerc - Narodna biblioteka `Resavska škola“, Beograd - Despotovac,1994) „Negotin i Krajina u pesmi i priči“, (prir.)Vukašin Stanisavljević, (Narodna biblioteka, Negotin,1997) „Lirika vode“ (izabrane pesme o vodama), priredio Milan S. Kosović (Beograd, Interprint, 2002) „Vetar u grivi : konj u poeziji slovenskih naroda : antologija“ (prir.) Miodrag Sibinović, (Interpres, Beograd, 2011) „L’Anthologie de la poésie serbe contemporaine“ / par Boris Lazić (Udruženje književnika Srpske - Un infini cercle bleu, Banja Luka - Paris, 2011) „Gramatika smrti (antologija pesama o samoubistvu i samoubicama)“, priredio Dušan Stojković (Beograd, Biblioteka grada Beograda; Mladenovac, Biblioteka „Despot Stefan Lazarević)“ Zastupljen u periodici Esej „Da se umilostive bogovi“, (ur. Ana Stjelja), „Alia Mundi“ magazin za kulturnu raznolikost br. (maj-avgust), Beograd, 2017. Srpski književni glasnik Preodolenije (Rusija) Plamak (Bugarska) Nagrade i priznanja Prva nagrada književne omladine Srbije (1986) Septembarska nagrada opštine Negotin (1990) Zlatna značka Kulturno-prosvetne zajednice Srbije za dugogodišnji doprinos razvijanju kulturnih delatnosti - za nesebičan, predan i dugotrajan rad (1991, 2016) Nagrada „Rade Drainac“ za 2018. godinu za zbirku poezije „Lokalitet i svet šarkamenskih rima“ (Kulturistok - Presing, Negotin- Mladenovac, 2017)

Autor - osoba Puslojić, Adam, 1943- = Puslojić, Adam, 1943- Naslov Prelom / Adam Puslojić Vrsta građe poezija URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1979 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta, 1979 (Beograd : Prosveta) Fizički opis 99 str. ; 23 cm Zbirka Savremena poezija 1979 (Broš.) ADAM PUSLOJIĆ Istaknuti umetnik Adam Puslojić, književnik i književni prevodilac“, rođen 11. marta 1943. u Kobišnici kod Negotina (Timočka Krajina, Srbija). Osnovnu školu pohađao u Kobišnici (1950–1954) i Negotinu (1954–1958), a gimnaziju u Negotinu (1958–1962). Apsolvirao na Filološkom fakultetu u Beogradu (grupa za Opštu književnost sa teorijom) 1967. Debituje poezijom (1964) u beogradskim „Vidicima“ i u zaječarskom časopisu „Razvitku“, a iste godine objavljuje i prve prevode sa rumunskog jezika (pesme Nikite Staneskua, u „Vidicima“). Prvu zbirku pesama Postoji zemlja objavljuje 1967. u „Vidicima“, za kojom su usledile zbirke: Padam ka nebu (Prosveta, Beograd, 1970), Idem smrti na podšišavanje (Prosveta, 1972), Negleduš (poema, „Pitanja“, Zagreb, 1973), Religija psa (Prosveta, 1974), Bekstvo u daktilografski vez (Grafos, Beograd, 1977), Pesme (Beograd, 1977), Prelom (Prosveta, 1979), Darodavac (Bigz, Beograd, 1980), Okovana usta (bibliofilsko izdanje, Beograd, 1982), Kapija na istoku (Bigz, 1987), Krvotok (Prosveta, 1987), Onozemlja (autorsko izdanje, 1988), Andemonijum (Apostrof plus, Beograd, 1989, Muzej crne krajine (Krajinski krug, Bor-Negotin 1989), Pesme iz senke (Pančevo, 1992), Sarindar (1997), Očevidac (Podgorica, 1998), Zidanje istočnog plača (izbor poezije, Prosveta, 1998), Raspelnik (izbor duhovne lirike, 2002), Novi gospodar vazduha (Sremski Karlovci – Novi Sad, 2003), Pesme iz Herisaua (Sremski Karlovci – Novi Sad, 2003), Knjiga Adamova (Negotin, bibliofilsko izdanje za prijatelje, 2004), Negleduš (Književno društvo Sveti Sava, Beograd: 2007), Boravak i stid (Panorama, Priština, 2007) i Okajnice (Književno društvo Sveti Sava, Beograd: 2007). Na rumunskom jeziku je objavio šest zbirki pesama (Plačem, ne plačem, 1995, Ostatak, 1998: Stihovi u hodu, 2003, Izaslanik za snove, 2006, Brušeno ćutanje, 2006, Smrtni, šta je vama, 2007, i Hajde da govorimo 2008), kao i pesničku trilogiju Asimetrija bola, 2008–2009. Objavio je oko 70 knjiga prevoda sa rumunskog i ruskog jezika. Puslojić je član Udruženja književnika Srbije i Udruženja književnih prevodilaca Srbije, od 1969. godine kao i Srpskog PEN centra. Počasni je član Akademije Rumunije, od 1995. godine. Dobitnik je brojnih književnih i prevodilačkih nagrada i priznanja, u Srbiji, Rumuniji, Italiji, Nemačkoj i Makedoniji. Njegove su pesme u prevodu objavljene u Rumuniji, Italiji, Makedoniji, Francuskoj, Rusiji, Nemačkoj, Bugarskoj, Mađarskoj, Maleziji, Belorusiji, Moldaviji... Dobitnik je „Vukove nagrade“, za životno delo i Priznanja za trajni doprinos kulturi Srbije, kao i nagrada ― Milan Rakić, Nolitova, Miloš N. Đurić, Nikola Tesla, Prsten Despota Stefana, Zlatni Orfej, Kruna Kneza Lazara, Zlatni beočut... u Rumuniji ― Mihaj Eminesku, Lućijan Blaga, Tudor Argezi, Nikita Stanesku... u Makedoniji ― Pesničko žezlo (Skoplje). Puslojić se kao prevodilac najviše posvetio rumunskoj poeziji: Nikita Stanesku, Marin Soresku, Lučijan Blaga, Joan Flora: preveo je i sačinio izbor iz poezije Vladimira Buriča (Slobodni stihovi, Oktoih, 1990.) [Bojan Savić] „Puslojićevi prevodi knjiga poezije Nikite Staneskua odista su kongenijelni.“ [Milivoje Jovanović] Adam Puslojić je jedan od osnivača klokotrizma – književnog pravaca nastalog toku sedamdesetih godina XX veka. Pisao je o klokotrističkoj umetnosti traktate, članke, projekte za klokotristička dešavanja u „Delu“, „Sintezama“, „Oku“, „Književnoj reči“ Klokotristi su eksperimentisali sa književnom formom u cilju nadilaženja pravila i estetskih normi umetnosti. Jedan od pripadnika ovog pravca je i književnik Nikola Šindik, kao i Aleksandar Sekulić. KLOKOTRIZAM – (anagram stihova Aleksandra Sekulića: „klovnovi koji traju“ + nastavak –izam) umetnički pokret nastao u Beogradu 1978. godine. Članovi pokreta su pesnici, slikari arhitekte i dr. Pesničke i prozne tekstove objavljuju, a po trgovima, ulicama i livadama priređuju „događaje“ slične hepeningu. Klokotrizam kao anticipacija, Staro sajmište sa ljudima - Značenje anagrama klokotrizam je `klovnovi koji traju jer je beda večna` plus ironični izam (klovnovi koji traju + nastavak-izam). Ime je dao pesnik Aleksandar Sekulić. Osnovna namera je sabiranje svih umetnosti u jedan simbiotički, organski izraz. Klokotrizam se ispostavio kao `nedostajuća karika` u poetskom lancu beogradske likovne scene - dada, zenit, hipnizam, fluks... Bio je validna opozicija dominantnim estetikama okupivši takva imena kao što su Kolja Milunović, Boža Babić, Steva Knežević... U klokotrističkim akcijama koje smo nazivali `situakcije`, našim glavnim oružjem za direktni sudar sa publikom, stasala je čitava generacija autora. `Situakcije ` su anticipirale performans. Klokotrizam nije bio pokret. Termin `pokret` se namerno izbegavao jer je klokotrizam bio više otvorena duhovna radionica. Ne estetika kao strategija, već zbir poetičkih volja. (iz intervjua umetnika Nikole Šindika, `Glas javnosti` 2006) Ovaj umetnički pokret nastao je u Beogradu 1978. godine. Članovi pokreta su pesnici, slikari arhitekte i drugi, pesničke i prozne tekstove objavljuju, a po trgovima, ulicama i livadama priređuju događaje slične hepeningu. Snimak ovog nesvakidašnjeg umetničkog hepeninga, održanog na Starom sajmištu 2. maja 1982. godine, u kojem je učestvovalo oko 1000 ljudi: raznorodni umetnici: pesnici, slikari, vajari, muzičari, performeri, kao i zatečeni žitelji Starog sajmišta, poznate ličnosti iz javnog i kulturnog života, gradonačelnik Bogdan Bogdanović i za današnju emisiju koja je televizijski uobličena i završena tek dvadest godina kasnije i na taj način dobila jedno novo viđenje i novu publiku. - Učesnici: Đorđije Crnčević, Miljurko Vukadinović, Predrag Bogdanović, Bogdan Jovanović, Ivana Milankov, Branislav Veljković, Adam Puslojić, Evgenia Demnievska, Aleksandar Sekulić, Dimitrije Todorović, Olja Ivanjicki, Slavoljub Čvorović, Siniša Krunić, Đorđo Vukoje, Joan Flora, Dragomir Zupanc, Milena Ničeva, Balša Rajčević, Stevan Knežević, Radoš Stevanović, Zoran Petrović, Zoran Cvjetićanin, Milosav Sunajac, Todor Stevanović, Ivan Rastegorac, Marijana Dan-Mijović, Nikola Šindik, Filo Filipović, Miša Sarić, Milorad Stupovski , Kolja Milunović, Gordana Jocić, Matija Vuković, Predrag Dragović, Nataša Radulović, Vojislav Vujisić, Dobrica Kamperelić, Vuk Rastegorac, Ansambl `Renesans` i drugi - Snimano 2. maja 1982, Televizijska realizacija: urednik Dokumentarne redakcije Božidar Kalezić, urednik i scenarista Dragan Kolarević, idejne za scenario Adam Puslojić, Aleksandar Sekulić, Kolja Milunović, Ivan Rastegorac, Branislav Dimitrijević, Predrag Bogdanović Ci , tekst čitao Žarko Obračević, stihove kazivao Predrag Kolarević, producent redakcije Snažana Rodić, tonska obrada Dragan Radisavljević, izbor muzike Ljubiša Srećković, grafička obrada Dušan Ilić, montažeri Natalija Nikolić, Ilija Pavlović, Branislav Godić , sekretar režije Milijana Pjevović, reditelj Zoran Cvetković - Premijerno emitovano aprila 2001; Redakcija kulturno zabavnog programa, glavni i odgovorni urednik Božidar Nikolić Umetnici u prostoru i vremenu - Emisija je sklopljena iz delova arhivskih emisija koje svedoče o životu i radu umetnika u njihovim ateljeima na Starom sajmištu. Počinje delom iz emisije Klokotrizam kao anticipacija (2001) i sećanjima trojice učesnika na `sajam klokotrizma` koje je održano 2. maja 1982. ispred centralne kule na Starom sajmištu. Sledi zatim razgovor u ateljeu i na travnjaku ispred Centralne kule, Svete Lukića sa Olgom Jevrić, a Olga govori neku vrstu svog umetničkog manifesta; iz serije Nešto sasvim lično (1984). Tu je i zapis iz serije Međutim Feliksa Pašića koji ide tragom prve jugoslovenske premijere Beketovog Čekajući Godoa koja je održana u ateljeu Miće Popovića (1985). Zatim posle nekoliko pokušaja da se Staro sajmište sačuva kao kulturno-istorijska celina, 1992. usvojen je plan zaštite objekata od rušenja i plan njihove obnove - a to je značilo pre svega prinudno iseljavanje umetnika iz njihovih ateljea. Jednom takvom iseljenja, prisustvovala je i kamera `Trezora`. Tadašnji stanar, umetnik u selidbi, inače gledalac `Trezora`, pozvao nas da preuzmemo neke od radova vajara Gradimir Aleksića koji su ostali na galeriji, kada se on odatle iselio. Predpostavio je da će nas interesovati bista Lole Đukića čiji je odlivak u bronzi, postavljen septembra 2010. u Holu Televizije Beograd, u Takovskoj 10. Naravno da smo sa zahvalnošću preuzeli originalne radove Gradimira Aleksića, pa smo preneli biste Lole Đukića i Lole Ribara o kojem postoje mnogi zapisi i emisije u Programskom arhivu Televizije. Dela vajara Gradimira Aleksića nalaze se na Kalemegdanu, Kuršumliji, Kladovu, Budvi, Ulcinju, Novom Beogradu a od februara 2013. nalaze i u našem Muzejskom depou u Aberdarevoj 1. - Učesnici: pesnici Aleksandar Sekulić, Adam Puslojić, slikar Milo Milunović, vajar Olga Jevrić, književnik Sveta Lukić, slikar Mića Popović, scenograf Mario Maskareli... - Realizovali 2013/2020: Milena Jekić Šotra, Marijana Cvetković, Gordana Grdanović, Petar Đinović, Nada Zildžić Dodig, Bojana Andrić Avangarda, neoavangarda, eksperimentalna poezija, performans. MG89 (N)

58445) MK4 MANSARDA I SNOVI , Elisaveta Bagrjana , Bagdala Kruševac 1965 , Jelisaveta Bagrjana, poznata među prijateljima kao Lisa Bagrjana je bugarska pesnikinja, autorka dečijih knjiga i prevodilac. Jelisaveta Bagrjana rođen je 29. aprila 1893. godine u činovničkoj porodici u Sofiji. Jednu godinu živi sa svojom porodicom u Trnovu, gde piše svoje prve pesme (1907–1908). Završila je srednju školu u Sofiji 1910. godine, a godinu dana je bila nastavnica u selu Aftane (danas Nedjalsko), gde je dobila neposredne utiske iz života bugarskog sela. U periodu 1911−1915. Jelisaveta Bagrjana studirala je slovenačku filologiju na Sofijskom univerzitetu. Godine 1919. udaje se za kapetana Ivana Šapkarevim i rađa sina Ljubomira Šapkareva. Godine 1925. upoznala je Bojana Peneva. On se bavi pitanjima poezije i vodi seminar o ovom pitanju. Bagrjana pod njegovim uticajem počinje da piše sa slobodnim stihom i ritmom. Bagrjana napušta svoj dom, živi u privatnim prostorima, a 1926. godine razvodi se. Bagrjana je umrla 23. marta 1991. u Sofiji, mesec pre nego što je imala 98 godina. Stvaralaštvo Dugi stvaralački put Jelisavete Bagrjane prolazi kroz različite ideološke i umetničke zadatke i opisuje neke od svojih transformacija. Ovo je očigledno u njenim pesmama „Zvezda mornara“ i „Ljudsko srce“ pesnika iz 1930-ih godina, gde je nekad vedra lirska opijenost, koja je izražena u karakterističnoj širokoj i glatkoj melodiji stiha, zamenjena glasinama i tugom intelektualnosti, koja počinje da slomi klasične pesme. Stil Jelisaveta Bagrjane je kombinacija popularnog narodnog vokalnog rečnika i modernih pesničkih sredstava – kombinacija tradicije i modernosti. Objavljuje pod pseudonimom Elizabeth B., Elisaveta Blenova, Nikia Dolce, Mikaela i Bagriana. Tekstovi Elisavete Bagriana prevedeni su na 30 jezika. mek povez, format 11,5 x 16,5 cm , ćirilica, 62 strane